ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΕΦΡΩΝ

Σπειραματονεφρίτιδες

Νεφροσικό σύνδρομο

Πυελονεφρίτιδες

Χρόνια νεφρική ανεπάρκεια

Πολυκιστικοί νεφροί

Νεφρολιθίαση

Όγκοι νεφρού.

* ΣΠΕΙΡΑΜΑΤΟΝΕΦΡΙΤΙΔΕΣ

Είναι ιστολογικές βλάβες του σπειράματος δηλαδή της βασικής μονάδος του νεφρώνα όπου το αίμα διηθείται (δηλαδή καθαρίζει). Το κάθε νεφρό αποτελείται από εκατομμύρια νεφρώνες δηλαδή μικροσκοπικά αγγεία όπου γίνεται η ανταλλαγή των χρήσιμων ουσιών και η απελευθέρωση με τα ούρα των άχρηστων ουσιών. Οι σπειραματονεφρίτιδες διακρίνονται σε διάχυτες όπου η νόσος εξαπλώνεται σε όλο το νεφρό και εστιακές που η νόσος εντοπίζεται σε ένα σημείο του. Οι διάχυτες διακρίνονται με την σειρά τους σε

α) Υπερπλαστικές όπου γίνεται πολλαπλασιασμός των κυττάρων του νεφρώνα και διήθησή τους με λευκά αιμοσφαίρια.

Β) Εξωτριχοειδικές όπου εδώ πολλαπλασιάζονται τα κύτταρα της κάψας που περικλείει τον νεφρώνα. Η νόσος αυτή είναι ταχέως εξελισσόμενη και η πρόγνωσή της βαριά.

Γ) Μεμβρανώδης που χαρακτηρίζεται από πάχυνση της βασικής μεμβράνης του νεφρώνα.

Στις εστιακές σπειραματονεφρίτιδες συμβαίνουν νεκρωτικές και θρομβωτικές αλλοιώσεις ως αποτέλεσμα πολυαρτιρίτιδας ή γενικευμένου ερυθεματώδους λύκου.

Η διάχυτη υπερπλαστική σπειραματονεφρίτιδα χαρακτηρίζεται από πρωτεινουρία, αιματουρία, οίδημα και αρτηριακή υπέρταση. Συνήθως 10-15 μέρες πριν την εμφάνιση αυτών των συμπτωμάτων προηγείται λοίμωξη του φάρυγγα από το μικρόβιο που ονομάζεται β-αιμολυτικός στρεπτόκοκκος. Η νόσος είναι πιο συχνή στα παιδιά ηλικίας 3-7 ετών. Στους νεφρώνες αυτών των ασθενών εμφανίζονται αντισώματα ΙgG σε κοκκιώδη διάταξη. Σπάνιες επιπλοκές αυτής της νόσου είναι το οξύ πνευμονικό οίδημα, η υπερτασική εγκεφαλοπάθεια και η νεφρική ανεπάρκεια.

Κατά 90% η νόσος εμφανίζεται στα παιδιά σε ήπια μορφή. 7-10 μέρες μετά την έναρξή της το οίδημα εξαφανίζεται και η αρτηριακή πίεση επανέρχεται στα φυσιολογικά. Η πρωτεινουρία μπορεί να παραμείνει για 2-3 μήνες ακόμα. Εάν όμως τόσο η πρωτεινουρία όσο και η αιματουρία παραμείνουν για πάνω από 12 μήνες, τότε υπάρχει η πιθανότητα της μετάπτωσης της νόσου σε χρόνια κατάσταση. Οι νεφροί αυξάνονται σε μέγεθος, γίνονται ωχροί ενώ ιστολογικά αναπτύσσονται βλάβες εξωτριχοειδικής σπειραματονεφρίτιδας.

Η θεραπεία είναι η απόλυτη ανάπαυση μέχρι να υποχωρήσει το οίδημα, η υπέρταση και η αιματουρία. Ωστόσο η παραμονή του ασθενούς στο κρεβάτι δεν πρέπει να υπερβαίνει τις 2-3 εβδομάδες. Η δίαιτα του ασθενούς είναι χωρίς αλάτι και η ποσότητα των υγρών περιορισμένη. Φαρμακευτικά δίδεται αντιβίωση για να εκριζωθεί ενδεχομένως ο στρεπτόκοκκος. Εάν υπάρξουν επιπλοκές όπως υπέρταση ή πνευμονικό οίδημα δίνονται αντιυπερτασικά η διγοξίνη. Σε περίπτωση νεφρικής ανεπάρκειας γίνεται περιτοναϊκή διάλυση. Εάν η ανουρία παρατείνεται για εβδομάδες ο ασθενής θα μπει στον τεχνητό νεφρό. Η κορτιζόνη, τα αντιπηχτικά και τα ανοσοκατασταλτικά χρησιμοποιούνται σε βαριές περιπτώσεις χωρίς να μπορούν παράλληλα να επηρεάσουν την επιδεινούμενη εξέλιξη της νόσου.

Η ομοιοπαθητική θεραπεύει την περίπτωση της σπειραματονεφρίτιδας εφόσον φυσικά δεν έχουν αναπτυχθεί ανατομικές βλάβες. Αλλά ακόμα και σε εκείνη την περίπτωση σταματάει η επιδείνωση της νόσου και προλαβαίνονται οι επιπλοκές. Η αιτιολογία της σπειραματονεφρίτιδας δηλαδή αν είναι στρεπτοκοκκική ή αποτέλεσμα ενός συστεμικού ερυθεματώδους λύκου παίζει ρόλο μόνο στον χρόνο αποθεραπείας. Δηλαδή η στρεπτοκοκκική λοίμωξη θα θεραπευτεί σε ελάχιστο χρόνο ενώ στην δεύτερη περίπτωση το ανοσοποιητικό σύστημα θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο να ενδυναμωθεί για να αντιμετωπίσει και τελικά να νικήσει τον ερυθεματώδη λύκο. Οι ασθενείς που έχουν αρχίσει θεραπεία κορτιζόνης θα πρέπει να την διακόψουν πριν αρχίσουν ομοιοπαθητική αγωγή. Με την ολοκλήρωση της αγωγής θα εξαφανιστούν τα αντισώματα IgG από τον νεφρώνα καθώς και οι αγγειακές βλάβες. Τα οιδήματα θα εξαφανιστούν μόνιμα και η αρτηριακή πίεση θα ισορροπήσει στα χαμηλά επίπεδα.

* ΝΕΦΡΟΣΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

Είναι σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από βαριά πρωτεινούρια, υπολευκοματιναιμία, και οίδημα. Συνήθως συνυπάρχει υπερχοληστερολαιμία και υπερτριγλυκεριδαιμία. Η βάση του νεφροσικού συνδρόμου είναι η βλάβη στην βασική μεμβράνη του νεφρώνα. Το νεφροσικό σύνδρομο συναντάται μαζί με άλλες νόσους όπως :Στις περισσότερες περιπτώσεις δηλαδή 75% στους ενήλικες και 90 % στα παιδιά, αποτελεί εκδήλωση πρωτοπαθούς σπειραματονεφρίτιδας. Από ιστολογική άποψη διακρίνεται η σπειραματονεφρίτιδα ελαχίστων βλαβών, η μεμβρανώδης σπειραματονεφρίτιδα, η υπερπλαστική σπειραματονεφρίτιδα, και η μεμβρανουπερπλαστική σπειραματονεφρίτιδα. Οι ανωτέρω σπειραματονεφρίτιδες καταλήγουν σε καταστροφή των νεφρόνων με αποτέλεσμα να προκαλείται νεφρική ανεπάρκεια. Άλλες αιτίες νεφροσικού συνδρόμου είναι α) Τα μεταβολικά και συστηματικά νοσήματα όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, η αμυλοίδωση, ο ερυθεματώδης λύκος. β) Τα αντιεπηλιπτικά φάρμακα γ) Οι λοιμώξεις δ) οι νεοπλασίες.

Η κλινική εικόνα του ασθενούς με νεφροσικό σύνδρομο είναι το σταθερό οίδημα, ο ασκίτης, το πλευριτικό υγρό και η ορθοστατική υπόταση. Πιθανές επιπλοκές είναι οι λοιμώξεις και η νεφρική ανεπάρκεια.

Η θεραπεία είναι η τροφή χωρίς αλάτι και τα διουρητικά. Στους ενήλικες χρησιμοποιούνται τα κορτικοειδή για την αντιμετώπιση της πρωτεινουρίας. Όμως αυτήν η αντιμετώπιση είναι πρόσκαιρη και πολύ σύντομα η πρωτεινούρια επανεμφανίζεται. Τότε χρησιμοποιείται μια ισχυρή αντιβίωση που είναι το κυκλοφοσφαμίδιο. Αυτή προκαλεί στον οργανισμό γενική πτώση των λευκών αιμοσφαιρίων και των αιμοπεταλίων. Αυτός ο συνδυασμός δηλαδή κορτιζόνης και κυκλοφωσφαμίδης χρησιμοποιείται επίσης στις σπειραματονεφρίτιδες προερχόμενες από γενικευμένο ερυθεματώδη λύκο. Η θεραπεία αυτή προκαλεί ως παρενέργεια την στείρωση στις γυναίκες λόγω ατροφίας των ωοθηκών και την αζωοσπερμία στους άνδρες. Όπως κατανοείται οι θεραπείες της επίσημης ιατρικής δεν μπορούν να σταματήσουν την συνεχόμενη επιδείνωση μιας χρόνιας νεφρικής νόσου, και πάνω στην προσπάθεια να ελέγξουν την πορεία της νόσου δημιουργούν άλλες χειρότερες παρενέργειες όπως η στείρωση.

Η ομοιοπαθητική θεραπεύει χρησιμοποιώντας το ίδιο το αίτιο που προκάλεσε την ασθένεια και το σημαντικότερο χωρίς να προκαλούνται παρενέργειες. Φυσικά σε τόσο σοβαρά νοσήματα όπως το νεφροσικό σύνδρομο το αίτιο δεν είναι μοναδικό. Δηλαδή τόσο κατά την πορεία της ζωής ενός ασθενούς όσο και κατά την εξέλιξη της νόσου οι νοσογόνες αιτίες συσσωρεύονται στον οργανισμό όπως τα στρώματα του κρεμμυδιού. Όταν ο ασθενής με μια χρόνια πάθηση όπως αυτή του νεφροσικού συνδρόμου πρωτοεμφανίζεται στον ομοιοπαθητικό, αναφέρει συμπτώματα που τον ενοχλούν εντονότερα εκείνη την στιγμή όπως παράδειγμα τα οιδήματα ή η υπέρταση. Αυτά είναι συμπτώματα του επιφανειακού στρώματος του κρεμμυδιού. Όταν ο ασθενής πάρει το κατάλληλο ομοιοπαθητικό φάρμακο θα βελτιωθούν τα συμπτώματα για τα οποία ήρθε και θα εμφανιστούν άλλα παλαιότερα τα οποία ο ασθενής είχε ξεχάσει και ούτω καθ’εξής. Αυτήν είναι η ομοιοπαθητική διαδικασία των χρόνιων νοσημάτων όπως το νεφροσικό σύνδρομο. Μίας θεραπείας χωρίς παρενέργειες που στην χειρότερη περίπτωση θα σταματήσει την επιδείνωση της νόσου. Έτσι ο ασθενής και οι συγγενείς του θα διαπιστώσουν ότι οι εργαστηριακές τιμές δεν επιδεινώνονται πια. Στην καλύτερη περίπτωση οι εργαστηριακές εξετάσεις θα βελτιώνονται μέχρι του σημείου που μπορεί να βελτιωθεί το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς.

* ΠΥΕΛΟΝΕΦΡΙΤΙΔΕΣ

Είναι η λοίμωξη του ουροποιητικού συστήματος. Αυτήν η λοίμωξη είναι πολύ πιο συχνή στις γυναίκες παρά στους άνδρες. Πολλές γυναίκες παρουσιάζουν επανειλημμένα επεισόδια κυστίτιδας πράγμα που τις αναγκάζει να παίρνουν συχνά αντιβίωση. Αρχικά η κατάσταση αυτή αποδίδεται ως φλεγμονή της ουρήθρας. Όμως με την μακροχρόνια χρήση των αντιβιοτικών και την πτώση των φυσιολογικών αμυντικών συστημάτων του οργανισμού, η λοίμωξη μεταδίδεται μέχρι το νεφρό που είναι ένα πιο βαθύ όργανο του οργανισμού μας. Όταν στα παιδιά έχουμε επανειλημμένα επεισόδια πυελονεφρίτιδας τότε ερευνάται η περίπτωση της κυστεοουρητηρικής παλινδρόμησης. Δηλαδή κατά την ούρηση αυξάνεται η πίεση των ούρων στην κύστη με αποτέλεσμα τα ούρα να επιστρέφουν προς τους ουρητήρες. Αυτήν η στάση των ούρων οδηγεί σε μόλυνση. Τα μολυσμένα ούρα προωθούνται προς τους ουρητήρες και την νεφρική πύελο. Στην περίπτωση της οξείας πυελονεφρίτιδας ο ασθενής εμφανίζεται με πυρετό, ρίγος, συχνουρία και πόνο στην νεφρική περιοχή. Η νόσος υποχωρεί μετά από 2 εβδομάδες αντιβιοτικής θεραπείας. Πιθανή επιπλοκή σε εξασθενημένους ασθενείς είναι η σηψαιμία δηλαδή η γενικευμένη λοίμωξη του οργανισμού. Η χρόνια πυελονεφρίτιδα εμφανίζεται μετά από επανειλημμένα επεισόδια οξείας πυελονεφρίτιδας. Πολλές φορές η δυσχέρεια διάγνωσης της ουρολοίμωξης κατά την παιδική ηλικία και η μεγάλη συχνότητα της κυστεοουρητηρικής παλλινδρόμισης στα παιδιά ευθύνονται για την ανάπτυξη της χρόνιας πυελονεφρίτιδας. Τόσο η χρόνια πυελονεφρίτιδα όσο και η νεφρική ανεπάρκεια στους ενήλικες οφείλεται πιθανόν σε αθόρυβα επεισόδια οξείας πυελονεφρίτιδας κατά την παιδική ηλικία. Ιστολογικά παραμορφώνεται το σχήμα του νεφρού, σχηματίζονται ουλές και αρτηριοσκληρυντικά αγγεία τα οποία θα προκαλέσουν υπέρταση. Οι βλάβες μπορεί να αφορούν και τους δύο νεφρούς ή πιο συχνά μόνο τον ένα. Ο ασθενής για πολλά χρόνια ζει χωρίς συμπτώματα μέχρι κάποια στιγμή να αναπτυχθεί η χρόνια ανεπάρκεια ή η υπέρταση. Τότε παραπονιούνται για αδυναμία, ανορεξία, πολυδιψία και πολυουρία λόγω αδυναμίας του νεφρού. Η θεραπεία της οξείας νεφρικής ανεπάρκειας είναι η αντιβίωση και πολλές φορές ειδικά στα παιδιά με κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση η αντιβίωση πολλές φορές δίδεται για χρόνια. Όσο για την χρόνια πυελονεφρίτιδα αντιμετωπίζεται επίσης με αντιβίωση σε χαμηλότερες δόσεις γιατί είναι τοξική ειδικά στον νεφρό με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια.

Η ομοιοπαθητική διαφωνεί πλήρως με αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισης που οδηγεί μόνο σε επιδείνωση της νόσου. Η ομοιοπαθητική θεωρεί ότι από πολύ μικρή ηλικία θα πρέπει να ισχυροποιείται το αμυντικό σύστημα των παιδιών, ώστε ο ίδιος ο οργανισμός τους να είναι σε θέση να αντιμετωπίζει μια ουρολοίμωξη στην γέννησή της και όχι τις επιπλοκές της. Εάν δίναμε αυτήν την δυνατότητα στο αμυντικό σύστημα του οργανισμού μας δεν θα αντιμετωπίζαμε ξανά πυελονεφρίτιδες, νεφρικές ανεπάρκειες ή υπερτάσεις. Θα δίναμε ομοιοπαθητική αγωγή κατά την παιδική ηλικία όταν τα παιδιά θα κρυολογούσανε από κάποιον πυρετό και θα είχαμε αργότερα υγιείς ενήλικες. Σήμερα τα σημερινά παιδιά με την αντιβίωση που συσσωρεύουν στο αίμα τους μόνο κατά τύχη θα είναι υγιείς ενήλικες.

Στην περίπτωση των σημερινών ενηλίκων με χρόνιες πυελονεφρίτιδες, υπέρταση και νεφρική ανεπάρκεια δηλαδή σοβαρές καταστάσεις με πεσμένο επίπεδο υγείας η ομοιοπαθητική προσφέρει το <κλείδωμα> της νόσου. Δηλαδή σταματάει η επιδείνωση της νόσου, ο ασθενής νοιώθει περισσότερη ενέργεια, η πίεσή του πέφτει. Φυσικά σε τέτοιες επιβαρημένες παθολογίες η ομοιοπαθητική δεν μπορεί να αναστρέψει βλάβες που συνέβησαν στην διάρκεια μιας ζωής. Μπορεί όμως να προσφέρει μια καλύτερη ζωή αποφεύγοντας συχνές εισαγωγές στα νοσοκομεία, την ταλαιπωρία του τεχνητού νεφρού και της πιθανής μεταμόσχευσης. Με λίγα λόγια προσφέρει αξιοπρέπεια στον χρόνιο πάσχοντα.

* ΧΡΟΝΙΑ ΝΕΦΡΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ

Η χρόνια νεφρική ανεπάρκεια είναι η προοδευτική απώλεια της νεφρικής λειτουργίας. Εργαστηριακά χαρακτηρίζεται από την αύξηση των τιμών της κρεατινίνης και την ελάττωση της σπειραματικής διήθησης. Όταν ο ρυθμός της σπειραματικής διήθησης κατέβει κάτω από 15 ml/min τότε ο ασθενής θεωρείται ότι έφτασε στο τελικό στάδιο νεφρικής νόσου, οι αντισταθμιστικοί μηχανισμοί του οργανισμού δεν επαρκούν πιά, συμβαίνουν ηλεκτρολυτικές διαταραχές, και θα πρέπει να ξεκινήσει η διαδικασία του τεχνητού νεφρού. Στην νεφρική ανεπάρκεια λόγω της διαταραχής των ηλεκρολητών αυξάνεται η έκκριση της παραθυρεοειδικής ορμόνης. Η αυξημένη έκκριση παραθορμόνης όμως έχει δυσμενή επίπτωση στα κόκαλα γιατί προκαλεί απώλεια ασβεστίου και κατ’επέκταση οστεοπόρωση. Αυτήν η περίπτωση ονομάζεται δευτεροπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός. Οι κλινικές εκδηλώσεις της νεφρικής ανεπάρκειας είναι καταβολή, απώλεια δυνάμεων, αναιμία, ανορεξία, υπέρταση, αδυναμία πνευματικής συγκεντρώσεως, περιφερική νευροπάθεια στα κάτω άκρα εκδηλούμενη με καύσους, απώλεια της αισθητικότητας, μυϊκή αδυναμία και ξηρό δέρμα. Η θεραπεία της νεφρικής ανεπάρκειας είναι η αυστηρή δίαιτα γνωστή στον ιατρικό κόσμο ως δίαιτα Giovanetti η οποία προκαλεί ύφεση των συμπτωμάτων και πτώση της ουρίας. Όμως τα φαγητά αυτής της δίαιτας δεν τρώγονται ευχαρίστως από τον ασθενή. Προσφεύγουμε στην δίαιτα Giovanetti όταν η τιμή της κάθαρσης της κρεατινίνης μειωθεί κάτω από 5 ml/lit. Τότε παρέχουμε στον ασθενή 18-20 γραμμάρια πρωτεΐνης αρίστης βιολογικής αξίας υπό μορφή 300 ml γάλακτος. Η πρωτεΐνη του γάλακτος περιέχει τα βασικά αμινοξέα. Απαγορεύεται η χρήση συνηθισμένου ψωμιού και ζυμαρικών διότι παρέχεται έτσι πρωτεΐνη χαμηλής βιολογικής αξίας. Αντ’αυτού χρησιμοποιούνται ζυμαρικά χωρίς γλουτένη. Ρύζι και πατάτες χρησιμοποιούνται πλούσια. Εάν η νεφρική ανεπάρκεια είναι αποτέλεσμα πυελονεφρίτιδας, δεν απαγορεύεται το αλάτι στην τροφή, αφού άλλωστε αυτοί οι ασθενείς χάνουν με τα ούρα τους μεγάλες ποσότητες νατρίου. Εάν όμως η νεφρική ανεπάρκεια είναι αποτέλεσμα σπειραματονεφρίτιδας τότε το αλάτι πρέπει να περιοριστεί διότι σε αυτήν την περίπτωση η αποβολή νατρίου από τα ούρα είναι μικρή. Περιορισμός του καλίου επιβάλλεται μόνο σε περίπτωση υψηλής υπερκαλιαιμίας, δηλαδή σε προχωρημένα στάδια νεφρικής ανεπάρκειας. Σε αυτήν την περίπτωση πρέπει να αποφεύγονται οι χυμοί φρούτων και οι ζωμοί κρέατος. Όταν η νεφρική ανεπάρκεια βρίσκεται στο αρχικό στάδιο οι ασθενείς είναι πολυουρικοί και γι’αυτό πρέπει να πίνουν γύρω στα 3 λίτρα νερό ημερησίως. Στα προχωρημένα στάδια της νεφρικής ανεπάρκειας λόγω της μεγάλης ελάττωσης της σπειραματικής διήθησης, το ποσό των ούρων ελαττώνεται και γι’αυτό επιβάλλεται ελάττωση υγρών.

Φαρμακευτικά στην νεφρική ανεπάρκεια χρησιμοποιείται ερυθροποιητίνη για την αναιμία, διτανθρακικό ή κιτρικό νάτριο για την μεταβολική οξέωση και βιταμίνη D για την καταπολέμηση της νεφρικής οστεοδυστροφίας και του υπερπαραθυρεοειδισμού.

Όταν παρ'όλες τις διαιτητικές και φαρμακολογικές προσπάθειες η νεφρική λειτουργία επιδεινώνεται συνεχώς τότε το επόμενο βήμα είναι η αιμοδιάλυση σε ειδικά κέντρα.

Ο ρόλος της ομοιοπαθητικής στην χρόνια νεφρική ανεπάρκεια είναι να σταματήσει η απώλεια της νεφρικής λειτουργίας και στις πολύ βαριές και περιπλεγμένες περιπτώσεις ο ασθενής να ξεκινήσει αιμοκάθαρση όσο το δυνατόν πιο αργά. Το ιδανικό θα ήταν ο ασθενής να απευθυνθεί στον ομοιοπαθητικό γιατρό πριν φτάσουν τα πράγματα σε προχωρημένου βαθμού νεφρική ανεπάρκεια ώστε να υπάρχει ο χρόνος αναστροφής της νόσου, αλλά δυστυχώς οι ασθενείς απευθύνονται στην ομοιοπαθητική στα τελευταία στάδια όταν οι νεφρολόγοι ανακοινώνουν πως ήρθε η ώρα του τεχνητού νεφρού. Το ιδανικό λοιπόν θα ήταν να απευθύνονται οι ασθενείς στον ομοιοπαθητικό γιατρό όταν νοιώθουν τα πρώτα συμπτώματα αδιαθεσίας. Εάν συνέβαινε αυτό, η ομοιοπαθητική θα ισχυροποιούσε τον οργανισμό τους και η νεφρική λειτουργία δεν θα κατέληγε ποτέ σε ανεπάρκεια. Σε μια όμως βαριά νεφρική ανεπάρκεια η περίπτωση της αναστροφής της νόσου εξαρτάται από τις εφεδρείες που έχει ο οργανισμός σαν σύνολο, καθώς και από τα χημικά φάρμακα που έχει πάρει ή που συνεχίζει να παίρνει. Δηλαδή οι νεφρικές ανεπάρκειες που αναστρέφονται με την ομοιοπαθητική είναι εκείνες που δείχνουν ξεκάθαρα ομοιοπαθητικά συμπτώματα καθώς και οι ασθενείς που παίρνουν ελάχιστα χημικά φάρμακα. Βεβαίως η ομοιοπαθητικοί χειρισμοί είναι δύσκολοι σε μια τέτοια ευαίσθητη και συναισθηματικά φορτισμένη κατάσταση, ειδικά από τον ασθενή που πιέζεται από τον νεφρολόγο να βάλει φίστουλα και κατ’ επέκταση να πάρει αντιβίωση και να διακόψει την ομοιοπαθητική αγωγή. Μπροστά σε αυτό το δίλημμα ο ασθενής ίσως να δέχεται πιέσεις και από το οικογενειακό του περιβάλλον. Όμως η ομοιοπαθητική θέλει χρόνο για να δράσει και να θερίσει ο ασθενής τα ευεργετικά της αποτελέσματα. Για τον λόγο αυτό δώστε χρόνο στην ομοιοπαθητική και υπομείνετε τις πιέσεις. Αξίζει τον κόπο.

* ΠΟΛΥΚΥΣΤΙΚΟΙ ΝΕΦΡΟΙ

Η πολυκυστική νόσος των νεφρών έχει συχνότητα 0,1% στον πληθυσμό και μεταβιβάζεται γενετικά ως κυρίαρχος χαρακτήρας (είναι δηλαδή σίγουρο ότι τα παιδιά των οποίων οι γονείς είχανε πολυκυστικούς νεφρούς θα αποκτήσουν κάποια στιγμή της ζωής τους αυτή την νόσο). Εμφανίζεται κατά κανόνα αμφοτερόπλευρα. Κλινικά εκδηλώνεται από την παιδική ηλικία και κατά την ενηλικίωση ο ασθενής προσέρχεται στον γιατρό για κολικό νεφρού, αιματουρία, αρτηριακή υπέρταση ή διόγκωση της κοιλιάς. Η θεραπεία αφορά κυρίως την πρόληψη των επιπλοκών της νόσου. Φαρμακολογικά ελέγχεται η υπέρταση και οι πιθανές λοιμώξεις.

Η ομοιοπαθητική δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα σχετικά με την θεραπεία εφόσον η νόσος είναι γενετικά προσδιορισμένη και μεταβιβάζεται με κυρίαρχο χαρακτήρα. Μπορεί όμως να παρατείνει το προσδόκιμο επιβίωσης και να επιμηκύνει τον χρόνο που ο ασθενής θα αναπτύξει νεφρική ανεπάρκεια και θα καταλήξει στον τεχνητό νεφρό

* ΝΕΦΡΟΛΙΘΙΑΣΗ

Ο σχηματισμός πέτρας στα νεφρά προσβάλλει το 5% του γενικού πληθυσμού. Το φωσφορικό ή το οξαλικό ασβέστιο είναι το πιο σημαντικό συστατικό του σχηματισμού των λίθων. Τα υπόλοιπα συστατικά είναι ουρικό οξύ, κυστείνη και μαγνήσιο. Περίπου το 5% του σχηματισμού των λίθων ασβεστίου έχει ως αιτία των υπερπαραθυρεοειδισμό. Τις περισσότερες φορές η αιτία σχηματισμού των λίθων είναι άγνωστη. Στο 80% των περιπτώσεων υπάρχει υπερασβεστιουρία δηλαδή υπερέκκριση ασβεστίου στα ούρα χωρίς αντίστοιχη υπερασβεστιαιμία δηλαδή αύξηση του ασβεστίου στο αίμα. Εντούτοις η υπερέκκριση στα ούρα ουρικού οξέως λόγω τις υπερβολικής πρόσληψης κρέατος, ψαριού και πουλερικών προκαλεί σχηματισμό λίθων στο 20% των ασθενών. Πιθανώς παράγονται κρύσταλλοι ουρικού οξέως όπου εναποτίθεται το οξαλικό ασβέστιο. Σε ένα ποσοστό 5-7 % υπάρχει υπερασβεστιουρία μαζί με αυξημένα επίπεδα ασβεστίου στο αίμα. Σε αυτές τις περιπτώσει συνυπάρχει υπερπαραθυρεοειδισμός, σαρκωείδωση ή υπερβιταμίνωση D. Το ουρικό οξύ είναι ένα αδύνατο οξύ και διίσταται σε εστέρα ουρικού οξέος και πρωτόνια. Το μη χωριζόμενο ουρικό οξύ είναι αδιάλυτο και σχηματίζει πέτρες. Η χρόνια φλεγμονή των ουρητήρων σχηματίζει πέτρες που περιέχουν αμμώνιο, μαγνήσιο και ασβέστιο. Απαραίτητη προϋπόθεση για να σχηματιστούν αυτές οι πέτρες είναι το PH να είναι πάνω από 8. Συχνά αυτούς τους λίθους τους βρίσκουμε στους νεφρικούς κάλυκες. Η μετακίνηση αυτών των λίθων προκαλεί τον χαρακτηριστικό πόνο γνωστό ως κολικό του νεφρού. Στόχος της ιατρικής είναι η παρεμπόδιση του σχηματισμού των νεφρικών λίθων, οποιαδήποτε και αν είναι η αιτιολογία του σχηματισμού τους. Συστήνεται στους ασθενείς αυτούς να πίνουν μεγάλες ποσότητες νερού και να καταναλώνουν μια δίαιτα φτωχή σε νάτριο γιατί η υπερβολή σε νάτριο μπορεί να προκαλέσει υπερέκκριση ασβεστίου. Η φλεγμονή των ουρητήρων πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα. Στην περίπτωση της ιδιοπαθούς (χωρίς γνωστής αιτίας) υπερασβεστιουρίας θα πρέπει να δίνονται διουρητικά και δίαιτα φτωχή σε αλάτι. Η αφαίρεση των λίθων χειρουργικά ή με λιθοτριψία είναι αναγκαία όταν αυτές δημιουργούν απόφραξη των ουρητήρων.

Η θέση της ομοιοπαθητικής είναι σημαντική τόσο στην αποφυγή του αρχικού σχηματισμού των λίθων όσο και στην αποφυγή του επανασχηματισμού τους. Η ομοιοπαθητική εξομαλύνει την ομαλή λειτουργία του ουροποιητικού συστήματος και δημιουργεί προϋποθέσεις ώστε να μην παράγονται κρύσταλλοι οξαλικού και φωσφορικού ασβεστίου. Ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα ώστε να μην δημιουργούνται φλεγμονές και διατηρεί το PH σε τέτοια θέση ώστε να μην επιδρά στον σχηματισμό των λίθων. Στην περίπτωση των ήδη σχηματισμένων λίθων δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να μετακινηθούν και να εκκριθούν από τα ούρα ομαλοποιώντας την νεφρική λειτουργία.

* ΟΓΚΟΙ ΤΩΝ ΝΕΦΡΩΝ

Ο κακοηθέστερος όγκος του νεφρού είναι το αδενοκαρκίνωμα ή όγκος του Grawitz (O Grawitz ήταν Γερμανός γιατρός που στην διάρκεια του 2^ου παγκοσμίου πολέμου έκανε πειράματα σε ανθρώπους προκαλώντας τους καρκίνο) προερχόμενος από το επιθήλιο των ουροφόρων σωληναρίων.

Ο όγκος αυτός μπορεί να επεκταθεί στους λεμφαδένες, στον πνεύμονα, στα οστά στον εγκέφαλο, στο συκώτι και σε άλλα όργανα. Η διάγνωση γίνεται κλινικά λόγω της ψηλαφητής μάζας και της αιματουρίας. Η θεραπεία είναι χειρουργική και η χημειοθεραπεία συνήθως δεν αποδίδει.

Ο όγκος Wilms ή νεφροβλάστωμα προσβάλει παιδιά κάτω των τριών ετών. Αντιπροσωπεύει το 20% των κακοηθών νεοπλασιών της παιδικής ηλικίας. Συνυπάρχει αιματουρία. Η πρόγνωση είναι κακίστη. Η πενταετής επιβίωση δεν υπερβαίνει το 5%.

Η θέση της ομοιοπαθητικής δεν είναι φυσικά η θεραπεία. Μπορεί όμως να βοηθήσει να επιμηκυνθεί ο χρόνος επιβίωσης μετά την χειρουργική επέμβαση και να συνεισφέρει στην μείωση της έξαρσης της νόσου, επιβραδύνοντας τον μεταστατικό μηχανισμό του οργανισμού.