ΝΟΣΗΜΑΤΑ
Σύνδεση
ΕΝΔΟΚΡΙΝΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ |
ΕΝΔΟΚΡΙΝΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ
ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ
Υπερθυρεοειδισμός
Υποθυρεοειδισμός
Βρογχοκήλη
* ΥΠΕΡΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ
Είναι η υπερλειτουργία του θυρεοειδούς αδένα και
διακρίνεται σε νόσο Graves(υπερλειτουργία
όλου του αδένα στο σύνολό του), τοξικό αδένωμα (υπερλειτουργία μιας μικρής
περιοχής του αδένα)και σε υποκλινικό υπερθυρεοειδισμό δηλαδή μια ψευδώς θετική
κατάσταση που εμφανίζεται μόνο εργαστηριακά χωρίς ιδιαίτερα κλινικά ευρήματα
Στην
περίπτωση του υπερθυρεοειδισμού θα ήταν φρόνιμο πριν ξεκινήσει κάποιος την
ομοιοπαθητική θεραπεία να λάβει πρώτα ραδιενεργό ιώδιο ώστε να ρυθμιστεί αρχικά
η παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών στα κατώτερα υπερθυροειδικά όρια και παράλληλα
να αποφευχθεί η θυρεοτοξική κρίση. Η λύση αυτή υπερτερεί έναντι της
χειρουργικής επεμβάσεως διότι δεν αφαιρείται ένα ζωτικό όργανο(θυρεοειδής), δεν
χρειάζεται να ρυθμίζουμε τον θυρεοειδή σε όλη μας την ζωή και έχει πολύ
φθηνότερο κόστος. Η ομοιοπαθητική σε δεύτερη φάση θα ισορροπήσει πλήρως την
παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών στα φυσιολογικά όρια σε πολύ σύντομο χρονικό
διάστημα.
* ΥΠΟΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ
Είναι η ανικανότητα του θυρεοειδούς αδένα να παράγει
θυρεοειδικές ορμόνες. Διακρίνεται σε πρωτογενή και δευτεροπαθή υποθυρεοειδισμό
λόγω αυτοάνωσης θυρεοειδίτιδας ή υποξείας θυρεοειδίτιδας.
Η αυτοάνωση θυρεοειδίτιδα είναι μια φλεγμονή του
θυρεοειδούς αδένα που προκαλείται από το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα του
οργανισμού το οποίο παράγει αντισώματα που επιτίθενται στον θυρεοειδή αδένα. Η
υποξεία θυρεοειδίτιδα είναι μια φλεγμονή του θυρεοειδούς αδένα μετά από εισβολή
του οργανισμού από κάποιο μικρόβιο. Εμφανίζεται μετά από μακρόχρονο πυρετό.
Η αυτοάνωση θυρεοειδίτιδα η οποία θα καταλήξει σε
υποθυρεοειδισμό δείχνει ξεκάθαρα μια ανεπάρκεια του ανοσοποιητικού συστήματος
να διακρίνει ότι οι θυρεοειδικές πρωτεΐνες ανήκουν στον δικό του οργανισμό και
τις επιτίθεται. Με την ομοιοπαθητική
αυτήν η διαταραχή αναστρέφεται και ισορροπεί πολύ πριν καταλήξει στον
υποθυρεοειδισμό.
Η υποξεία θυρεοειδίτιδα είναι μια προσωρινή κατάσταση
υποθυρεοειδισμού η οποία συνήθως αναστρέφεται μόνη της. Στην περίπτωση όμως που
η διαταραχή παραμένει η ομοιοπαθητική μπορεί να την ισορροπήσει σε σύντομο
χρονικό διάστημα.
Στον πρωτογενή υποθυρεοειδισμό ο ασθενής παίρνει
θεραπεία υποκατάστασης δηλαδή λαμβάνει την ποσότητα θυροξίνης που φυσιολογικά
θα έπρεπε να παράγει ο ίδιος του ο οργανισμός. Ξεκινώντας κάποιος ομοιοπαθητική θα χρειάζεται αρχικά μικρότερες
ποσότητες θυροξίνης έως ότου ο οργανισμός του ισορροπήσει την διαταραχή και
θεραπευτεί. Τότε θα χρειάζεται ελάχιστες ποσότητες θυροξίνης έως και καθόλου.
* ΒΡΟΓΧΟΚΗΛΗ
Η βρογχοκήλη είναι η αύξηση των διαστάσεων του
θυρεοειδή αδένα με την ταυτόχρονη συνύπαρξη ενός ή περισσοτέρων όζων(μικρές
θυρεοειδικές σκληρυντικές περιοχές) Ενώ με την κλασική ενδοκρινολογία θα πρέπει
ο ασθενής να παίρνει θυροξίνη σε όλη του την ζωή με σκοπό να μην αυξηθούν
περαιτέρω οι διαστάσεις τόσο της βρογχοκήλης όσο και των όζων, με την ομοιοπαθητική μειώνονται οι
ανωτέρω διαστάσεις μόνιμα και σε σύντομο χρονικό διάστημα. Τις περισσότερες
φορές οι όζοι εξαφανίζονται εντελώς.
*ΚΑΡΚΙΝΟΣ
ΤΟΥ ΘΥΡΕΟΕΙΔΟΥΣ
? Θηλώδης Είναι ο συνηθέστερος ιστολογικός
τύπος για άτομα κάτω των 40 ετών. Αναπτύσσεται πολύ αργά και δεν δίνει
μετάσταση. Η πρόγνωση αυτού του τύπου είναι πολύ καλή με επιβίωση πάνω από 20
χρόνια. Μετά την χειρουργική αφαίρεση και αφού πάρει το ραδιενεργό ιώδιο ο
ασθενής, η ομοιοπαθητική θα επιμηκύνει ακόμα περισσότερο το προσδόκιμο της
επιβίωσης.
? Θυλακιώδες Προσβάλει κυρίως μεσήλικα άτομα.
Σπάνια μπορεί να δώσει μετάσταση στον πνεύμονα ή στα οστά. Η ομοιοπαθητική μετά
την χειρουργική επέμβαση και το ραδιενεργό ιώδιο θα επιμηκύνει το προσδόκιμο
επιβίωσης.
? Αναπλαστικό Είναι η κακοηθέστερη μορφή με
συχνές μεταστάσεις στους πνεύμονες και τα οστά. Η ομοιοπαθητική δεν μπορεί να
προσφέρει κάτι μετά την χειρουργική επέμβαση, παρά μόνο προληπτικά ώστε να
αποτρέψει τον σχηματισμό του.
? Μυελοειδές Είναι η πιο σπάνια μορφή. Διακρίνεται από την αυξημένη τιμή
καλτσιτονίνης. Συστήνεται πρόληψη με ομοιοπαθητική κυρίως στα παιδιά.
ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΟΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΑΒΟΛΙΣΜΟΥ
Υπερπαραθυρεοειδισμός
Υποπαραθυρεοειδισμός
Οστεοπόρωση
Νόσος Paget
* ΥΠΕΡΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ
Είναι μια διαταραχή που προκαλεί αυξημένη έκκριση
παραθορμόνης. Προκαλείται κυρίως κατά 80% από ένα αδένωμα δηλαδή από την
υπερλειτουργία του ενός από τους τέσσερις παραθυρεοειδείς αδένες που βρίσκονται
πίσω από τον θυρεοειδή αδένα. Σε μικρότερο ποσοστό συναντάται σαν γενετική
νόσος που ονομάζεται οικογενειακός υπερπαραθυρεοειδισμός. Περισσότερο συχνή
είναι η περίπτωση της υπερπλασίας των παραθυρεοειδών αδένων κυρίως από άλλη
αιτία όπως είναι η νεφρική ανεπάρκεια.
Στον πρωτογενή υπερπαραθυρεοειδισμό δηλαδή στην
περίπτωση αδενώματος έχει μεγάλη σημασία εάν ο υπερπαραθυρεοειδισμός είναι
έντονος ή ήπιος. Στην περίπτωση του ήπιου υπερπαραθυρεοειδισμού δηλαδή μιας
ήπιας αύξησης της παραθορμόνης είναι προτιμότερο να αντιμετωπισθεί με
ομοιοπαθητική διότι σε αυτήν την περίπτωση ο οργανισμός έχει αναπτύξει μόνο μια
τάση υπερπαραθυρεοειδισμού και όχι την πλήρη νόσο. Σε αυτήν την περίπτωση η
ομοιοπαθητική θα ισορροπήσει πλήρως την ήπια διαταραχή και μάλιστα σε σύντομο
χρονικό διάστημα.
Στην περίπτωση του πρωτογενούς υπερπαραθυρεοειδισμού όπου
έχει αναπτυχθεί αδένωμα, η κλασική αντιμετώπιση είναι η χειρουργική αφαίρεση. Μετά το χειρουργείο η ομοιοπαθητική μπορεί
να αποκαταστήσει τον οργανισμό τόσο από τις παρενέργειες της επέμβασης όσο και
από την καινούργια διαταραχή που θα προκύψει λόγω της αφαίρεσης των
παραθυρεοειδών αδένων. Φυσικά δεν θα μπορούσε να αποκαταστήσει την βλάβη
που θα προερχόταν από λανθασμένο χειρουργικό χειρισμό όπως π.χ. την μετεγχειρητική
αφωνία.
Εάν ο
υπερπαραθυρεοειδισμός είναι δευτερογενής δηλαδή προέρχεται από μια άλλη νόσο
όπως την χρόνια νεφρική ανεπάρκεια τότε θα πρέπει να αποκατασταθεί με
ομοιοπαθητική η νεφρική ανεπάρκεια για να θεραπευτεί κατά συνέπεια και η
υπερπλασία των παραθυρεοειδών αδένων.
* ΥΠΟΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ
Είναι μια χρόνια υποασβαιστιαιμία που προκαλείται από
άγνωστη αιτία ή από ανεπάρκεια της βιταμίνης D ή ακόμα από γενετικές διαταραχές. Τόσο για τον
ιδιοπαθή υποπαραθυρεοειδισμό όσο και σε αυτόν που προκαλείται από ανεπάρκεια
της βιταμίνης D είναι περιπτώσεις που
αντιμετωπίζονται ομοιοπαθητικά με στόχο την πλήρη αποκατάσταση της διαταραχής.
*
ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗ
Είναι η πιο διαδεδομένη διαταραχή μεταξύ των γυναικών
που βρίσκονται στην εμμηνόπαυση. Πρόκειται για απώλεια οστικής μάζας. Είναι
υπεύθυνη για κατάγματα της σπονδυλικής στήλης, της λεκάνης και του αντιβραχίου.
Πρόκειται για ορμονική διαταραχή, δηλαδή ανεπάρκεια οιστρογόνων, που
φυσιολογικά εκκρίνονται κατά την διάρκεια του έμμηνου κύκλου. Οι κλασικές θεραπείες
είναι πολλές όπως τα οιστρογόνα, τα διφοσφωνικά, η καλτσιτονίνη, όμως δεν
καταφέρνουν σε πολλές γυναίκες να σταματήσουν την ξέφρενη απώλεια οστικής
μάζας. Ενώ άλλες γυναίκες που μπορεί να είναι υπερήλικες έχουν ελάχιστη απώλεια
οστικής μάζας. Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει την θεωρία της ομοιοπαθητικής των
διαφορετικών επιπέδων υγείας. Δηλαδή η γυναίκα υπερήλικας που έχει ελάχιστη ή
καθόλου οστεοπόρωση βρίσκεται σε καλύτερο επίπεδο υγείας από την νεαρότερη
γυναίκα με μεγάλου βαθμού οστεοπόρωση. Ωστόσο
ομοιοπαθητικά αυτήν η διαταραχή παίρνει αρκετό χρόνο και υπομονή από τις
γυναίκες οι οποίες αποφασίζουν μετά την εγκατάσταση της οστεοπόρωσης να
ξεκινήσουν ομοιοπαθητική. Για τις γυναίκες που ξεκινούν ομοιοπαθητική όσο ακόμα
έχουν την περίοδό τους τόσο η μεταμηνοπαυσιακή περίοδος με τις εξάψεις έρχεται
πιο ομαλά, όσο και η απώλεια μάζας δεν εγκαθίσταται ή τουλάχιστον έχουν μια
ελάχιστη απώλεια οστικής μάζας μετά την εμμηνόπαυση.
* ΝΟΣΟΣ
PAGET
Είναι μια διαταραχή της αναγέννησης καθώς και της
αρχιτεκτονικής των οστών που καταλήγει μερικές φορές σε οστικές παραμορφώσεις.
Ιστολογικά πάσχουν οι οστεοκλάστες δηλαδή τα κύτταρα που ειδικεύονται στην
οστική απορρόφηση κατά την διάρκεια του φαινομένου της οστικής αναγέννησης.
Εργαστηριακά βρίσκουμε στα ούρα των αρρώστων αυξημένη ποσότητα κολλαγόνου
δηλαδή της πιο βασικής ουσίας για τον οστικό σχηματισμό. Κλινικά αυτήν η νόσος
διαφοροδιαγνώσκεται δύσκολα από την οστεοαρθρίτιδα. Η οριστική διάγνωσή της
γίνεται με σπινθηρογράφημα οστών. Η συνήθης συντηρητική θεραπεία που όμως δεν
καταφέρνει να απαλλάξει τον ασθενή από τις επιπλοκές της είναι η καλτσιτονίνη σολομού,
τα διφοσφωνικά και η πλικαμικύνη(αντιβίωση).
Η
ομοιοπαθητική ισορροπεί την οστεοκλαστική διαταραχή και σε πρώτη φάση σταματάει
η επιδείνωση της ασθένειας μαζί με τις παρενέργειές της που μπορεί να είναι
νευρολογικές, ρευματολογικές, μεταβολικές ή νεοπλαστικές. Σε δεύτερη χρονική
φάση έρχεται και η οστική βελτίωση.
* ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΕΠΙΝΕΦΡΙΔΙΩΝ
Τα επινεφρίδια είναι αδένες που βρίσκονται πάνω από
τον άνω πόλο του κάθε νεφρού. Σκοπό έχουν να παράγουν διάφορες ορμόνες όπως τα
γλουκοκορτικοειδή(π.χ. κορτιζόλη), την αλδοστερόνη και τα ανδρογόνα. Η έκκριση
των ορμονών αυτών ελέγχεται από μια ορμόνη που παράγεται από την υπόφυση την ACTH. Διαταραχές της ορμονικής έκκρισης των επινεφριδίων
προκαλούν :
N. Cushing που
είναι η υπέρμετρη παραγωγή κορτιζόλης.
N. Addison που
είναι ανεπάρκεια της παραγωγής των γλουκοκορτικοειδών.
Υπεραλδοστερονισμός που είναι η υπέρμετρη παραγωγή
αλδοστερόνης (N. Cohn)
Tα ανωτέρω νοσήματα είναι συνήθως σπάνια και συνυπάρχουν
σαν επιπλοκές μιας γενικευμένης νόσου όπως π.χ. το σύνδρομο επίκτητης ανοσοανεπάρκειας
(A.I.D.S). Oι ασθενείς αυτοί βρίσκονται στα κατώτερα επίπεδα
υγείας και η ομοιοπαθητική είναι γι’αυτούς μόνο παρηγορητική.
Τα επινεφρίδια παράγουν επίσης επινεφρίνη,
νορεπινεφρίνη και ντοπαμίνη οι οποίοι είναι νευροδιαβιβαστές των νευρικών
συνάψεων. Η υπερπαραγωγή αυτών των ορμονών προκαλεί μια διαταραχή που ανατομικά
είναι ένας όγκος και ονομάζεται φαιοχρωμοκύττωμα. Κλινικά εμφανίζεται με
υπερβολικά αυξημένη αρτηριακή πίεση. Αυτήν η παθολογία είναι πολύ συχνή μεταξύ
των συνανθρώπων μας και αναπτύσσεται σε άτομα πολύ ευαίσθητα και καταπιεσμένα.
Τα άτομα αυτά νοιώθουν πολύ οργή μέσα τους που όμως δεν την εκδηλώνουν. Η νόσος
εκδηλώνεται σε οποιοδήποτε επίπεδο υγείας από το 1ο ως το τελευταίο.
Ομοιοπαθητικά τα άτομα αυτά έχουν πολύ καλή πρόγνωση. Διαφορετικά θα πρέπει να
χειρουργηθούν με όλες τις παρενέργειες της επέμβασης ενώ η παθολογία τους θα
παραμείνει η ίδια. Με την ομοιοπαθητική
ο σχηματισμένος όγκος δηλαδή το φαιοχρωμοκύττωμα λιώνει και οι άνθρωποι αυτοί
γίνονται πιο εξωστρεφείς, πράγμα που σημαίνει ότι δεν αναπτύσσουν πια αυτήν την
παθολογία.
ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΔΟΚΡΙΝΟΛΟΓΙΑ
* ΔΥΣΜΗΝΟΡΡΟΙΑ
Είναι κωλικός πόνος από συσπάσεις της μήτρας.
Αντανακλάται πίσω στην λεκάνη και στους μηρούς και συνοδεύεται από ναυτία και
σε μερικές γυναίκες από εμετό και διάρροια. Συνήθως το πρόβλημα αυτό
αντιμετωπίζεται με αντιφλεγμονώδη χωρίς φυσικά να θεραπεύεται ποτέ πλήρως. Με την ομοιοπαθητική η διαταραχή αυτή
θεραπεύεται πλήρως με μια μόνο θεραπευτική αγωγή.
* ΑΜΗΝΟΡΡΟΙΑ
Είναι ορμονική διαταραχή του έμμηνου γυναικείου
κύκλου με συνύπαρξη αιμορραγιών από ελάχιστη ως και άφθονη μέσα στον ίδιο
έμμηνο κύκλο ή μεταξύ δύο κύκλων, σε συχνά έως και ακανόνιστα διαστήματα αλλά
και παρέλευση μηνών από τον τελευταίο κύκλο. Μπορεί να συνοδεύεται από τριχοφυΐα
ή γαλακτόρροια. Εργαστηριακά εμφανίζονται συνήθως υψηλές τιμές ορμονών FSH, LH.
H θεραπεία των γυναικολόγων όπου συνήθως καταφεύγει
μια γυναίκα με αυτήν την διαταραχή είναι καταπιεστική θεραπεία με αντισυλληπτικά
δηλαδή ορμόνες που προκαλούν καταστολή της ωοθήκης. Συνήθως διακόπτονται όταν η
γυναίκα επιθυμεί να μείνει έγκυος αλλά η παθολογία ποτέ δεν θεραπεύεται. Τότε
οι γυναίκες αυτές συνήθως καταφεύγουν σε άλλες μεθόδους σύλληψης δηλαδή την εξωσωματική
γονιμοποίηση.
Με την
ομοιοπαθητική η διαταραχή αυτήν ομαλοποιείται πλήρως σε ένα διάστημα 6-8 μήνες
θεραπείας. Ο όμιλος κύκλος ομαλοποιείται και η γυναίκα είναι έτοιμη να συλλάβει
φυσιολογικότατα εφόσον το επιθυμεί.
*
ΑΜΗΝΟΡΡΟΙΑ ΜΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΕΚΚΡΙΣΗ ΑΝΔΡΟΓΟΝΩΝ.
Είναι η πολύ συχνή χαρακτηριστική περίπτωση γνωστή ως
σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών. Αυτό το σύνδρομο χαρακτηρίζεται από αμηνόρροια
χωρίς ωορρηξία συχνά συνδυαζόμενο με παχυσαρκία και τριχοφυΐα. Εργαστηριακά
βρίσκουμε δυσανάλογα αυξημένη την ορμόνη LH. Η ωοθήκη είναι αυξημένη σε μέγεθος και σε αρκετές
περιπτώσεις το τελικό μέγεθος της ωοθήκης ξεπερνά κατά πολύ το αρχικό. Η αιτία
που προκαλεί αυτήν την διαταραχή είναι άγνωστη αλλά εικάζεται πως οφείλεται στο
στρες. Η θεραπεία είναι συμπτωματική. Για την πρόκληση ωορρηξίας δίδεται
κλομιφένη. Για την τριχοφυΐα αντιανδρογόνα και ούτω καθ’εξής. Το σημαντικό
είναι ότι η παθολογία δεν βελτιώνεται ποτέ.
Η
ομοιοπαθητική προσφέρει πλήρη ίαση σε αυτό το ορμονικό σύνδρομο καθώς αυξάνει
την γονιμότητα της γυναίκας ισορροπώντας τον ορμονικό της κύκλο και ακριβώς
επειδή η θεραπεία είναι ολιστική συμπαρασύρεται μαζί και η τριχοφυΐα. Δηλαδή
όχι μόνο γίνονται γόνιμες οι γυναίκες αλλά και όμορφες.
* (ΤΡΙΧΟΦΥΪΑ)
ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΒΟΛΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΝΔΡΟΓΟΝΩΝ
Σε αυτό το σύνδρομο αυξάνεται η παραγωγή κάποιων
ορμονών όπως DHEA, DHEAS, τεστοστερόνη και διυδροτεστοστερόνη. Πιστεύεται ότι
η παραγωγή ανδρογόνων δηλαδή ανδρικών ορμονών είναι υπεύθυνη για την γυναικεία τριχοφυΐα.
Η τριχοφυΐα μπορεί να συνοδεύεται από ακμή, λιπαρό δέρμα ή αμηνόρροια. Η
κλασική θεραπεία της τριχοφυΐας είναι η καταστολή της έκκρισης των ανδρογόνων
με αντισυλληπτικά, προγεστερόνη, γλυκοκορτικοειδή και αντιανδρογόνα δηλαδή με
λίγα λόγια ορμόνες.
Η
ομοιοπαθητική προσφέρει στις περιπτώσεις της γυναικείας τριχοφυΐας που
προκαλούνται από ορμονικές διαταραχές πλήρη αποκατάσταση. Ισορροπεί τόσο το
ορμονικό σύστημα όσο και την ψυχοδιανοητική γυναικεία υπόσταση. Οι γυναίκες που
κάνουν ομοιοπαθητική όχι μόνο στερούνται τριχοφυΐας, αλλά εκπέμπουν σιγουριά
και αυτοπεποίθεση.
*
ΕΜΜΗΝΟΠΑΥΣΗ
Κατά την διάρκεια της γυναικείας εμμηνόπαυσης
λαβαίνουν χώρα ορμονικές διαταραχές. Πέφτουν οι τιμές της προγεστερόνης και των
οιστρογόνων. Αυξάνεται η τιμή της FSH
συγκριτικά με την LH. Ελαττώνεται επίσης η
οιστραδιόλη και τα ανδρογόνα. Λόγω των ορμονικών αλλαγών οι γυναίκες
αισθάνονται εξάψεις ζέστης, έχουν αϋπνίες, ταχυκαρδίες, εφίδρωση και καμιά φορά
κολπική αιμορραγία. Συναισθηματικά αισθάνονται άγχος, ευερεθιστότητα και
κατάθλιψη. Στο δέρμα τους εμφανίζουν τριχοφυΐα στο σαγόνι και γύρω από τα
χείλη. Μακροχρόνια κάνουν οστεοπόρωση και καρδιαγγειακά προβλήματα. Κλασικά η
θεραπεία της εμμηνόπαυσης είναι η θεραπεία αντικατάστασης. Δηλαδή
αντικαθιστούνται οι ορμόνες που δεν εκκρίνονται πια με χημικά ορμονικά
σκευάσματα. Όμως οι παρενέργειες είναι πολλές και σε πολλές περιπτώσεις μη
αναστρέψιμες. Οι παρενέργειες αφορούν το νευρικό σύστημα με αλλαγές στην
διάθεση και στην συμπεριφορά, το αιματοποιητικό σύστημα με διαταραχές στην πήξη
του αίματος, ηπατικές διαταραχές με ελάττωση της χολικής ροής και χολολιθίαση,
καρδιαγγειακές διαταραχές με υπέρταση, δερματολογικές διαταραχές με ακμή καθώς
και πολλές άλλες.
Η
ομοιοπαθητική από την μεριά της ισορροπεί το ορμονικό σύστημα χωρίς καμία
παρενέργεια. Οι γυναίκες στην εμμηνόπαυση απολαμβάνουν την κοινωνική και
σεξουαλική τους ζωή χωρίς εξάψεις, χωρίς εφίδρωση με φυσιολογικό ύπνο και χωρίς
άγχος. Γι’αυτές η ζωή δεν σταματάει με την εμμηνόπαυση αλλά συνεχίζουν να την
απολαμβάνουν όπως πριν.
* ΔΙΑΒΗΤΗΣ
Είναι μια διαταραχή του παγκρέατος που φυσιολογικά εκκρίνει
2 ορμόνες την ινσουλίνη που μειώνει τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα, την
γλουκαγόνη που φυσιολογικά τα αυξάνει, και παράλληλα είναι και διαταραχή των
υποδοχέων της ινσουλίνης που φυσιολογικά βρίσκονται στο συκώτι, στους μυς και
στο λίπος μας. Υπάρχουν 2 είδη διαβήτη.
Ο ινσουλινοεξαρτώμενος που είναι περισσότερο συχνός
στα νεαρά άτομα και κατά τον οποίο δεν παράγεται ινσουλίνη από το πάνκρεας και
κατά συνέπεια τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα αυξάνονται ανεπανόρθωτα.
Ο μη ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης αφορά το 85% των
περιπτώσεων και συνδυάζεται κατά κύριο λόγο με την παχυσαρκία. Σε αυτήν την
περίπτωση απευαισθητοποιούνται οι υποδοχείς των μυϊκών και λιπωδών κυττάρων στα
ερεθίσματα της ινσουλίνης. Με λίγα λόγια ενώ το πάνκρεας εκκρίνει όλο και
μεγαλύτερη ποσότητα ινσουλίνης εκείνη δεν καταφέρνει να δράσει με αποτέλεσμα να
εμφανίζονται υψηλές τιμές σακχάρου στο αίμα. Η θεραπεία στον ινσουλινοεξαρτώμενο
διαβήτη είναι η χορήγηση ινσουλίνης άμεσης και μακράς διάρκειας. Ο άνθρωπος
αυτός είναι αναγκασμένος να προσέχει με μαθηματική ακρίβεια την ποσότητα των
γευμάτων του και να κάνει 3 φορές την ημέρα ενέσεις ινσουλίνης. Ο μη
ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης είναι περισσότερο ήπιος. Έχει μεγάλη σημασία η
κατάλληλη δίαιτα και η απώλεια βάρους. Η φαρμακευτική θεραπεία περιλαμβάνει
αντιδιαβητικά φάρμακα όπως σουλφονιλούρεες, κλορπρομαζίδες, τολαζαμίδες,
γλιπιζίδες κ.λ.π. που σκοπό έχουν κυρίως να ευαισθητοποιήσουν τους υποδοχείς
της ινσουλίνης.
Στον
νεανικό ινσουλινοεξαρτώμενο διαβήτη που είναι μια δύσκολα θεραπεύσιμη πάθηση
επειδή είναι γενετικά προσδιορισμένη η ομοιοπαθητική στοχεύει να μειώσει την
ποσότητα ινσουλίνης που χρειάζεται καθημερινά ο ασθενής αυτός.
Στον μη
ινσουλινοεξαρτώμενο διαβήτη εφόσον ο ασθενής συνεργαστεί με την δίαιτα η
ομοιοπαθητική στοχεύει να ανεβάσει το επίπεδο υγείας του ασθενούς αρχικά
μειώνοντας τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα και σε δεύτερη φάση να μειώσει τα
αντιδιαβητικά φάρμακα. |