ΝΟΣΗΜΑΤΑ
Σύνδεση
ΠΕΠΤΙΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ |
ΠΕΠΤΙΚΑ
ΝΟΣΗΜΑΤΑ
*
ΓΑΣΤΡΙΤΙΔΑ
Είναι μια φλεγμονή του γαστρικού βλεννογόνου.
Διακρίνεται σε διαβρωτική και μη διαβρωτική γαστρίτιδα. Η διαβρωτική γαστρίτιδα
δημιουργείται από διήθηση λευκών αιμοσφαιρίων καθώς και εστιακή ή διάχυτη
διάβρωση του βλεννογόνου. Στην μη διαβρωτική γαστρίτιδα δημιουργούνται
φλεγμονώδεις αλλαγές όπως η υπεραιμία( αυξημένη αιμάτωση) στον γαστρικό βλεννογόνο
που δεν ξεφεύγουν πολύ από το φυσιολογικό. Ο ασθενής υποφέρει από ανορεξία,
ναυτία, εμετούς και επιγάστριο πόνο μετά την χρήση φαρμάκων ή την κατάχρηση
οινοπνεύματος. Θεραπευτικά χρησιμοποιούνται αντιόξινα.
Η
ομοιοπαθητική θεραπεύει την γαστρίτιδα της οποίας τα αίτια είναι τις
περισσότερες φορές ψυχικά. Ανάλογα με την γενικότερη κατάσταση του οργανισμού ο
χρόνος αποθεραπείας κυμαίνεται από ένα έως έξι μήνες. Η ayurveda επίσης δίνει χρήσιμες διαιτητικές
συμβουλές για την μόνιμη αποθεραπεία της γαστρίτιδας.
* ΕΛΚΟΣ
ΣΤΟΜΑΧΟΥ ΚΑΙ ΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΟΥ
Ο γαστρεντερικός σωλήνας δηλαδή οισοφάγος, στομάχι,
παχύ έντερο αποτελείται εσωτερικά από τον βλεννογόνο και εξωτερικά από λείες μυϊκές
ίνες. Έλκος είναι η απώλεια ιστού τόσο του βλεννογόνου όσο και του μυϊκού
χιτώνα. Αν και τα έλκη είναι οξέα και ταχέως επωλούμενα, το χαρακτηριστικό τους
είναι η χρονιότητα. Παρόλο που το έλκος εμφανίζεται συχνά σε ορισμένες
κατηγορίες επαγγελμάτων όπως οι διευθυντές επιχειρήσεων, είναι επίσης πολύ
συχνό στις φτωχότερες τάξεις. Το έλκος φαίνεται να δημιουργείται λόγω αδυναμίας
ορισμένων περιοχών του βλεννογόνου να αντιστέκονται στην επίδραση του γαστρικού
υγρού. Δηλαδή στο έλκος οι αμυντικοί μηχανισμοί του οργανισμού έχουν
διασπαστεί. Το σημαντικό σε αυτό το νόσημα είναι ότι ενώ το γαστρικό υγρό είναι
απαραίτητο για τον σχηματισμό του έλκους, στους ασθενείς με έλκος η έκκριση
γαστρικού υγρού βρίσκεται εντός των φυσιολογικών ορίων. Μια πρόσφατη θεωρία,
θεωρεί ότι το έλκος είναι αποτέλεσμα μιας φλεγμονής του γαστρικού βλεννογόνου
από το Helicobacter Pylori. Η
αντιβιοτική θεραπεία απαιτείται για να ξεριζωθεί το ελικοβακτηρίδιο. Η
πλειονότητα των ασθενών με έλκος εμφανίζει επιγάστριο πόνο σαν κάψιμο ή σαν
ροκάνισμα 1-3 ώρες μετά το φαγητό και συνήθως ξυπνάει τον ασθενή αν κοιμάται.
Εκτός από τον πόνο του έλκους αυτοί οι ασθενείς εμφανίζουν μια ποικιλία
συμπτωμάτων όπως δυσπεψία, μετεωρισμός (φούσκωμα), ναυτία, ανορεξία, ρεψίματα.
Οι επιπλοκές που μπορεί να συμβούν σε αυτούς τους ασθενείς είναι η αιμορραγία
και η διάτρηση του στομάχου, ειδικά αν χρησιμοποιήσουν μη στεροειδή
αντιφλεγμονώδη φάρμακα όπως η ασπιρίνη. Φαρμακολογικά χρησιμοποιούνται Η2
ανταγωνιστές όπως ρανιτιδίνη, φαμοτιδίνη, σιμετιδίνη. Οι παρενέργειές τους
είναι πονοκέφαλος, σύγχυση, ανικανότητα. Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται
ομεπραζόλη η οποία προσφέρει μια καλύτερη προστασία στο έλκος από ότι τα
παλιότερα φάρμακα. Προκαλεί όμως υπερέκκριση του γαστρικού υγρού, το οποίο
μακροχρόνια προκαλεί καρκινοειδείς όγκους. Τα αντιόξινα επίσης βελτιώνουν το
γαστρικό έλκος αλλά προκαλούν ενοχλητική διάρροια σε μεγαλύτερες δόσεις.
Χειρουργική επέμβαση ενδείκνυται μόνο στις επιπλοκές του γαστρικού έλκους. Όμως
ακόμα και μετά την χειρουργική επέμβαση ακολουθούν χρόνιες παρενέργειες όπως
ναυτία, εμετός, αδυναμία, κοιλιακός πόνος και διάρροια.
Η
ομοιοπαθητική προσφέρει πλήρη και μόνιμη ίαση στο έλκος χωρίς παρενέργειες.
Βελτιώνει την άμυνα του γαστρικού βλεννογόνου ώστε να μην δημιουργηθεί ξανά ο
ελκώδης κρατήρας. Από τον πρώτο μήνα της θεραπείας ο ασθενής αισθάνεται μείωση
του πόνου, βελτίωση του μετεωρισμού, της ναυτίας και της δυσπεψίας. Με την
ολοκλήρωση της εξάμηνης θεραπείας το έλκος θα έχει κλείσει ολοκληρωτικά και ο
ασθενής θα είναι περισσότερο υγιής σε όλο του τον οργανισμό συνολικά. Η
ομοιοπαθητική το πετυχαίνει αυτό ισχυροποιώντας την άμυνα του οργανισμού.
ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΗ
ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ
*ΕΛΚΩΔΗ ΚΟΛΙΤΙΔΑ
Χαρακτηρίζεται από φλεγμονώδεις αλλοιώσεις του βλεννογόνου
του παχέως εντέρου και εμφανίζεται με διάρροιες και αιματηρές κενώσεις.
Πρόκειται για αυτοάνωσο νόσημα. Άλλωστε συνυπάρχει με άλλα αυτοάνωσα νοσήματα
όπως η θυρεοειδίτιδα, η χρόνια ηπατίτιδα, η πολυαρθρίτιδα κ.λ.π. Στο 75% των
περιπτώσεων η νόσος εκδηλώνεται σε ηλικίες από 15 ως 25 ετών. Ιστολογικά
δημιουργούνται μικροαποστήματα στον βλεννογόνο του εντέρου. Η νόσος μπορεί να
προσβάλει οποιοδήποτε τμήμα του εντέρου. Στο 50% των περιπτώσεων προσβάλλεται
όλο το παχύ έντερο. Το τελευταίο τμήμα του εντέρου που ονομάζεται ορθό προσβάλλεται
πάντοτε, ενώ στο 20% των περιπτώσεων η νόσος περιορίζεται μόνο σε αυτό. Η
συνήθης μορφή της νόσου είναι ότι μετά από περιόδους ηρεμίας ακολουθούν
περίοδοι εξάρσεων όπου ο ασθενής παρουσιάζει διαρροϊκές κενώσεις 5-10 την ημέρα
με πρόσμιξη βλένης, πύου και αίματος καθώς και κοιλιακούς πόνους. Η θεραπεία
είναι ανάπαυση και αναζήτηση των ψυχολογικών προβλημάτων με ψυχοθεραπεία.
Φαρμακευτικά για το έντερο χρησιμοποιούνται σουλφοναμίδες και κορτικοστεροειδή.
Όλες αυτές οι θεραπείες σκοπό έχουν να καταπιέσουν την νόσο. Αυτό όμως κατά την
ομοιοπαθητική δεν είναι θεραπεία. Η
ομοιοπαθητική θεραπεύει με όμοιο τρόπο. Δηλαδή αρχικά κατά την ομοιοπαθητική τα
συμπτώματα π.χ. της διάρροιας ή της αιμορραγίας θα γίνουν πιο έντονα. Αυτό δεν
σημαίνει για τον άρρωστο ότι πάει χειρότερα και άρα δεν πρέπει να φοβηθεί. Αφού
περάσει αυτό το στάδιο θα ξεκινήσει η σταδιακή βελτίωση όλων των συμπτωμάτων.
Όταν ο οργανισμός ξεκινήσει να βγάζει δερματικά εξανθήματα σημαίνει ότι
ξεπεράστηκε η οξεία φάση της νόσου και ο οργανισμός οδεύει προς την μόνιμη
αποκατάστασή του.
* Nόσος του CROHN
Είναι φλεγμονή όλου του πεπτικού σωλήνα από το στόμα
μέχρι τον δακτύλιο. Τα άτομα που προσβάλλονται είναι ηλικίας από 10 ως 40 ετών.
Η νόσος χαρακτηρίζεται από πάχυνση του βλεννογόνου με πολυάριθμα έλκη. Τα έλκη
αυτά μπορεί να γίνουν βαθιά μέχρι να σχηματισθούν συρίγγια. Ο βλεννογόνος
εμφανίζει οίδημα και σε προχωρημένα στάδια δημιουργείται ινώδης ιστός. Η νόσος
εντοπίζεται κατά 80% στο τμήμα του εντέρου που ονομάζεται ειλεός, κατά 20% στο
λεπτό και στο παχύ έντερο. Αρχικά ο ασθενής αισθάνεται πόνο στο δεξιό ήμισυ της
κοιλιάς ο οποίος συχνά συγχέεται με τον πόνο της σκωληκοειδίτιδας. Υδαρείς διαρροϊκές
κενώσεις, αιμορραγίες με την μορφή των μικρών αιμορραγιών, και περιπρωκτικές
εκδηλώσεις με αποστήματα. Η θεραπεία είναι αρχικά συντηρητική με δίαιτα πτωχή
σε γάλα και σε λίπος. Για την διάρροια χρησιμοποιούνται αντιχολινεργικά φάρμακα
σε συνδιασμό με κοδείνη, σουλφοναμίδες, κορτικοειδή και ανοσοκατασταλτικά. Με
αυτές τις μεθόδους η νόσος καταστέλλεται για κάποιο διάστημα, ο ασθενής
ικανοποιείται γιατί μειώθηκαν οι διάρροιες ώσπου να ξαναγίνει κάποια στιγμή
υποτροπή με καινούργια έξαρση των συμπτωμάτων. Τότε θα πρέπει να πάρει
μεγαλύτερη δόση κορτικοειδών και ούτω καθεξής αλλά η νόσος μακροχρόνια μόνο θα
χειροτερεύει.
Η
ομοιοπαθητική θεραπεύει τον οργανισμό προκαλώντας του να εκδηλώσει αρχικά τα
ίδια συμπτώματα της νόσου. Ενώ δηλαδή τα χημικά φάρμακα καταπνίγουν τα
συμπτώματα χωρίς να θεραπεύσουν την νόσο, η ομοιοπαθητική θεραπεύει προκαλώντας
την νόσο να εκδηλώσει αρχικά τα συμπτώματά της. Σε δεύτερη φάση τα συμπτώματα
αρχίζουν να γίνονται ηπιότερα σε ένταση και λιγότερα σε συχνότητα. Τελικός
σκοπός είναι να εμφανίσει ο οργανισμός δερματολογικά εξανθήματα που σημαίνει
ότι μεταφέρεται η διαταραχή από το γαστρεντερικά σύστημα προς την επιφάνεια του
σώματος δηλαδή από μέσα προς τα έξω. Το αντίθετο δηλαδή από αυτό που προκαλούν
τα χημικά φάρμακα. Εάν ο οργανισμός που θεραπεύεται από την νόσο του Crohn είναι δυνατός και οι βλάβες στο έντερο δεν έχουν
καταλήξει να γίνουν μη αναστρέψιμες, τότε κάποια στιγμή στην θεραπευτική πορεία
θα προκληθεί υψηλός πυρετός. Ο πυρετός είναι η προσπάθεια που κάνει ο
οργανισμός να προσαρμοστεί στην καινούργια κατάσταση. Αν πάλι ο πυρετός
αντιμετωπισθεί ομοιοπαθητικά τότε τα συμπτώματα της νόσου θα έχουν μειωθεί
σημαντικά και η νόσος θα οδεύει προς μόνιμη αποκατάσταση. Όπως κατανοείται η θεραπευτική
πορεία παίρνει χρόνο, αλλά αξίζει τον κόπο διότι ο ασθενής θα απολαύσει μόνιμη
θεραπεία.
*
(ΚΟΙΛΙΟΚΑΚΗ) ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΑΚΗΣ ΕΝΤΕΡΙΚΗΣ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗΣ – ΙΔΙΟΠΑΘΗΣ ΣΤΕΑΤΟΡΡΟΙΑ
Είναι η συνηθέστερη αιτία κακής εντερικής
απορρόφησης. Χαρακτηρίζεται από ατροφία των λαχνών του λεπτού εντέρου, για την
πρόκληση της οποίας παρεμβαίνει η γλουτένη της τροφής. Πρόκειται για αυτοάνωσο
νόσημα με παραγωγή αντισωμάτων IgG, IgM στον εντερικό βλεννογόνο. Στα παιδιά η νόσος
εμφανίζεται κατά τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής. Όταν η γλουτένη προστίθεται στην
τροφή αυτών των παιδιών, αυτά παρουσιάζουν διάρροια, αναιμία, ευερεθιστότητα.
Σε προχωρημένες καταστάσεις το παιδί είναι ωχρό, το πρόσωπο ρυτιδωμένο και η
έκφρασή του είναι απαθής. Η θεραπεία
γίνεται αρχικά με δίαιτα ελεύθερη γλουτένης και συνήθως τα συμπτώματα υποχωρούν
σε δύο με τρεις εβδομάδες. Αν παρόλ’αυτά υπάρχουν υποτροπές χρησιμοποιούνται
κορτικοστεροειδή.
Η ομοιοπαθητική
θεραπεύει την νόσο εφόσον συνοδευτεί με κατάλληλη δίαιτα
*
ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΕΥΕΡΕΘΙΣΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ
Πρόκειται για ανωμαλία της κινητικότητας
του παχέως εντέρου λόγω ψυχικών παραγόντων. Ο ασθενής υποφέρει από κοιλιακά
άλγη (άλλοτε μετά το φαγητό και άλλοτε πριν την κένωση), μετεωρισμό και
μεταβολές των εντερικών συνηθειών (άλλοτε με δυσκοιλιότητα και άλλοτε με διάρροια).
Η θεραπεία γίνεται με Duspatalin
(Μεμπεβερίνη) Lomotil(Ατροπίνη) και ηρεμιστικά Valium (διαζεπάμη).
Για
την ανωτέρω νόσο που θεωρείται ψυχοσωματική η ομοιοπαθητική την θεραπεύει
πλήρως εφόσον η θεραπεία θα στοχεύσει αρχικά στην ψυχική διαταραχή του ασθενούς.
Εφ’οσον ο ασθενής ηρεμήσει ψυχικά η ομοιοπαθητική σε δεύτερη φάση θα
αποκαταστήσει και την εντερική διαταραχή.
* ΠΟΛΥΠΟΔΕΣ ΛΕΠΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΧΕΩΣ ΕΝΤΕΡΟΥ
Πρόκειται για μονήρεις ή πολλαπλές
εκφύσεις του βλεννογόνου του εντέρου, μισχωτοί με διάμετρο που δεν ξεπερνάει τα
3 εκατοστά και εντοπίζονται συχνότερα στο σιγμοειδές και στο ορθό τμήμα του
εντέρου. Κλινικά εκδηλώνονται με αιμορραγίες. Συνήθως αφαιρούνται με το
ορθοσκόπιο οι οποίοι όμως με την πάροδο του χρόνου δημιουργούνται ξανά. Εάν η
διάμετρος του πολύποδα είναι μικρότερη από 1,5 εκατοστό τότε συνιστάται απλά
παρακολούθηση.
Με
την ομοιοπαθητική δεν αφαιρούνται οι πολύποδες του εντέρου αλλά με την διέλευση
χρόνου θεραπείας μειώνεται το μέγεθός τους μέχρι να εξαφανιστούν εντελώς.
Υποτροπή δηλαδή επανεμφάνιση του πολύποδα μετά την ομοιοπαθητική θεραπεία δεν
υφίσταται.
* ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΧΕΩΣ ΕΝΤΕΡΟΥ
Προσβάλει άτομα άνω των 50 ετών και είναι
από τις συχνότερες μορφές καρκίνου. Κατά 50% των περιπτώσεων εδράζει στο ορθόν
και εκκρίνει συνήθως βλέννη. Επεκτείνεται στους γύρω λεμφαδένες ή δίνει μετάσταση
στο συκώτι ή στον πνεύμονα. Εάν εμφανιστεί στο αριστερό τμήμα του εντέρου
προκαλεί φαινόμενα αποφράξεως. Ο ασθενής παραπονείται για δυσκοιλιότητα,
κοιλιακούς πόνους και διάταση της κοιλιάς. Αίμα αποβάλλεται πολλές φορές με τα
κόπρανα ή μεταξύ των κενώσεων. Πολλές φορές αντί για δυσκοιλιότητα εμφανίζεται
διάρροια λόγω αποβολής του φλεγμονώδους ιστού. Όταν ο καρκίνος καταλαμβάνει το
δεξιό τμήμα του εντέρου τα στενωτικά φαινόμενα είναι σπάνια, αλλά ο ασθενής
παραπονείται για καταβολή, απώλεια βάρους και αναιμία. Η θεραπεία είναι
χειρουργική και ακολουθεί χημειοθεραπεία. Η πρόγνωση είναι καλύτερη από εκείνη
του καρκίνου του στομάχου ή του πνεύμονα.
Ο
ρόλος της ομοιοπαθητικής είναι επικουρικός μετά ή ταυτόχρονα με τις συμβατικές
θεραπείες. Η ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος με την ομοιοπαθητική
προσφέρει στον πεσμένο με αυτήν την νόσο οργανισμό παράταση του χρόνου
επιβίωσης και ελαχιστοποίηση των πιθανοτήτων μετάστασης.
* ΧΡΟΝΙΑ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ
Είναι η συνεχιζόμενη βλάβη των ηπατικών
κυττάρων συνοδευόμενη από χρόνια φλεγμονή. Διακρίνεται σε χρόνια επιμένουσα και
χρόνια ενεργός. Στην χρόνια επιμένουσα ηπατίτιδα ο ασθενής εμφανίζει χρόνια
κόπωση και δυσπεψία. Αντικειμενικά το ήπαρ διογκώνεται ενώ εργαστηριακά οι
τρανσαμινάσες είναι μετρίως αυξημένες. Η πρόγνωση είναι γενικά καλή και δεν
απαιτείται θεραπεία. Λίγοι από αυτούς τους ασθενείς μεταπίπτουν σε χρόνια
ενεργό ηπατίτιδα.
Η χρόνια ενεργός ηπατίτιδα εμφανίζεται
κυρίως στις νέες γυναίκες οι οποίες παραπονιούνται για καταβολή δυνάμεων,
ανορεξία, ενοχλήματα στο δεξιό υποχόνδριο, ελαφρό ίκτερο, αμηνόρροια και σπάνια
πολυαρθραλγία. Η διόγκωση του ήπατος δεν είναι σπάνια. Συνήθως συνυπάρχουν και
άλλα αυτοάνωσα νοσήματα όπως αγγειίτιδα, θυρεοειδίτιδα, ρευματοειδή αρθρίτιδα.
Ιστολογικά παρατηρείται φλεγμονώδη αντίδραση, ηπατοκυτταρική νέκρωση, διαταραχή
της αρχιτεκτονικής ενώ η πρόγνωση είναι συνήθως κακή. Η θεραπεία γίνεται με
κορτικοειδή και ανοσοκατασταλτικά.
Η
ομοιοπαθητική στην χρόνια ηπατίτιδα προσφέρει βελτίωση της κλινικής εικόνας του
αρρώστου. Ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα στο βαθμό που είναι δυνατόν,
σταθεροποιεί την νόσο ώστε να σταματήσει η επιδείνωση και προσφέρει με τον
τρόπο αυτό σημαντική παράταση του χρόνου της ζωής.
* ΟΞΕΙΑ ΧΟΛΟΚΥΣΤΙΤΙΔΑ
Είναι η ενσφήνωση λίθου μέσα στον κυστικό
πόρο. Η στάση έχει ως αποτέλεσμα την βλάβη του βλεννογόνου ώστε ακολουθεί
φλεγμονή. Ο ασθενής εμφανίζει έντονο πόνο με την μορφή κωλικού που
ακτινοβολείται στο δεξιό υποχόνδριο. Η οξεία χολοκυστίτιδα υποχωρεί συνήθως από
μόνη της. Σπάνια εξελίσσεται σε διάτρηση του τοιχώματος. Η θεραπεία γίνεται με
χολοκυστεκτομή.
Η
ομοιοπαθητική προσφέρει ίαση τόσο του πόνου όσο και της φλεγμονής σε σύντομο
χρονικό διάστημα και ο ασθενής δεν έχει καθόλου ανάγκη την χειρουργική
επέμβαση.
* ΧΡΟΝΙΑ ΧΟΛΟΚΥΣΤΙΤΙΔΑ
Οι ασθενείς που πάσχουν από χολολιθίαση
εμφανίζουν κατά καιρούς κρίσεις οξείας χολοκυστίτιδας. Άλλοι εμφανίζουν απλά
δυσπεπτικά ενοχλήματα, βάρος στο επιγάστριο, δυσανεξία στις λιπαρές τροφές,
διάταση της κοιλιάς και εμετούς. Βέβαια η αποκάλυψη των χολόλιθων δεν σημαίνει
ότι αυτή είναι η πηγή των ενοχλημάτων, εκτός αν η κλινική εικόνα είναι τυπική.
Εάν ο ασθενής προχωρήσει σε χολοκυστεκτομή εμφανίζονται μετεγχειρητικά
ενοχλήματα. Κύρια παρενέργεια είναι η παραμονή των λίθων στον χοληδόχο πόρο με
αποτέλεσμα την απόφραξη του χοληδόχου πόρου.
Η
ομοιοπαθητική προσφέρει πλήρη ίαση με ισορροπία του χοληδόχου πόρου χωρίς να
απαιτείται χολοκυστεκτομή.
* ΟΞΕΙΑ ΠΑΝΚΡΕΑΤΙΤΙΔΑ
Είναι η φλεγμονή του παγκρέατος. Το 30%
των προβαλλομένων από παγκρεατίτιδα ασθενών πάσχουν από νόσο των χοληφόρων ή χολολιθίαση.
Η υπερβολική κατανάλωση οινοπνεύματος είναι αιτία οξείας παγκρεατίτιδας.
Φάρμακα όπως τα στερινοειδή ή οι θειαζίδες επίσης μπορεί να προκαλέσουν
παγκρεατίτιδα. Στο 40% των περιπτώσεων όμως η αιτία παραμένει άγνωστη. Η
παγκρεατίτιδα εμφανίζεται με οξύ πόνο στο επιγάστριο και ακτινοβολεί προς την
ράχη κυρίως μετά από ένα βαρύ γεύμα ή κατάχρησης οινοπνεύματος. Ο πόνος είναι
σταθερός χωρίς διακυμάνσεις. Εργαστηριακά αυξάνεται η αμυλάση. Θεραπευτικά ο
πόνος καταπολεμείται με πεθιδίνη. Αντιβιοτικά χορηγούνται για την αποφυγή
δευτερογενούς λοίμωξης.
Η
ομοιοπαθητική συμβάλει στην γρηγορότερη αποκατάσταση και γρηγορότερη ύφεση του
πόνου.
* ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΤΙΔΑ
Ο ασθενής παρουσιάζει άλλοτε κρίσεις
ισχυρού άλγους και άλλοτε ισχυρό πόνο. Η ζωή πολλές φορές γίνεται αφόρητη και
οι ασθενείς καθίστανται τοξικομανείς ή επιχειρούν να αυτοκτονήσουν. Οι ασθενείς
αντιμετωπίζονται με παυσίπονα δίαιτα και πλήρη απαγόρευση του οινοπνεύματος.
Η
ομοιοπαθητική συμβάλει στην ομαλοποίηση και στην σταθεροποίηση της νόσου καθώς
και στην σημαντική μείωση του πόνου.
|