ΟΥΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

• ΠΡΟΣΤΑΤΙΤΙΔΕΣ

Είναι οι φλεγμονές του προστάτη που εμφανίζονται άλλοτε με οξεία και άλλοτε με χρόνια μορφή. Είναι γενικά παραδεκτό ότι οι προστατίτιδες οφείλονται στα ίδια μικρόβια που προκαλούν και τις ουρολοιμώξεις. Ο προστάτης μολύνεται με μικρόβια που μπαίνουν στην ουρήθρα πράγμα που συμβαίνει σε μια ουρηθρίτιδα ή μετά από ενδοσκοπικούς χειρισμούς όπως π.χ. κυστεοσκόπηση. Εκτός από αυτές υπάρχουν βέβαια και οι προστατίτιδες που παρουσιάζονται χωρίς να προηγηθεί κάποια φανερή αιτία. Στους αρρώστους αυτών των περιπτώσεων θεωρείται πολύ πιθανόν ότι μικρόβια που προέρχονται από τον γυναικείο κόλπο εισέρχονται κατά την διάρκεια της επαφής μέσα στην ανδρική ουρήθρα, και από εκεί βρίσκουν την ευκαιρία να προχωρήσουν προς τον προστάτη. Η μετακίνηση των μικροβίων αυτών φαίνεται πως υποβοηθείται από τις ιδιάζουσες υδροδυναμικές συνθήκες που δημιουργούνται κατά το τέλος της ούρησης. Η μόλυνση του προστάτη σε περιπτώσεις ουρολοιμώξεων αποδίδεται σε παλινδρόμηση (επιστροφή) μολυσμένων ούρων προς τον προστάτη. Η οξεία προστατίτιδα εμφανίζεται συνήθως σε ηλικιωμένα άτομα και χαρακτηρίζεται από αιφνίδια εμφάνιση έντονων συμπτωμάτων, όπως είναι ρίγη και υψηλός πυρετός, γενική κακουχία και κυστικά ενοχλήματα όπως κάψιμο στην ούρηση, συχνοουρία και δυσουρία. Ο προστάτης διογκώνεται, είναι πολύ επώδυνος και οιδηματώδης. Σε πιο βαριές μορφές η οξεία προστατίτιδα μετατρέπεται σε απόστημα του προστάτη. Σχεδόν σε κάθε προστατίτιδα τα ούρα γίνονται θολερά εξαιτίας της παρουσίας άφθονων μικροβίων. Η θεραπεία γίνεται με αντιβίωση.

Η ομοιοπαθητική θεραπεύει την οξεία προστατίτιδα σε πολύ συντομότερο χρόνο από την αντιβίωση και μάλιστα μόνιμα δηλαδή χωρίς να ξαναεμφανιστούν υποτροπές.

• ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΤΑΤΙΤΙΔΑ

Οι περισσότερες περιπτώσεις παρατηρούνται σε ανθρώπους ηλικίας 30 – 50 ετών και πιο σπάνια σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ηλικίες. Πρόκειται για μια επίμονη φλεγμονή που δύσκολα θεραπεύεται ταλαιπωρώντας έτσι τον άρρωστο, και δημιουργώντας του συχνά ψυχολογικά προβλήματα. Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα είναι κάψιμο στην ούρηση, συχνοουρία, ροή προστατικού υγρού, επώδυνη εκσπερμάτιση, αιμοσπερμία. Οι πιο συνηθισμένες επιπλοκές είναι η ουρολοίμωξη και η στείρωση.

Η χρόνια προστατίτιδα είναι περισσότερο δύσκολο να θεραπευτεί με αντιβιοτικά διότι δημιουργείται ένα φυσικό φράγμα γύρω από τον προστάτη που εμποδίζει την είσοδό τους. Η ομοιοπαθητική ακριβώς επειδή δεν δρα θεραπευτικά με αυτόν τον τρόπο αλλά ενισχύοντας το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού, μπορεί να θεραπεύσει πλήρως την χρόνια προστατίτιδα. Φυσικά κατά την διάρκεια της θεραπείας ο ασθενής θα χρειαστεί παρακολούθηση καθώς και διαφορετικά ομοιοπαθητικά φάρμακα τα οποία θα ισχυροποιούν περισσότερο τον οργανισμό του κάθε φορά.

• ΑΔΕΝΩΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ

Είναι η καλοήθης υπερτροφία του προστάτη που προσβάλει μεγάλο αριθμό ανδρών μετά την ηλικία των 50 χρονών, χωρίς βέβαια να αποκλείεται η εμφάνιση της πάθησης σε μικρότερη ηλικία. Είναι η πιο συχνή διαταραχή της ούρησης στους άνδρες. Το αδένωμα είναι καλοήθης όγκος που αναπτύσσεται γύρω από την προστατική ουρήθρα. Ο όγκος μεγαλώνοντας σιγά σιγά απωθεί τον φυσιολογικό αδένα προς τα κάτω και πλάγια. Από την πίεση αυτή ο αδένας ατροφεί και το αδένωμα χωρίζεται από τον αδένα με μια λεπτή κάψα. Καθώς το αδένωμα μεγαλώνει, προκαλεί παραμορφώσεις της ουρήθρας με άμεσο αντίκτυπο στην ούρηση. Παρόλο που υπάρχει διαφωνία για την αιτιολογία της πάθησης, φαίνεται πως υπάρχει κάποια σχέση με την διαταραχή του ορμονικού ισοζυγίου του άνδρα. Σήμερα είναι γνωστό πως η καλοήθης υπερπλασία οφείλεται στην μεγάλη συγκέντρωση τεστοστερόνης στον αδένα. Ο καρκίνος του προστάτη εμφανίζει επίσης ορμονική εξάρτηση. Όπως και στην περίπτωση της υπερπλασίας, άτομα που υποβάλλονται σε ορχεκτομή σπάνια ή ποτέ δεν εμφανίζουν καρκίνο του προστάτη. Είναι επίσης γνωστό ότι πολλά άτομα που πάσχουν από καρκίνο του προστάτη δείχνουν ευνοϊκή ανταπόκριση στην ορμονοθεραπεία, με αποτέλεσμα την μείωση του όγκου και την υποχώρηση των συμπτωμάτων.

Οι διαταραχές της ούρησης είναι η πρώτη κλινική εκδήλωση του αδενώματος, χωρίς όμως η ένταση των διαταραχών αυτών να είναι συνάρτηση του μεγέθους του αδενώματος. Τα μικρά αδενώματα που αναπτύσσονται προς την ουρήθρα, προκαλούν έντονα ενοχλήματα. Η δυσουρία είναι από τα πρώτα ενοχλήματα και παρουσιάζεται σαν επιβράδυνση στην έναρξη της ούρησης ή σαν παρατεταμένη και διακοπτόμενη ούρηση. Η συχνοουρία εμφανίζεται στην αρχή την νύχτα και ύστερα και την ημέρα. Στα ενοχλήματα αυτά ο προστατικός ασθενής, λόγω της μακρόχρονης εξέλιξης προσαρμόζεται σε τέτοιο σημείο ώστε να τα θεωρεί φυσιολογικά. Οι επιπλοκές που μπορεί να συμβούν είναι η απώλεια ούρων, η έντονη επιθυμία του ασθενούς να ουρήσει με δυνατό πόνο στην κύστη, η ουρολοίμωξη και η αιματουρία. Η υπερτροφία του προστάτη διαταράσσει τον φυσιολογικό μηχανισμό της ούρησης. Σε προχωρημένα στάδια εκδηλώνεται ψευδοακράτεια ή ακράτεια λόγω της υπερπλήρωσης της κύστης. Η στάση των ούρων στην κύστη ευνοεί την ανάπτυξη φλεγμονής και η φλεγμονή προδιαθέτει την εμφάνιση λιθίασης.

Η θεραπεία του αδενώματος του προστάτη είναι χειρουργική. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που εφαρμόζεται συντηρητική αγωγή σε αρρώστους που δεν ενδείκνυται η εγχείρηση λόγω κακής κατάστασης υγείας. Η συντηρητική αγωγή συνίσταται στην υπόδειξη λήψης πολλών υγρών, στην αποφυγή παρατεταμένης κατάκλισης και καθιστικής ζωής που αναγκάζουν τον άρρωστο να αναβάλει την ούρηση. Επίσης πρέπει να αποφεύγεται η δυσκοιλιότητα, τα οινοπνευματώδη και τα πλούσια σε θερμίδες γεύματα. Η ορμονοθεραπεία αποφεύγεται γιατί δίνει φτωχά θεραπευτικά αποτελέσματα.

Η ομοιοπαθητική εάν χρησιμοποιηθεί προληπτικά ακριβώς επειδή ισορροπεί το ορμονικό σύστημα του οργανισμού, ισορροπεί και την αυξημένη έκκριση τεστοστερόνης με αποτέλεσμα ο προστάτης να μην έχει κανέναν λόγο να διογκωθεί. Για τους ασθενείς που ήδη έχει αναπτυχθεί το αδένωμα μπορεί επίσης να λειτουργήσει θεραπευτικά παράλληλα με τις συμβατικές θεραπείες μειώνοντας σταδιακά την διόγκωση του αδένα. Εάν πάλι ο ασθενής αποφασίσει να χειρουργηθεί η ομοιοπαθητική συντελεί στην μετεγχειρητική αποκατάσταση.

• ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ

Αποτελεί σήμερα τον πιο συχνό καρκίνο του ανδρικού πληθυσμού, αφού η συχνότητά του ξεπέρασε και τον καρκίνο του πνεύμονα. Η νόσος σπάνια εμφανίζεται πριν την ηλικία των 50 ετών και η πλειοψηφία των αντρών που προσβάλλονται είναι από 65 ως 85 ετών. Το 70% των αρρώστων που διαγιγνώσκετε από ουρολόγους έχει ήδη ξεπεράσει την προστατευτική προστατική κάψα, με αποτέλεσμα η πορεία των αρρώστων αυτών να έχει κακή πρόγνωση. Παρόλο που η ακριβής αιτία καρκινογένησης δεν έχει πλήρως εντοπισθεί, πιστεύεται πως δημιουργείται από μια διαταραχή των ανδρογόνων-οιστρογόνων. Είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο ο προστατικός καρκίνος να μην εμφανίζει καμιά κλινική εκδήλωση ιδίως στα αρχικά στάδια της νόσου. Σε αυτές τις περιπτώσεις η διάγνωση είναι τυχαίο εύρημα μιας ιστολογικής εξέτασης μετά από προστατεκτομή για καλοήθη υπερτροφία. Επειδή ο προστατικός καρκίνος αναπτύσσεται στην περιφέρεια του προστάτη θα πρέπει να αποκτήσει μεγάλο μέγεθος για να αρχίσει να πιέζει την ουρήθρα και να εκδηλώνει συχνοουρία, δυσουρία, αιματουρία, και αιμοσπερμία. Στα τελικά στάδια της νόσου είναι δυνατόν να εκδηλωθούν μεταστάσεις με οστικά άλγη. Κατά την ψηλάφηση ο προστάτης είναι σκληρός σαν πέτρα. Διαγνωστικά χρησιμοποιείται ένας καρκινικός δείκτης που ονομάζεται ειδικό προστατικό αντιγόνο (PSA). Αυξημένο PSA έχει 70% πιθανότητες να υπάρχει καρκίνος του προστάτη. Η προστατεκτομή είναι η θεραπεία εκλογής.

Η θέση της ομοιοπαθητικής είναι προληπτική δεδομένου ότι η γέννηση του καρκίνου του προστάτη έχει ορμονική βάση (διαταραχή των ανδρογόνων). Η ομοιοπαθητική ισορροπεί το ορμονικό σύστημα και κατ’επέκταση δεν επιτρέπει την γέννηση αυτού του καρκίνου.

• ΑΚΡΑΤΕΙΑ ΟΥΡΩΝ

Είναι η αντικειμενικά μη ηθελημένη απώλεια των ούρων διαμέσου της ουρήθρας. Το πρόβλημα παρατηρείται στο 5% του πληθυσμού, αφορά συχνότερα τις γυναίκες και διαταράσσει το ατομικό και κοινωνικό τρόπο ζωής του πάσχοντα. Υπάρχουν διάφορες μορφές ακράτειας.

Επιτακτικού τύπου ακράτεια : Χαρακτηρίζεται από ηθελημένη απώλεια ούρων, που συνοδεύεται από ισχυρή επιθυμία για ούρηση, και οφείλεται σε κινητικού ή αισθητικού τύπου δυσλειτουργία της κύστεως.

Ακράτεια από προσπάθεια : Χαρακτηρίζεται από μη ηθελημένη απώλεια ούρων σε συνθήκες απότομης αύξησης της ενδοκοιλιακής πίεσης (βήχας, γέλιο, φτάρνισμα, άρση βάρους). Η αυξημένη ενδοκοιλιακή πίεση μεταφέρεται στην κύστη, αυξάνει την ενδοκυστική πίεση και ο σφιχτήρας αδυνατεί να συγκρατήσει τα ούρα.

Νυχτερινή ενούρεση : Είναι η ασυνείδητη απώλεια ούρων κατά την διάρκεια του ύπνου. Παρατηρείται συνήθως στα παιδιά, σαν συνέπεια της αντανακλαστικής ούρησης της βρεφικής ηλικίας. Θεωρείται παθολογική, όταν συνεχίζεται και μετά την ηλικία των 3 ετών.

H ακράτεια ούρων αντιμετωπίζεται συντηρητικά με αντιχολινεργικά φάρμακα τα οποία μειώνουν την ενδοκυστική πίεση και ωφελούν τουλάχιστον προσωρινά τους ηλικιωμένους. Λόγω του ότι το οργανωτικό κέντρο της ούρησης βρίσκεται στο εγκεφαλικό στέλεχος, η θεραπευτική αποκατάσταση είναι χρονοβόρα. Τόσο η ομοιοπαθητική όσο ο βελονισμός και η ρεφλεξολογία οδηγούν στην μόνιμη υποχώρηση της ακράτειας.