ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ

· ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ

1) Αγγειακής αιτιολογίας

2) Πονοκέφαλοι τάσεως

3) Πονοκέφαλοι από ενδωκράνιες βλάβες

4) Εξωκράνια διαταραχή

5) Κρανιακές νευραλγίες

* ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ ΑΓΓΕΙΑΚΗΣ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑΣ

Είναι κλινικό σύνδρομο άγνωστης αιτιολογίας όπου κατά το τελικό στάδιο της παθογένεσής του εμφανίζεται διάταση και ερεθισμός σε έναν ή περισσότερους κλάδους της καρωτίδας(αρτηρίας) της τελικής απολήξεως του νεύρου που τροφοδοτεί αυτήν την αρτηρία. Οι περισσότεροι πονοκέφαλοι διαρκούν πολλές ώρες, και καλυτερεύουν με την ανάπαυση και την ησυχία σε σκοτεινό δωμάτιο και λαμβάνοντας ήπια αναλγητικά όπως η ασπιρίνη. Περιστασιακά μπορούν να χρησιμοποιηθούν πιο ισχυρά αναλγητικά όπως η κοδείνη τα οποία όμως πρέπει να αποφεύγονται λόγω των παρενεργειών τους.

Η ημικρανία χαρακτηρίζεται από σοβαρούς επαναλαμβανόμενους πονοκεφάλους που συχνά ξεκινούν μονόπλευρα και συνδυάζονται με ναυτία, εμετό και φωτοφοβία. Η διαταραχή αυτή συνήθως ξεκινάει από την παιδική ηλικία και προσβάλει τις γυναίκες περισσότερο από τους άντρες. Μια αύρα μπορεί να προηγείται του πονοκεφάλου και ονομάζεται κλασική ημικρανία. Αν όχι ονομάζεται κοινή ημικρανία

Στην κλασική ημικρανία τα νευρολογικά συμπτώματα είναι οπτικά και συνίστανται σε έντονο αστραφτερό φως σαν αναλαμπή που ξεκινάει από το κέντρο του ομώνυμου οπτικού πεδίου και διασκορπίζεται προς την περιφέρεια για 10 ως 30 λεπτά.

Οι πονοκέφαλοι Clusters είναι μικρής διάρκειας, άκρως σοβαρής μονόπλευρης κρίσης και λαμβάνουν χώρα πολλές φορές την ημέρα, διαρκούν πολλές εβδομάδες, και εξαφανίζονται για μήνες ή χρόνια πριν ξαναεμφανιστούν.

* ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ ΤΑΣΕΩΣ

Οι πονοκέφαλοι τάσεως χαρακτηρίζονται από σταθερό μη παλλόμενο μονόπλευρο ή αμφοτερόπλευρο πόνο που ξεκινάει συνήθως από την ινιακή χώρα και καταλήγει στην μετωπιαία ή στην κροταφική περιοχή του κρανίου. Σε αυτό το είδος πονοκεφάλων ο πόνος είναι σταθερός και διαρκεί για μέρες, εβδομάδες ή μήνες. Είναι πιο συχνός στις γυναίκες και στους ανθρώπους που είναι σφιγμένοι, αγχωμένοι, καθώς και σε εκείνους που η στάση εργασίας τους απαιτεί σύσπαση των κρανιακών μυών(ινιακό, μετωπιαίο και κροταφικό). Ωστόσο υπάρχει επικάλυψη ανάμεσα από τα συμπτώματα της κοινής ημικρανίας και του πονοκεφάλου τάσεως. Πολλοί ασθενείς υποφέρουν και από τους δύο.

* ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΙ ΑΠΟ ΕΝΔΟΚΡΑΝΙΕΣ ΒΛΑΒΕΣ

Στην οξεία και υποξεία μηνιγγίτιδα ο πονοκέφαλος είναι παλμικός και πολύ σοβαρός. Ξεκινάει αστραπιαία, αυξάνεται στην αρχή βαθμιαία, με τον χρόνο αναπτύσσεται πλήρως και συνδυάζεται με αυχενική δυσκαμψία. Στην υπαραχνοειδή αιμορραγία ο αρχικός ξαφνικός πονοκέφαλος προκαλείται από αλλαγές της ενδοκράνιας πίεσης. Μετά τον άμεσο πόνο ακολουθεί χρόνιος επίμονος πονοκέφαλος συνοδευόμενος από βαθμιαία αύξηση της αυχενικής δυσκαμψίας. Η ενδοκράνια υπέρταση προκαλεί πονοκεφάλους όταν οι αγγειακές και νευρικές δομές συμπιεστούν από όγκους.

* ΕΞΩΚΡΑΝΙΟΙ ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΙ

Οι πιθανές αιτίες αυτών των πονοκεφάλων είναι : Aπό φλεγμονή των ιγμόρειων,

από πονόδοντο, από πόνο στο αυτί, από πόνο στο μάτι, από αυχενική οστεοαρθρίτιδα

* ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΙ ΑΠΟ ΝΕΥΡΑΛΓΙΕΣ

·ΝΕΥΡΑΛΓΙΑ ΤΡΙΔΥΜΟΥ

·ΓΛΩΣΟΦΑΡΥΓΓΙΚΗ ΝΕΥΡΑΛΓΙΑ

Η νευραλγία τριδύμου χαρακτηρίζεται από ξαφνικό παροξυσμό πόνου κατά την κατανομή του τριδύμου νεύρου. Η αίσθηση του πόνου είναι σαν μαχαιριά και δεν διαρκεί πάνω από μερικά δευτερόλεπτα. Συνήθως ο πόνος υποχωρεί μόνος του και δεν λαβαίνει χώρα την νύχτα. Το χημικά φάρμακο που χρησιμοποιείται για την κρίση του πόνου είναι η καρβαμεζεπίνη της οποίας βέβαια το αποτέλεσμα δεν είναι μόνιμο.

Η γλωσοφαρυγγική νευραλγία χαρακτηρίζεται από παρόμοιο πόνο κατά την κατανομή του νεύρου παρόμοια με την νευραλγία τριδύμου. Η καρβαμαζεπίνη επίσης χρησιμοποιείται κατά την οξεία φάση του πόνου χωρίς να έχει δυνατότητα μόνιμης αποκατάστασης και εδώ.

Ο πονοκέφαλος ανεξάρτητα από την αιτιολογία του και την κατάταξή του προκαλεί μια αναπηρία στον πάσχοντα ο οποίος κατά την διάρκεια της κρίσης αδυνατεί να εργαστεί, να σκεφτεί τις ανάγκες της οικογένειάς του και αδυνατεί ακόμα να ικανοποιήσει τις προσωπικές του ανάγκες. Τα χημικά φάρμακα προκαλούν μια ήπια ανακούφιση εάν προλάβουν οι ασθενείς να τα πάρουν πριν από την κρίση χωρίς φυσικά να είναι ικανά να θεραπεύσουν μόνιμα. Η χημική θεραπεία είναι αυτό που λέμε < παρηγορητική>.

Η ομοιοπαθητική προσφέρει πλήρη αποκατάσταση του πονοκεφάλου δηλαδή μόνιμη θεραπεία ανεξάρτητα από τον τύπο της ημικρανίας. Οι ασθενείς των οποίων το πρόβλημα είναι μόνον ο πονοκέφαλος και δεν συνυπάρχουν άλλα νοσήματα, κάνουν μια θεραπεία με ομοιοπαθητικά φάρμακα για περίπου 6 μήνες, όπου διαπιστώνουν μια σταδιακή μείωση τόσο της έντασης όσο και της διάρκειας του πόνου. Μετά τους 6 μήνες ο ασθενής είναι θεραπευμένος κατά 90%. Άλλοι πάλι που έχουν ένα καλύτερο επίπεδο υγείας μπορεί να νοιώσουν θεραπευτική ανακούφιση λίγες μέρες μετά την λήψη του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, αφού βέβαια προηγηθεί η ομοιοπαθητική αντίδραση. Δηλαδή την 2^η-3^η μέρα μετά την λήψη του φαρμάκου ο πονοκέφαλος γίνεται πιο έντονος και αφού περάσει και αυτήν η φάση ξεκινάει η βελτίωση. Τόσο κατά την διάρκεια της εξάμηνης θεραπευτικής πορείας όσο και αργότερα μπορεί να υπάρξουν υποτροπές δηλαδή πονοκέφαλοι πολύ μικρής έντασης και διάρκειας, οι οποίοι θα προκαλούνται από παράγοντες στους οποίους ο οργανισμός είναι ευαίσθητος όπως θερμοκρασία, υγρασία, ψυχικό στρες, αλκοόλ, χημικά φάρμακα κ.λ.π. Το σημαντικό όμως είναι ότι με την πάροδο του χρόνου οι υποτροπές αυτές θα γίνονται όλο και λιγότερες έως ότου ο οργανισμός ενδυναμωθεί τόσο πολύ ώστε ο πονοκέφαλος θα γίνει πια μια παλιά ανάμνηση. Φυσικά και εδώ ισχύει ότι κατά την διάρκεια της θεραπείας ο ασθενής θα κρυολογήσει με πυρετό. Με τον πυρετό ο οργανισμός προσαρμόζεται στην καινούργια θεραπευμένη κατάσταση.

* ΕΞΑΣΘΕΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΚΟΗΣ

Τα συμπτώματα εξασθένισης της ακοής είναι 2 ειδών. Το πρώτο είναι η ελάττωση της έντασης των ήχων και το δεύτερο είναι η αντίληψη των ήχων που δεν προέρχονται από το εξωτερικό περιβάλλον.

Η απώλεια της αγώγιμης ακοής(δηλαδή των ήχων που μεταδίδονται από το ακουστικό κανάλι στο εξωτερικό και μεσαίο αυτί) χαρακτηρίζεται από ισοδύναμη απώλεια της ακοής σε όλες τις συχνότητες με καλή όμως διάκριση του λόγου όταν αυξάνεται η ένταση της φωνής. Υπάρχει η αίσθηση σαν να έχει μπλοκάρει το αυτί. Η οστική αγωγιμότητα υπερέχει της αγωγιμότητας του αέρα. Όταν υπάρχει απώλεια της αισθητήριας ακοής είναι δύσκολο για τον ασθενή να διακρίνει μια ομιλία ανάμεσα σε πολλούς άλλους ήχους. Όταν υπάρχει κεντρική απώλεια της ακοής, δηλαδή βλάβη στα εγκεφαλικά κέντρα της ακοής, ο ασθενής αντιλαμβάνεται τον ηχητικό τόνο και χάνει την ομιλία. Τότε ο ασθενής ακούει ήχους αλλά δεν κατανοεί το νόημά τους.

Η απώλεια της αγώγιμης ακοής προκύπτει από ανωμαλίες στο εξωτερικό και μεσαίο αυτί. Η πιο συχνή ανωμαλία είναι η απόφραξη του εξωτερικού ακουστικού καναλιού, η οποία αδυνατεί να μεταδώσει τους ήχους στο τύμπανο. Συχνά αυτό συμβαίνει από φλεγμονές στο ακουστικό κανάλι (εξωτερική και μέση ωτίτιδα). Εάν το ακουστικό κανάλι είναι ανοιχτό, τότε η επόμενη πιθανότητα είναι η ωτοσκλήρυνση, δηλαδή η απασβέστωση γύρω από το τελευταίο ακουστικό οστάριο, τον αναβολέα(στο μεσαίο αυτί υπάρχουν 3 οστάρια η σφύρα, ο άκμονας και ο αναβολέας). Η αντίληψη ήχων που δεν προέρχονται από το εξωτερικό περιβάλλον ξεκινάει από τα πρώιμα στάδια αυτής της διαδικασίας. Η οξεία μονόπλευρη απώλεια της ακοής έχει την βάση της στο εσωτερικό αυτί δηλαδή στον κοχλία(είναι ένα όργανο σε σχήμα κοχλία που ο ρόλος του είναι να μεταδίδει τα ακουστικά ερεθίσματα από το μεσαίο αυτί στο ακουστικό νεύρο). Φλεγμονές από βακτηρίδια ή ιούς προκαλούν τραυματισμούς και αιμορραγίες στον κοχλία, ή ακόμα και αποφράξεις στην εγκεφαλική αρτηρία που μπορεί με την σειρά της να προκαλέσει βλάβες στον κοχλία του εσωτερικού αυτιού. Η οξεία μονόπλευρη απώλεια ακοής συνήθως συνοδεύεται από ίλιγγο και αντίληψη ανύπαρκτων ήχων. Τα χημικά φάρμακα όπως τα σαλικυλικά, η φουροσεμίδη, το εθακρινικό οξύ προκαλούν χειροτέρεψη της ακοής και έντονη αντίληψη ανύπαρκτων ήχων. Σε μεγάλες δόσεις προκαλούν πρόσκαιρη ως και μόνιμη κωφότητα. Η αμινογλυκοσίδη είναι ένα αντιβιοτικό που καταστρέφει τα κύτταρα του κοχλία και προκαλεί μόνιμη απώλεια ακοής. Μερικά αντικαρκινικά χημικοθεραπευτικά φάρμακα και ιδιαίτερα η πλατίνα προκαλούν έντονη ωτοτοξικότητα. Κοχλιακή επιπλοκή με κώφωση συμβαίνει στο σύνδρομο Meniere που εμφανίζεται με απώλεια ακοής, αντίληψη ανύπαρκτων ήχων, ίλιγγο και αίσθηση πίεσης στο αυτί.

Η καλύτερη θεραπεία σε προβλήματα ακοής είναι η πρόληψη. Πρέπει να απομακρυνθούμε πρώιμα από βλαπτικούς ήχους και χημικά φάρμακα. Όσο για την ωτοσκλήρυνση (που είναι πολλές φορές αναπόφευκτη στις προχωρημένες ηλικίες) ενδείκνυται η χειρουργική επέμβαση. Βέβαια οι παρενέργειες μιας τέτοιας επέμβασης είναι σημαντικές και μακροχρόνιες.

Η ομοιοπαθητική συμφωνεί ότι για προβλήματα ακοής πρέπει να απομακρυνθούμε από την αιτία που τα προκαλούν και κυρίως να μην παίρνουμε ωτοτοξικά φάρμακα. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος άνθρωπος είναι αναγκασμένος λόγω επαγγέλματος να ανέχεται στα αυτιά του ισχυρούς ήχους? Ή τουλάχιστον να είχε ανεχτεί για μεγάλο διάστημα μια τέτοια κατάσταση. Τι γίνεται ακόμα με τους ενήλικες οι οποίοι πολύ συχνά παραπονιούνται για βουητά ή για ήχους που δεν υπάρχουν στο εξωτερικό περιβάλλον? Η ομοιοπαθητική μπορεί να θεραπεύσει πλήρως αυτές τις περιπτώσεις με την προϋπόθεση ότι δεν έχουν δημιουργηθεί ανατομικές βλάβες όπως στην περίπτωση της ωτοσκλήρυνσης. Θα έπρεπε να θεραπεύεται κάποιος με ομοιοπαθητική όταν ξεκινούν οι επανειλημμένες μολύνσεις στο αυτί και όχι όταν εγκαθίσταται η ωτοσκλήρυνση σαν ενήλικας. Όταν βέβαια και όπως συνήθως γίνεται τα πράγματα φτάνουν εκεί η ομοιοπαθητική μειώνει τις εμβοές και καλυτερεύει την ακοή. Για τους ασθενείς που αποφασίζουν να χειρουργηθούν εξισορροπεί τόσο τις παρενέργειες της επέμβασης όσο και όλο τον οργανισμό συνολικά. Πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι όσο πιο νωρίς πάμε στον ομοιοπαθητικό γιατρό και δυναμώσουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα τόσο θα αποφεύγουμε επιπλοκές μειωμένης ακοής μας αργότερα.

* ΖΑΛΗ ΚΑΙ ΙΛΙΓΓΟΣ

Ο ίλιγγος είναι μια ψευδαίσθηση ότι κινούμαστε στον χώρο. Πρόκειται για έναν διαφορετικό τρόπο ερεθισμού του κοχλία προς τα άλλα όργανα και ιδιαίτερα προς τα μάτια. Λόγω όμως του επηρεασμού του νευρικού συστήματος από τον κοχλία ο ίλιγγος συνοδεύεται από ναυτία και εμετό. Πολλοί ασθενείς όμως είναι ανίκανοι να ξεχωρίσουν τον ίλιγγο από τον ελαφρύ πονοκέφαλο και την ζάλη. Γι’αυτό ο ίλιγγος μπορεί να είναι φυσιολογικός ή παθολογικός. Φυσιολογικό ίλιγγο έχουμε όταν υπάρχει ασυμφωνία μεταξύ του κοχλία, τα οπτικά και τα σωματοαισθητικά ερεθίσματα. Κοινά παραδείγματα φυσιολογικού ιλίγγου περιλαμβάνουν την αδιαθεσία κατά την κίνηση, την αίσθηση του ιλίγγου που αποκτούμε όταν κοιτάμε από ψηλά προς τα κάτω, και τον οπτικό ίλιγγο που συμβαίνει όταν παρατηρούμε μια κινούμενη εικόνα.

Ο παθολογικός ίλιγγος προκύπτει από μια διαταραχή του κοχλιακού συστήματος ή λιγότερο συχνά από μια οπτική διαταραχή. Ο κοχλιακός ίλιγγος προκαλείται από μια περιφερειακή ή μια κεντρική διαταραχή. Ο περιφερειακός ίλιγγος είναι περισσότερο έντονος και συνδυάζεται με απώλεια ακοής, εμβοές, ναυτία και εμετός. Ο κεντρικός ίλιγγος είναι λιγότερο σοβαρός και συνδυάζεται με νοσήματα του κεντρικού νευρικού συστήματος. Θεωρητικά η θεραπεία του παθολογικού ιλίγγου γίνεται μόνο θεραπεύοντας την υποκείμενη νόσο. Όμως πολλές φορές παρά την θεραπεία της υποκείμενης νόσου ο ίλιγγος παραμένει. Αντίστροφα με την ομοιοπαθητική ο ίλιγγος θεραπεύεται πλήρως σε όλη του την έκταση. Τα συμπτώματα που συχνά αναφέρονται στον ομοιοπαθητικό γιατρό είναι αίσθηση ιλίγγου όταν ο ασθενής στρέφει το κεφάλι του δεξιά ή αριστερά ή όταν κοιτάει προς τα επάνω ‘η ακόμα όταν σκύβει. Κάθε ένα από αυτά τα συμπτώματα παραπέμπει σε διαφορετικό ομοιοπαθητικό φάρμακο, που όταν το πάρει ο ασθενής λυτρώνεται από αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα μόνιμα και οριστικά ανεξάρτητα από την αιτία που το προκάλεσε.

* ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΜΝΗΜΗΣ

Οι διαταραχές της μνήμης περιλαμβάνουν ελαττώματα της μνήμης του παρελθόντος καθώς και ανικανότητα δημιουργίας νέας μνήμης από την έκβαση των γεγονότων. Η μνήμη διαιρείται σε άμεση, ενδιάμεση και παρελθούσα.

Η άμεση μνήμη συγκροτείται από την συγκράτηση στο μυαλό υλικού που μόλις ακούσαμε ή διαβάσαμε χωρίς να μεσολαβεί κάποια ιδιαίτερη διαδικασία αποθήκευσης.

Η ενδιάμεση μνήμη καλύπτει τον χρόνο που ξεκινάει λίγα λεπτά πριν έως και 24 με 48 ώρες.

Η παρελθούσα μνήμη πηγαίνει πολύ πίσω στο παρελθόν στην παιδική μας ηλικία.

Οι ενήλικες υποφέρουν από διαταραχές μνήμης που αφορούν πρόσφατα γεγονότα προσδιορισμού λέξεων και λειτουργιών που συνέβησαν πριν την ηλικία των 14 χρονών. Τα αποθηκευμένα στην μνήμη γεγονότα που προκύπτουν από την αντίληψη του εξωτερικού κόσμου αλλά και των εσωτερικών σκέψεων, έχουν τουλάχιστον τρεις συνιστώσες : την αντίληψη, την καταγραφή, την αποθήκευση και την ανάκτηση. Η αποθήκευση των αντιλαμβανόμενων γεγονότων διανέμεται στον κροταφικό λοβό όπου βρίσκονται οι περιοχές αντίληψης του λόγου. Ο σχηματισμός και η ανάκτηση των δεδομένων της μνήμης απαιτούν την ακεραιότητα του ιππόκαμπου και του θαλάμου (περιοχές στο κέντρο του εγκεφάλου) Αμφοτερόπλευρη βλάβη ή χειρουργική αφαίρεση του ιππόκαμπου προκαλεί διαρκές έλλειμμα στην ενδιάμεση μνήμη επηρεάζοντας τις σφαίρες του λόγου, της όρασης και του χώρου. Πολλά μεσήλικα και υπερήλικα άτομα έχουν δυσκολία να ανακαλέσουν ονόματα και πρόσφατα γεγονότα μικρής σημασίας.

Η παροδική αμνησία είναι μια κατάσταση που διαρκεί από πολλά λεπτά έως και 12 ώρες και συχνά χαρακτηρίζεται από σύγχυση. Αυτά τα άτομα είναι αποπροσανατολισμένα στον χώρο και στον χρόνο. Πρόκειται για άτομα μεσήλικα ή υπερήλικα στα οποία επηρεάζονται οι περιοχές του ιππόκαμπου και του θαλάμου. Στην ψυχογενή εξασθένιση της μνήμης τα παρελθόντα γεγονότα ανακαλούνται καλύτερα από τα πρόσφατα.

Σε αυτές τις περιπτώσεις απώλειας μνήμης η ομοιοπαθητική μπορεί να βελτιώσει το πνευματικό επίπεδο αυτών των ανθρώπων. Στις πολύ σοβαρές περιπτώσεις όπως οι άνοιες, η βελτίωση της μνήμης που προσφέρει η ομοιοπαθητική είναι αξιοσημείωτη. Ενώ πριν την ομοιοπαθητική αυτοί οι άνθρωποι δεν αναγνώριζαν ούτε τα δικά τους άτομα, μετά άρχισαν να γίνονται πιο συνεργάσιμοι και να κάνουν πιο ορθολογιστικές σκέψεις. Όσο για τους ανθρώπους που ξεχνούσαν πολύ εύκολα αυτό που έγινε στο παρελθόν, μετά την ομοιοπαθητική έγιναν πιο συγκροτημένοι και πιο ταχτικοί στην σκέψη τους.

* ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

Αυτήν η κατηγορία περιλαμβάνει διαταραχές που χαρακτηρίζονται από παρεκτροπές της διάθεσης είτε σαν αγαλλίαση (υπερβολική χαρά) είτε ως θλίψη. Οι διαταραχές αυτές κυμαίνονται από επαναλαμβανόμενα επεισόδια μανιακής ή καταθλιπτικής διάθεσης ή και τα δύο (διπολικές διαταραχές) με επαναλαμβανόμενα επεισόδια οξέων υποτροπών που αποκαθίστανται μόνα τους μετά από εβδομάδες ή μήνες. Το σημαντικό όμως είναι ότι μεταξύ των επεισοδίων οι ασθενείς συμπεριφέρονται φυσιολογικά.

Η κατάθλιψη είναι η πιο κοινή διαταραχή του συναισθήματος. Κατάθλιψη είναι το αίσθημα θλίψης και μιζέριας συνοδευόμενο από χαμηλή εκτίμηση του ίδιου του εαυτού, κυμαίνεται από συναισθήματα ανεπάρκειας και ανικανότητας έως την πλήρη παραίσθηση ότι είναι κακεντρεχής και ευθύνεται για πολλά από τα κακά του κόσμου. Η διάγνωση της κατάθλιψης μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά είναι άκρως σημαντική γιατί η παραμέλησή της μπορεί να οδηγήσει στην αυτοκτονία. Οι ασθενείς αυτοί πηγαίνοντας στον γιατρό παραπονιούνται για σωματικά συμπτώματα, απώλεια βάρους και μοιάζουν τόσο άρρωστοι ώστε ο γιατρός οδηγείται σε άλλες αιτίες νόσησης όπως ο καρκίνος, αντί να σκεφτεί την κατάθλιψη. Το πρώιμο πρωινό ξύπνημα, η ανορεξία, η πρώιμη εμφάνιση πονοκεφάλων χωρίς να συνοδεύονται από οργανική βλάβη υπονομεύει κατάθλιψη. Τα συμπτώματα της κατάθλιψης βελτιώνονται (χωρίς ποτέ να θεραπεύονται) με τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα.

Η μανία σε αντίθεση με την κατάθλιψη είναι η αγαλλίαση, το μεγαλείο και η σταθερή ανήσυχη δραστηριότητα. Η εναλλαγή επεισοδίων μανίας και κατάθλιψης ονομάζεται διπολική διαταραχή. Στα πρώιμα στάδια της μανίας ο ασθενής μπορεί να είναι πολύ παραγωγικός. Κατά την διάρκεια της πορείας της νόσου ο ασθενής επιδεινώνεται, γίνεται δηλαδή εύκολα έξαλλος, πομπώδης, προκαλεί την δυσπιστία και συχνά αναγνωρίζεται κοινωνικά ως <τρελός>. Ασθενείς με έντονη μανία μπορεί να μείνουν για μέρες χωρίς να κοιμηθούν και παράλληλα να αρνούνται πως είναι κουρασμένοι. Η διάθεσή τους μπορεί να αλλάξει ξαφνικά σε θυμό και βία με μικρή ή καθόλου πρόκληση. Η ακραία αυτοπεποίθεση του ίδιου του εαυτού συνοδευόμενη από μανία επιβεβαιώνει την διάγνωση. Η θεραπεία της μανίας είναι δύσκολη γιατί οι ασθενείς αισθάνονται καλά και δεν θεωρούν πως πρέπει να παίρνουν φάρμακα. Τα χημικά φάρμακα που χρησιμοποιούντα σε αυτήν την περίπτωση είναι φαινοθιαζίνες, βουτυροφαινόνες και λίθιο. Οι παρενέργειες που προκαλούν είναι σύγχυση, αποπροσανατολισμός, τρόμος.

Η ομοιοπαθητική θεραπεύει πλήρως και μόνιμα τις συναισθηματικές διαταραχές τόσο της κατάθλιψης όσο και τις διπολικές διαταραχές. Μετά την λήψη του ομοιοπαθητικού φαρμάκου π.χ. σε έναν καταθλιπτικό ασθενή, το πρώτο πράγμα που χαλαρώνει είναι το νευρικό του σύστημα. Δηλαδή ο ασθενής αρχίζει να κοιμάται καλύτερα και περισσότερο. Σε δεύτερη φάση αναπτύσσονται οι κοινωνικές του σχέσεις με τους άλλους, δηλαδή παύει να είναι κλειστός, επιθυμεί περισσότερο τις παρέες, και κυρίως αρχίζει να συζητάει τα προσωπικά του προβλήματα. Μεταβάλλεται επίσης ο μεταβολισμός αυτών των ατόμων. Δηλαδή ενώ πριν μπορεί να κρύωναν, μετά την ομοιοπαθητική δεν ενοχλούνται πια από το κρύο. Σε συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις σε αυτούς τους πρώην σοβαρούς και σκυθρωπούς ανθρώπους, αρχίζει τώρα να τρέχει κάποιο δάκρυ από τα μάτια τους. Είναι εκπληκτικές οι αλλαγές που μπορεί να φέρει η ομοιοπαθητική σε αυτούς τους ανθρώπους.

* (ΚΗΛΗ ΜΕΣΟΣΠΟΝΔΥΛΙΟΥ ΔΙΣΚΟΥ) ΧΡΟΝΙΕΣ ΣΥΜΠΙΕΣΤΙΚΕΣ ΝΕΥΡΙΤΙΔΕΣ

Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος είναι μια χόνδρινη κατασκευή όπως τα στρώματα του κρεμμυδιού, που σκοπό έχει να προστατεύσει τους σπονδύλους από μηχανικές πιέσεις. Όταν ο χόνδρινος δίσκος αρχίζει να προεξέχει αφύσικα, συμπιέζει τις ρίζες των νεύρων που εξέρχονται από τον νωτιαίο μυελό της σπονδυλικής στήλης. Περιστασιακά συμπιέζεται η σπονδυλική στήλη στους αυχενικούς και στους θωρακικούς σπονδύλους. Τα ειδικά σημεία και συμπτώματα του προεξέχοντος δίσκου εξαρτώνται από το εάν συμπιέζεται η σπονδυλική στήλη ή η νευρική ρίζα, καθώς και σε πιο επίπεδο της νευρικής κατασκευής γίνεται η συμπίεση. Το πιο κοινό σύμπτωμα του προεξέχοντος δίσκου είναι ο πόνος. Ο τοπικός πόνος είναι ένας νωθρός πόνος στον αυχένα ή στην πλάτη συνδυαζόμενος με ακαμψία που συχνά εμφανίζεται μετά από τραυματισμό. Το χαρακτηριστικό του πόνου είναι ότι αυξάνεται με την κινητική δραστηριότητα και ελαττώνεται με την ανάπαυση. Ο βήχας και το φτέρνισμα αυξάνουν απότομα τον πόνο. Εάν ο πόνος εκτείνεται στα άκρα και είναι αμφοτερόπλευρος τότε η υποψία της κήλης του δίσκου είναι μεγάλη. Η θεραπεία της κήλης είναι πρώτα απ’όλα η ανάπαυση. Εάν μετά την ανάπαυση ο πόνος δεν υποχωρεί, τότε οι ορθοπεδικοί προτείνουν χειρουργική επέμβαση.

Τόσο η ομοιοπαθητική όσο και ο βελονισμός προσφέρουν ανακούφιση από πόνους που προέρχονται από συμπιεσμένη κήλη του μεσοσπονδύλιου δίσκου αλλά και από μυϊκές δυσλειτουργίες. Τις περισσότερες φορές δηλαδή κατά το 90% των περιπτώσεων και πλέον ο πόνος δεν προκαλείται από τον δίσκο που προεξέχει αλλά από το στενό μεσοδιάστημα ανάμεσα από ους σπονδύλους, το οποίο με την σειρά του προκαλείται από μυϊκό σπασμό. Σε ορισμένα σημεία του αυχένα, της πλάτης και της μέσης μας άλλωστε το μυϊκό μας σύστημα είναι υπερβολικά ερεθισμένο, δημιουργώντας σκληρύνσεις σαν κορδόνια τα οποία ο ασθενείς γνωρίζει και τα ψηλαφεί εύκολα. Αυτές οι σκληρύνσεις είναι πολλές φορές υπεύθυνες για την ανικανότητα που έχουμε να γυρίσουμε το κεφάλι δεξιά ή αριστερά ή να σηκώσουμε το χέρι ή το πόδι μας. Συμπερασματικά αν πρόκειται για διαγνωσμένη κήλη του μεσοσπονδυλίου δίσκου, αρκεί ο βελονιστικός ερεθισμός των μυών που ενώνουν τους δύο παρακείμενους σπονδύλους να προκαλέσει μυϊκή χαλάρωση και κατ’επέκταση αύξηση του χώρου στο μεσοσπονδύλιο διάστημα. Τότε σαν από θαύμα ο φρικτός πόνος εξαφανίζεται και ο ασθενής γλιτώνει μια δύσκολη και με πολλές αρνητικές συνέπειες επέμβαση. Εάν ο πόνος οφείλεται σε μυικές σκληρύνσεις, τότε ο βελονισμός ή η έγχυση φυσιολογικού ορού στα ανωτέρω σημεία χαλαρώνει το μυϊκό σύστημα και επιτρέπει στον ασθενή να κάνει τις κινήσεις που πιθανόν για χρόνια να απέφευγε. Ο γιατρός οδηγείται στην ανεύρεση αυτών των σημείων από την κατανομή του πόνου στο ανθρώπινο σώμα.

* ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΑΡΠΙΑΙΟΥ ΣΩΛΗΝΑ

Το σύνδρομο αυτό χαρακτηρίζεται από την συμπίεση του μέσου νεύρου κατά την πορεία του στον καρπό. Τα πιο συχνά συμπτώματα περιλαμβάνουν αιμωδία, μυρμήγκιασμα, αίσθηση καύσου σε μία ή και στις δύο παλάμες καθώς και στα δάχτυλα(αντίχειρας, δείκτης, μέσος και παράμεσος). Ο πόνος είναι το κυρίαρχο σύμπτωμα κυρίως το βράδυ ενώ ο ύπνος πολλές φορές διακόπτεται. Ο πόνος είναι πιο έντονος στον καρπό με αντανάκλαση στο μπράτσο και στον ώμο. Ο πόνος καλυτερεύει κουνώντας τα δάχτυλα των χεριών. Το σημαντικό είναι ότι πέραν του πόνου στους περισσότερους ασθενείς δεν προκαλείται βλάβη στο νεύρο. Το σύνδρομο αυτό είναι περισσότερο συχνό στις παχύσαρκες γυναίκες μέσης ηλικίας. Υποφέρουν περισσότερο αυτοί που εργάζονται με τα χέρια και τους καρπούς όπως οι κηπουροί, οι ελαιοχρωματιστές, και οι γραμματείς.

Και σε αυτήν την περίπτωση τόσο η ομοιοπαθητική όσο και ο βελονισμός χαλαρώνουν το μυϊκό σύστημα και ελαττώνουν την ενόχληση του πόνου. Για τους ασθενείς που θα αποφασίσουν να χειρουργηθούν, θα πρέπει να γνωρίζουν πως παρά την χειρουργηθεί διάνοιξη του καναλιού, ο πόνος δεν βελτιώνεται πάντα και ακολουθούν δυσάρεστες υποτροπές. Η ομοιοπαθητική αναλαμβάνει να αποκαταστήσει και τις μετεγχειρητικές υποτροπές.

* ΜΥΑΣΘΕΝΕΙΑ

Είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα που προκαλείται από αντισώματα που καταστρέφουν τους υποδοχείς της ακετυλχολίνης. Η διαταραχή αυτή συνδυάζεται με άλλα αυτοάνωσα νοσήματα όπως ο ερυθεματώδης λύκος και ο υπερθυρεοειδισμός. Συνοδεύεται επίσης από συγκέντρωση λεμφοκυττάρων στους μυς και στα εσωτερικά όργανα, μια αυξημένη συχνότητα μη ειδικών αντισωμάτων καθώς και αντιθυρεοειδικών αντισωμάτων. Η μυασθένεια μπορεί να ξεκινήσει σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής ακόμα και στα νεογέννητα. Είναι πιο συχνή στις γυναίκες παρά στους άνδρες. Κλινικά η νόσος χαρακτηρίζεται από αδυναμία και εύκολη κούραση. Η αδυναμία ξεκινάει από το μυϊκό σύστημα γύρω από τον οφθαλμό με πτώση του βλεφάρου. Τα συμπτώματα γίνονται πιο έντονα προς το τέλος της ημέρας μετά από αυξημένη κινητική δραστηριότητα. Κλείνοντας όμως τα μάτια και χαλαρώνοντας τα συμπτώματα εξαφανίζονται. Ταυτόχρονα μπορεί να εμπλέκονται οι μυς των άκρων και το αναπνευστικό σύστημα. Για την θεραπεία χρησιμοποιούνται αντιχοληνεργικά φάρμακα όπως η νεοστιγμίνη. Όταν οι δόσεις των φαρμάκων αυξηθούν προκαλούνται αδυναμία και κράμπες. Επειδή ο θύμος αδένας θεωρείται η κύρια αιτία παραγωγής αντισωμάτων, η θυμεκτομή βελτιώνει τα συμπτώματα της μυασθένειας κατά 85% των περιπτώσεων. Χρησιμοποιούνται επίσης κορτικοειδή και ανοσοκατασταλτικά.

Η μυασθένεια εφόσον είναι αυτοάνοσο νόσημα έχει καλή πρόγνωση με την ομοιοπαθητική. Ενώ δηλαδή με τα κορτικοειδή και τα ανοσοκατασταλκτικά καταστέλλεται το ανοσοποιητικό σύστημα και κατ’επέκταση η νόσος βρίσκεται σε μια λανθάνουσα κατάσταση που μόνον επιδεινώνεται, με την ομοιοπαθητική το ανοσοποιητικό σύστημα δυναμώνει και σταματάει η επιδείνωση της νόσου. Ανάλογα μετά με το συνολικό επίπεδο της υγείας του ασθενούς μπορεί η νόσος να διατηρηθεί σταθερή ή να θεραπευτεί. Το σημαντικό είναι πως κατά την διάρκεια της ομοιοπαθητικής θεραπείας δεν πρέπει να παίρνει κάποιος κορτικοειδή και ανοσοκατασταλτικά φάρμακα.

* ΝΟΣΟΣ PARKINSON

Είναι ένα σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από βραδύτητα στην κίνηση, αυξημένος μυϊκός τόνος (ακαμψία), τρόμος και εξασθενημένα αντανακλαστικά. Η παθογένεση αυτής της νόσου σχετίζεται με την εκφύλιση των ντοπαμινεργικών νευρώνων. Είναι πιο συχνή στους άντρες πάνω από 40 χρονών. Οι ασθενείς αυτοί έχουν μια τυπική εμφάνιση με το σώμα τους να γέρνει προς τα εμπρός, τα μπράτσα να κολλάνε στις πλευρές και να κάμπτονται προς τους αγκώνες ενώ τα χέρια τους τρέμουν. Η ομιλία τους είναι ψευδής, μονότονη και δυσκατανόητη. Στην χημική θεραπευτική χρησιμοποιείται η levodopa, carvidopa, αντιχοληνεργικά και αντιψυχωτικά φάρμακα. Οι παρενέργειες όμως που αυτά φέρνουν είναι ανησυχία, δυσκινησία και ακινησία.

Η ομοιοπαθητική σίγουρα δεν μπορεί να προσφέρει πλήρη θεραπεία σε αυτήν την σοβαρή νευρολογική διαταραχή. Μπορεί όμως να κρατήσει την νόσο σταθερή χωρίς παρενέργειες όπως ανησυχία, δυσκινησία και ακινησία. Σύμφωνα με την ayurveda η νόσος αυτή ανήκει στην διαταραχή vata. Ταυτόχρονα με τα ομοιοπαθητικά φάρμακα οι ασθενείς αυτοί μπορεί να πάρουν διατροφικές συμβουλές καθώς και φυτικά φάρμακα που θα μειώσουν ακόμα περισσότερο την υπερβολική κίνηση των άκρων

* ΑΓΧΩΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

Άγχος είναι μια δυσάρεστη διάθεση έντασης και φοβίας του μέλλοντος. Ο φόβος δεν είναι συγκεκριμένος αλλά πλανάται διάχυτα. Το άγχος συνοδεύεται από συμπτώματα του αυτόνομου νευρικού συστήματος όπως ταχυκαρδία, εφίδρωση, ξηροστομία και υπεραερισμός στους πνεύμονες. Στα προδιατεθειμένα άτομα η αντίληψη των αλλαγών του αυτόνομου νευρικού συστήματος και ιδιαίτερα οι ταχυκαρδίες αυξάνουν ακόμα περισσότερο το άγχος. Κλινικά το άγχος περιλαμβάνει 1) τις φοβίες οι οποίες κυμαίνονται από απλές φοβίες για συγκεκριμένα αντικείμενα έως και αγοραφοβία, δηλαδή φόβος να μείνει κάποιος μόνος του ή να βρεθεί σε δημόσιο χώρο. 2) Κρίσεις πανικού με έντονο φόβο καθώς και αισθήματα επικείμενου θανάτου.

Η φαρμακολογική θεραπεία ξεκινάει από τα απλά αγχολυτικά όπως οι βενζοδιαζεπίνες έως και τα αντικαταθλιπτικά.

Το αποτέλεσμα όμως της ομοιοπαθητικής είναι εκπληκτικό τόσο για το άγχος όσο για τις φοβίες και τους πανικούς. Μετά από 6 μήνες θεραπείας οι ασθενείς νοιώθουν απελευθερωμένοι από τους φόβους τους και μπορούν να απολαύσουν την ζωή όπως όλοι οι άλλοι. Ηρεμούν από τους πανικούς και τις αγοραφοβίες και μπορούν μόνοι τους με ψυχραιμία να αντιμετωπίσουν την ζωή.

* ΥΠΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΟΥ (ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ)

Ο ύπνος είναι μια ρυθμικά επαναλαμβανόμενη κατάσταση που ελέγχεται από τους αυτόνομους μηχανισμούς του εγκεφάλου. Ο ύπνος διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μερικοί άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι με 4-5 ώρες ύπνου ενώ άλλοι είναι ανίκανοι να λειτουργήσουν με λιγότερες από 9-10 ώρες. Ήπια άσκηση ελαττώνει την λανθάνουσα περίοδο για να αποκοιμηθούμε και αυξάνει το βάθος και το μήκος του ύπνου. Το άγχος, οι έννοιες, η θλίψη, φάρμακα όπως η καφεΐνη και σωματικές καταστάσεις όπως τα καρδιοπνευμονικά νοσήματα, όλα αυτά συντελούν ώστε να δυσκολεύει η διαδικασία του ύπνου. Οι ηλικιωμένοι συνήθως απολαμβάνουν τον ύπνο τους με λιγότερη ικανοποίηση από ότι οι νεώτεροι. Μερικά παράπονα αϋπνίας περιλαμβάνουν αύξηση του λανθάνοντα χρόνου πριν αποκοιμηθούμε ενώ άλλοι ξυπνούν κατά την διάρκεια της νύχτας και άλλοι πολύ νωρίς το πρωί. Συνήθως όμως η περίοδος του ύπνου είναι μεγαλύτερη από αυτήν που πιστεύουν οι άνθρωποι ότι κοιμήθηκαν. Όμως η σοβαρή μείωση της διάρκειας του ύπνου σε λιγότερο από 3-4 ώρες προκαλεί μείωση της πνευματικής ικανότητας. Όταν η αϋπνία είναι πρόσφατη θεραπεύεται ευκολότερα προσπαθώντας να επιλύσουμε τα ψυχολογικά προβλήματα που ανέκυψαν. Η χρόνια αϋπνία είναι περισσότερο δύσκολο να αντιμετωπισθεί. Τα χημικά φάρμακα που χρησιμοποιούνται στις διαταραχές του ύπνου είναι οι βενζοδιαζεπίνες, οι διαζεπάμες και τα αντικαταθλιπτικά που όμως δημιουργούν εξάρτηση μειώνοντας στο ελάχιστο την ποιότητα του ύπνου. Δηλαδή ο ασθενής ξυπνάει κουρασμένος.

Ο θεραπευτικός στόχος της ομοιοπαθητικής είναι όχι μόνο να χαλαρώσει το νευρικό σύστημα ώστε ο πάσχοντας από αϋπνία να κοιμάται περισσότερες ώρες, αλλά να βελτιώσει και την ποιότητα του ύπνου. Δηλαδή το διάστημα μικρό ή μεγάλο που κοιμάται να τον γεμίζει χαρά και ευεξία. Με λίγα λόγια να ξυπνάει ξεκούραστος, γεμάτος κέφι και να γεμίζει την μέρα του με δραστηριότητες. Κατά την διάρκεια του ομοιοπαθητικού ιστορικού έχει μεγάλη σημασία η αιτία που προκάλεσε αυτήν την διαταραχή στον οργανισμό. Δηλαδή άλλη θα είναι η αντιμετώπιση εάν η αϋπνία προήλθε από θλίψη (π.χ. απώλεια ενός προσφιλούς προσώπου) άλλη αν προήλθε από υπερβολική αγωνία και αναστάτωση(π.χ. αγωνία εάν καταφέρω να πληρώσω την δόση του δανείου) και άλλη από υπερκαταπόνιση του οργανισμού (π.χ. όπως συμβαίνει με τους μαθητές πριν από εξετάσεις) Σε οποιαδήποτε περίπτωση ο οργανισμός χρειάζεται χρόνο για να επαναφέρει την χαμένη ισορροπία. Σήμερα βέβαια οι άνθρωποι δεν αφήνουν τον χρόνο να κυλήσει και να θεραπευτούν. Προτιμούν τις γρήγορες λύσεις. Ένα γρηγορότερο θεραπευτικό αποτέλεσμα για την αϋπνία θα μπορούσε να είναι ο βελονισμός. Κατά την θεωρία του βελονισμού το άγχος και η υπερκαταπόνιση του σώματος προκαλούν βλάβες στην καρδιά, στο σπλήνα, στο συκώτι και στα νεφρά. Η ενδυνάμωση αυτών των οργάνων που γίνεται με την εισχώρηση βελονών σε αντίστοιχα βελονιστικά σημεία του σώματος προκαλεί αποκατάσταση της αϋπνίας.

* ΑΓΓΕΙΑΚΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ

Τα αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια περιλαμβάνουν διαταραχές στα αγγεία τα οποία δημιουργούν βλάβες στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Η αιτία που προκαλεί το εγκεφαλικό επεισόδιο είναι είτε ανοξική δηλαδή αποτυχία του αγγειακού συστήματος να παρέχει την απαραίτητη ποσότητα οξυγόνου στον εγκέφαλο είτε αιμορραγική δηλαδή διήθηση του αίματος από το αγγείο στους εγκεφαλικούς ιστούς. Τα εγκεφαλικά προσβάλουν συνήθως ανθρώπους πάνω από την ηλικία των 55 ετών. Η συχνή χρήση αλκοόλ, καπνίσματος και αντισυλληπτικών (ορμονικών σκευασμάτων) αυξάνει τον κίνδυνο αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων. Περίπου το ? των ασθενών με οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο πεθαίνουν κατά την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο. Ανάμεσα από τους επιζήσαντες το 40% αποκαθίστανται πλήρως. Η σοβαρότητα του επεισοδίου αποκαλύπτεται τις πρώτες δύο εβδομάδες από το κατά πόσο παραμένουν ή όχι οι γνωστικές και οι κινητικές δυσκολίες. Η θεραπεία των πρώτων ωρών στο νοσοκομείο γίνεται με απειδοιματικά και αντιπηκτικά φάρμακα.

Μετά την έξοδο από το νοσοκομείο η καλύτερη απακατάσταση γίνεται με τον βελονισμό. Οι διαφορετικές μορφές βελονισμού στα εγκεφαλικά είναι ο κρανιοβελονισμός, ο ωτοβελονισμός, και ο σωματοβελονισμός. Το αιμορραγικό εγκεφαλικό κατά τον βελονισμό οφείλεται σε ανεπάρκεια των πρωτευόντων και δευτερευόντων μεσημβρινών, ενώ το ισχαιμικό εγκεφαλικό οφείλεται σε ανεπάρκεια των εσωτερικών οργάνων και σπλάχνων. Τα συναισθήματα που εκδηλώνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό κατά την διάρκεια αυτού του επεισοδίου είναι ο πολύ μεγάλος φόβος ή ο πολύ μεγάλος θυμός. Ο βελονισμός ισορροπεί τόσο τα συναισθήματα όσο και τα εσωτερικά όργανα του οργανισμού με αποτέλεσμα την γρήγορη ανάρωση.