ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ

Είναι η ανικανότητα της σύλληψης μετά από αποτυχημένες προσπάθειες ενός έτους. Οι γυναίκες ευθύνονται για το 40-50% των περιπτώσεων ενώ οι άντρες για το 30%. Η συχνότητα των περιστατικών υπογονιμότητας έχει αυξηθεί κατά το 100% τα τελευταία 20 χρόνια στις αναπτυγμένες χώρες εξαιτίας της αύξησης των σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων (ειδικά της γονόρροιας και της χλαμύδας οι οποίες προκαλούν βλάβες στις σάλπιγγες), του αυξημένου αριθμού σεξουαλικών συντρόφων, την καθυστέρηση της εγκυμοσύνης από πρόθεση, την χρήση αντισυλληπτικών και καπνού (περισσότερο από ένα πακέτο την ημέρα, το οποίο ελαττώνει την ικανότητα σύλληψης κατά 20%). Οι περιπτώσεις υπογονιμότητας είναι το 10-20% των γυναικολογικών επισκέψεων. Μόνο το 25% των νεαρών ζευγαριών που έχουν συχνές σεξουαλικές συνουσίες θα συλλάβουν κατά 60% τους πρώτους 6 μήνες, κατά 75% στους 9 μήνες, και κατά 90% στους 18 μήνες. Η γονιμότητα ελαττώνεται με την ηλικία και το φύλλο. Δηλαδή γυναίκες 35-37 χρονών έχουν λιγότερη από την μισή πιθανότητα να μείνουν έγκυες συγκριτικά με γυναίκες 25-27 χρονών.

Οι ανδρικοί παράγοντες υπογονιμότητας περιλαμβάνουν διαταραχές στην σπερματογέννηση (διαδικασία σχηματισμού του σπερματοζωαρίου) στην κινητικότητα των σπερματοζωαρίων, ανατομικές, ενδοκρινικές και σεξουαλικές διαταραχές. Διαταραχές στην σπερματογέννηση είναι αποτέλεσμα ορχίτιδας, κρυπτορχιδίας, κιρσοκύλης. Ενδοκρινικές διαταραχές περιλαμβάνουν θυρεοειδικές βλάβες, υπερπλασία των επινεφριδίων και υπερπρολακτιναιμία. Μια αυξημένη τιμή FISH είναι ενδεικτική βλάβης στους όρχεις. Το αρχικό τεστ εκτίμησης της ανδρικής ανικανότητας είναι η ανάλυση του σπερματικού υγρού. Οι φυσιολογικές τιμές ανάλυσης περιλαμβάνουν

Όγκος 2-5 ml

Ιξώδες πλήρης ρευστοποίηση <60 min

Αρίθμηση 40-250 M/ml

Κινητικότητα 1^η ώρα >60% , 2-3^η ώρα >50%

Μορφολογία >60%

Νεκρά σπερματοζωάρια <35%

Λευκά αιμοσφαίρια <10/hpf

Η λήψη κολπικής βλένης 2-4 ώρες μετά την συνουσία θα εκτιμήσει την αλληλεπίδραση των σπερματοζωαρίων και της βλέννης της μήτρας. Τιμές > 20σπερματοζωάρια/hpf θεωρούνται φυσιολογικές. Τιμές < 20 σπερματοζωάρια/hpf αποδίδονται στο στρες της συνουσίας. Εάν η κολπική βλέννη δεν είναι κατάλληλη χορηγούνται χαμηλές δόσεις οιστρογόνων κατά την μεσότητα του έμμηνου κύκλου. Η απουσία σπερματοζωαρίων υποδηλώνει ασπερμία. Στις γυναίκες με ανεξήγητη υπογονιμότητα κατά 30-40% των ασθενών διαγιγνώσκετε ενδομητρίωση η οποία αντιμετωπίζεται χειρουργικά.

Το κάπνισμα και το αλκοόλ θα πρέπει να σταματήσουν. Θα πρέπει να εξαλειφθούν οι παράγοντες που αυξάνουν την θερμοκρασία στους όρχεις(σάουνα, σφιχτά εσώρουχα που έχουν ανασταλτική δράση στην σπερματογέννηση). Η γυναίκα θα πρέπει να παραμείνει ξαπλωμένη στην ύπτια θέση για τουλάχιστον 15 λεπτά μετά την σεξουαλική πράξη ώστε να διευκολυνθεί η προώθηση των σπερματοζωαρίων. Η σπάνια και φτωχή χρονικά συνεύρεση είναι αιτία υπογονιμότητας. Συστήνεται η συνεύρεση κάθε 2 μέρες κατά την διάρκεια της ωορρηξίας. Στην περίπτωση της ολιγοσπερμίας γίνεται ορμονική θεραπεία με γοναδοτροπίνη (ορμόνη) hMG για υποθαλαμική ανεπάρκεια, ή χορήγηση θυροξίνης για υποθυρεοειδισμό. Εάν δεν γνωρίζουμε την αιτία της ολιγοσπερμίας χρησιμοποιείται κλομιφένη. Η σαλπιγγοπλαστική είναι αποτελεσματική στο 60-80% των περιπτώσεων απόφραξης των σαλπίγγων. Τα ινομυώματα μέσα στην κοιλότητα του ενδομητρίου αφαιρούνται γιατί θεωρούνται αιτίες υπογονιμότητας. Όταν η ανοωρηξία είναι η αιτία της υπογονιμότητας, προκαλείται ωορρηξία και το αποτέλεσμα της εγκυμοσύνης είναι 80% σε λιγότερο από 1 χρόνο. Τεχνητή ωορρηξία προκαλείται στις γυναίκες χωρίς ωορρηξία αλλά όχι σε εκείνες με αυξημένη FSH. Η αυξημένη FSH σημαίνει ανεπάρκεια της ωοθήκης. Το φάρμακο που χρησιμοποιείται για να προκληθεί ωορρηξία είναι η κλομιφένη. Οι γυναίκες των οποίων οι ωοθήκες παράγουν οιστρογόνα θα έχουν ωορρηξία με αυτό το φάρμακο κατά 70%. Στις γυναίκες που δεν έχουμε απάντηση με την κλομιφένη, χρησιμοποιείται ανθρώπινη γοναδοτροπίνη hMG. Όμως αυτά τα φάρμακα αυξάνουν την πιθανότητα πολλαπλών γεννήσεων κατά 20%.

Τα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της υπογονιμότητας χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη. Η υπογονιμότητα δημιουργεί προβλήματα ανεπάρκειας, έλλειψη αυτοεκτίμηση ή ακόμα φοβίες σχετικά με την σεξουαλικότητά τους. Θυμός, αλληλοκατηγορίες ή κατάθλιψη κυριαρχούν όσο έρχεται η απογοήτευση της αποτυχημένης εγκυμοσύνης. Μερικά ζευγάρια κυριεύονται από τις διαδικασίες της θερμοκρασίας του σώματος την χρονική στιγμή της σεξουαλικής συνουσίας ώστε υποφέρουν στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Ένα επιπρόσθετο άγχος είναι τα μεγάλα οικονομικά έξοδα αυτής της θεραπείας. Τα ζευγάρια αυτά χρειάζονται υποστήριξη από συγγενείς και φίλους.

Η γονιμοποίηση στο εργαστήριο είναι η τεχνική της αφαίρεσης του ωαρίου από την ωοθήκη και επανατοποθέτηση του εμβρύου στην ωοθήκη. Το ποσοστό επιτυχίας είναι 15-20% για κάθε έμμηνο κύκλο. Για την διαδικασία αυτή χρησιμοποιείται κλομιφένη, hMG, HFSH, GnRH. Το ωάριο αναροφάται 24 ώρες μετά την χορήγηση HCG. Η αναρρόφηση γίνεται λαπαροσκοπικά. Στο εργαστήριο το ωάριο κατατάσσεται ως ώριμο ή ανώριμο. Στο ώριμο ωάριο έχει ξεκινήσει το DΝΑ του να διαιρείται και γονιμοποιείται 5 ώρες μετά την αναρρόφηση. Το ανώριμο ωάριο επωάζεται για 36 ώρες πριν την γονιμοποίηση. Το σπέρμα επίσης επωάζεται πριν την γονιμοποίηση. Οι συνθήκες είναι 5-20% οξυγόνο, 5% διοξείδιο του άνθρακα. Κατά την διάρκεια της γονιμοποίησης το ωάριο αναμιγνύεται με 10.000 ως 50.000 σπερματοζωάρια. Τα γονιμοποιημένα ωάρια επιστρέφουν στην ωοθήκη 48-72 ώρες μετά την επώαση μέσω ενός μικρού καθετήρα το οποίο προσαρμόζεται ενδοκολπικά. Επειδή υπάρχει μεγάλος κίνδυνος πολλαπλής εγκυμοσύνης τα περισσότερα κέντρα εμφυτεύουν 3-4 έμβρυα. Εάν γονιμοποιηθούν πολλά ωάρια συνήθως καταψύχονται για να δοθούν σε άλλες υπογόνιμες γυναίκες.

Η ομοιοπαθητική διαφωνεί πλήρως τόσο με τα ορμονικά βοηθήματα για την υπογονιμότητα όσο και με την εξωσωματική γονιμοποίηση. Η ομοιοπαθητική θεωρεί ότι ένας οργανισμός διαταράσεται ορμονικά λόγω της συχνής χρήσης (και πολλές φορές άσκοπης ) των χημικών φαρμάκων. Το ορμονικό σύστημα του οργανισμού κατά την γέννησή μας βρίσκεται σε μια τέλεια ισορροπία. Δυστυχώς όμως όταν π.χ. κρυολογούμε συσσωρεύουμε στον οργανισμό μας αντιβίωση για 10 ως 15 ημέρες. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο μια φορά στην ζωή μας. Όταν αποφασίζει μια γυναίκα να κάνει αντισύλληψη παίρνει για κάποια χρόνια της ζωής της ορμόνες οι οποίες διαταράσσουν βαθιά τον έμμηνο κύκλο της. Οι γυναίκες ως πιο ευαίσθητοι οργανισμοί παθαίνουν εύκολα ουρολοιμώξεις, κολπίτιδες και γι’αυτές τις απλές διαταραχές που θα μπορούσαν να αποκατασταθούν με ένα μόνο ομοιοπαθητικό φάρμακο και μάλιστα μέσα σε 4 ώρες, παίρνουν χημική αντιβίωση για πολλές μέρες. Το ίδιο συμβαίνει όταν αναπτύσεται στην μήτρα τους ένα ινομύωμα που είναι ένα καλοήθες ογκίδιο του συνδετικού ιστού. Τότε το αφαιρούν χειρουργικά και παίρνουν επίσης αντιβίωση για να μην δημιουργηθούν μετεγχειρητικές μολύνσεις. Εάν όμως αποφασίσουν να το αντιμετωπίσουν ομοιοπαθητικά το ινομύωμα θα λιώσει μέσα στο χρόνο χωρίς να πάρουν καθόλου χημικά φάρμακα και χωρίς να χειρουργηθούν.

Όμως η συσσωρεύσει χημικών φαρμάκων στον οργανισμό και μάλιστα για χρόνια προκαλεί τις περισσότερες των περιπτώσεων ανεπανόρθωτες βλάβες όπως είναι η υπογονιμότητα η οποία διαπιστώνεται όταν οι γυναίκες αποφασίσουν να μείνουν έγκυες. Τότε το άγχος της μητρότητας τις οδηγεί να πάρουν άλλα ορμονικά σκευάσματα για να διεγείρουν την υπογονιμότητά τους με χημικό τρόπο. Όταν παρόλ’αυτά δεν τα καταφέρνουν(γιατί το ορμονικό τους σύστημα δεν εκτελεί την φυσιολογική του λειτουργία λόγω της μακροχρόνιας χημικής και ορμονικής καταπίεσης) τότε το ωάριο τους θα γονιμοποιηθεί στο εργαστήριο σηκώνοντας ένα πολύ βαρύ ψυχικό και οικονομικό φορτίο μέχρι να τα καταφέρουν. Και όταν ακόμα δεν τα καταφέρουν με αυτόν τον τρόπο, θα δανειστούν ένα ξένο ωάριο ή σπερματοζωάριο ή ακόμα θα ολοκληρωθεί η κύηση μέσα στην μήτρα κάποιας άλλης γυναίκας. Όλες αυτές οι διαδικασίες πέρα από τα ηθικά διλήμματα που ανακύπτουν δεν γίνονται χωρίς τίμημα. Και το τίμημα αφορά τα παιδιά που θα γεννηθούν. Τα παιδιά λοιπόν που γεννιούνται με αυτούς τους τρόπους σύλληψης δεν ξεκινούν την ζωή τους με ένα καλό επίπεδο υγείας όπως τα παιδιά που γεννιούνται φυσιολογικά. Πολλά από αυτά έχουν ψυχοσωματικά προβλήματα, άλλα είναι αυτιστικά και άλλα έχουν βίαιη συμπεριφορά. Ενώ δηλαδή η σύγχρονη ιατρική βρίσκει τρόπους τεκνοποίησης σε καταπιεσμένους από χημικά φάρμακα οργανισμούς, αδιαφορεί για το τελικό αποτέλεσμα δηλαδή την ψυχοσωματική υγεία των παιδιών που θα γεννηθούν από οργανισμούς που το αναπαραγωγικό τους σύστημα δεν βρίσκεται σε ισορροπία κατά την στιγμή της σύλληψης.

Η ομοιοπαθητική βοηθάει να αναπτυχθούν εκείνες οι συνθήκες ισορροπίας τόσο του ορμονικού συστήματος όσο και ολόκληρου του οργανισμού (είτε πρόκειται για άντρα είτε για γυναίκα ανεξάρτητα από το ιατρικό και οικογενειακό ιστορικό) ώστε οι γονείς να είναι σε θέση να γεννήσουν με φυσικό τρόπο αφού αναπτυχθεί μεταξύ τους αίσθημα αγάπης. Και όταν συμβαίνει αυτό τα παιδιά γεννιούνται με τις καλύτερες προϋποθέσεις υγείας, γίνονται έξυπνα και δημιουργικά. Είναι τα υγιή παιδιά που θα διεκδικήσουν ένα καλύτερο κόσμο και θα παλέψουν στο μέλλον για να συμβεί αυτό. Η ομοιοπαθητική συμβάλει στο να γεννηθούν υγιή παιδιά ισορροπώντας το ορμονικό σύστημα και ισχυροποιώντας το αμυντικό σύστημα των γονιών. Όταν συμβαίνει αυτό ο οργανισμός θεραπεύει όλες τις περιπτώσεις υπογονιμότητας τόσο ανδρικές όσο και γυναικείες και ανοίγει την πύλη της σύλληψης. Μένει σε εσάς να επιλέξετε αν θα φέρεται στον κόσμο παιδιά με χημική καταπίεση του οργανισμού σας ή παιδιά που θα είναι καρποί του έρωτα και της αγάπης. Εάν αποφασίσετε να φέρεται στον κόσμο έξυπνα παιδιά με την φυσική διαδικασία του έρωτα η ομοιοπαθητική θα σας βοηθήσει να τα καταφέρεται σε σύντομο χρόνο χωρίς χειρουργεία, χωρίς άγχος και με ελάχιστο κόστος. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις γυναικών που έρχονται στην ομοιοπαθητική για κάποιο άσχετο πρόβλημα υγείας και καταλήγουν να μείνουν έγκυες χωρίς να το επιδιώξουν, την στιγμή που είχαν βγάλει από το μυαλό τους αυτήν την περίπτωση.

* ΕΝΔΟΜΗΤΡΙΩΣΗ

Είναι μια εξωμήτρια διαταραχή των αδένων του ενδομητρίου όπου συμμετέχουν συχνά οι ωοθήκες και οι περιτοναϊκές επιφάνειες των σπλάχνων. Παρά την καλοήθειά της η ενδομητρίωση αναπτύσσεται βαθμιαία, διηθείται τοπικά ή μπορεί να διασπαρθεί σε εστίες και να συνυπάρχει στους λεμφαδένες της πυέλου κατά 30%. Η αιτιολογία είναι άγνωστη. Προσβάλλεται το 10-20% των γυναικών που έχουν περίοδο. Στην γυναικολογία η ενδομητρίωση είναι υπεύθυνη για το 20% των γυναικολογικών επεμβάσεων. Πρώιμες κόκκινες πετέχιες εμφανίζονται στην πυελική επιφάνεια. Οι πετέχιες αυτές μπορεί να γίνουν κυστικές και να αιμορραγήσουν. Η μεγαλύτερη κύστη εμφανίζεται στην ωοθήκη και είναι γεμάτη με σκουρόχρωμο αίμα. Η πυελική ενδομητρίωση χαρακτηρίζεται πολυεστιακή περιλαμβάνοντας την ωοθήκη κατά 50%, την ουροδόχο κύστη κατά 15%, τους ουρητήρες κατά 1% και το έντερο κατά 15-30%. Η ενδομητρίωση έχει μια κληρονομική προδιάθεση. Πώς όμως η ενδομητρίωση προκαλεί πυελικό πόνο και υπογονιμότητα δεν έχει κατανοηθεί. Τα συνηθισμένα συμπτώματα της ενδομητρίωσης περιλαμβάνουν πόνο, υπογονιμότητα και αιμορραγία. Ο χρόνιος πόνος της ενδομητρίωσης συχνά υποτροπιάζει και εμφανίζεται συνήθως 24-48 ώρες μετά την έναρξη της περιόδου. Ο πόνος χαρακτηρίζεται σταθερός στην πύελο και στο ιερό οστό. Ο πόνος μπορεί να είναι μονόπλευρος ή ετερόπλευρος και ακτινοβολεί στο κάτω άκρο και στην κοιλιά. Τα γαστρεντερικά συμπτώματα είναι δυσκοιλιότητα, διάρροια και αίμα στα κόπρανα. Τα ουρολογικά συμπτώματα είναι δυσκολία στην ούρηση, αιματουρία και υδρονέφρωση. Οι ωοθήκες αυξάνουν σε μέγεθος και στερεώνονται με τους διπλανούς ιστούς. Διάσπαση της ενδομητρίωσης είναι οξεία κατάσταση και απαιτεί άμεσο χειρουργείο. Η πιο συχνή ιατρική θεραπεία της ενδομητρίωσης είναι το Danazol. Συνδέεται στους υποδοχείς των ανδρογόνων και της προγεστερόνης. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση της ελεύθερης τεστοστερόνης και ατροφία της ενδομητρίωσης. ‘Όμως αμηνόρροια και ανωορρηξία συμβαίνουν κατά την διάρκεια των 4-6 εβδομάδων θεραπείας. Αυτήν η θεραπευτική παρενέργεια ονομάζεται ψευδοεμηνόπαυση. Άλλες θεραπευτικές παρενέργειες του Danazol είναι : Ακμή >15%, εξάψεις 15%, γαστρεντερικές διαταραχές 8%, αδυναμία και ζάλη 8%, φαγούρα 6%, οίδημα 6%, παχυσαρκία 5%, αλλαγές στην σεξουαλική διάθεση 3-5%, ατροφική κολπίτιδα 3%, πονοκέφαλος 2%.

Η χορήγηση αγωνιστών γοναδοτροπίνης GNRH προκαλεί χαμηλά επίπεδα FSH, LH. Αυτό με την σειρά του προκαλεί ατροφία της ενδομητρίωσης. Οι παρενέργειες είναι πολύ λιγότερες αυτών του Danazol. Επίσης η καθημερινή χορήγηση προγεστερόνης και οιστρογόνων(αντισυλληπτικά) προκαλούν ατροφία της ενδομητρίωσης. Οι παρενέργειες περιλαμβάνουν ναυτία, οίδημα, υπέρταση.

Η ομοιοπαθητική φυσικά δεν συμφωνεί με την ορμονική θεραπεία της ενδομητρίωσης. Η ενδομητρίωση είναι το αποτέλεσμα ενός πεσμένου αμυντικού συστήματος. Η ενδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος του οργανισμού με ομοιοπαθητική θα προκαλέσει ατροφία της ενδομητρίωσης χωρίς ούτε μια παρενέργεια. Η επιλογή της ομοιοπαθητικής όχι μόνο θα φέρει θεραπεία στην ενδομητρίωση αλλά θα ισορροπήσει το ορμονικό σύστημα ώστε η γυναίκα θα είναι σε θέση να συλλάβει οποτεδήποτε το επιθυμεί. Σημασία λοιπόν δεν έχει να θεραπευτούμε από την ενδομητρίωση αποκτώντας ταυτόχρονα μια άλλη διαταραχή όπως π.χ. η υπέρταση(τρόπος θεραπείας του χημικού φαρμάκου Danazol ή των αντισυλληπτικών). Σημασία έχει να θεραπευτούμε αποκτώντας έναν ισορροπημένο οργανισμό όπως ακριβώς μπορεί να το κάνει η ομοιοπαθητική.

ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

ΙΝΟΚΥΣΤΙΚΗ ΝΟΣΟΣ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

Είναι η πιο συχνή διαταραχή του μαστού και εμφανίζεται κατά 50% σε γυναίκες ανάμεσα από 30 και 50 ετών αλλά είναι ασυνήθιστο να εμφανιστεί σε γυναίκες στην περίοδο της εμμηνόπαυσης. Χαρακτηρίζεται από πολλαπλές μάζες που προκαλούν πόνο σε αμφότερους τους μαστούς. Αυξομειώσεις των διαστάσεων των μαζών συμβαίνει συχνά και σχετίζεται με τον έμμηνο κύκλο. Έτσι ο μέγιστος πόνος και οι μεγαλύτερες διαστάσεις των μαζών εμφανίζονται στο διάστημα των ημερών πριν από την έμμηνο ρύση.

Συμβουλεύονται οι γυναίκες να ψηλαφούν κάθε μήνα τους μαστούς τους. Αν αντιληφθούν αλλαγές πέρα από τις γνωστές θα πρέπει να το αναφέρουν στον γιατρό τους. Οι ασθενείς θα πρέπει να αποφεύγουν τους τραυματισμούς καθώς και την χρήση στηθόδεσμου μέρα και νύχτα. Τα αναλγητικά και η βιταμίνη Ε ανακουφίζουν από τον πόνο. Θεραπευτικά χρησιμοποιείται προγεστερόνη, αντισυλληπτικά, ταμοξιφένη, βρομοκριπτίνη τα οποία προκαλούν ανακούφιση, όχι όμως θεραπεία. Η ινοκυστική νόσος εξαφανίζεται με την εμμηνόπαυση.

Η ομοιοπαθητική δεν συμφωνεί με την ορμονική θεραπεία της ινοκυστικής μαστοπάθειας γιατί εκ των πραγμάτων δεν θεραπεύεται ποτέ η νόσος με αυτόν τον τρόπο. Απεναντίας δημιουργεί και άλλα προβλήματα όπως διαταραχές του έμμηνου κύκλου, υπογονιμότητα και μακροχρόνια μπορεί να δημιουργηθούν προκαρκινικές βλάβες. Εάν συμβεί αυτό καμιά γυναίκα δεν θα συνδέσει την καρκινική βλάβη με την ορμονοθεραπεία. Σε εκείνη την περίπτωση απλά θα δεχτεί την μοίρα της κάνοντας μαστεκτομή. Η ομοιοπαθητική θεωρεί την ινοκυστική μαστοπάθεια μια αντίδραση του οργανισμού και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο την θεραπεύει. Δηλαδή αναγνωρίζοντας τα συμπτώματα της νόσου χορηγεί ομοιοπαθητικό φάρμακο που θεραπεύει ακριβώς αυτά τα συμπτώματα. Στην θεραπευτική πορεία βέβαια τα συμπτώματα μπορεί να αλλάξουν και τότε η ασθενής θα χρειαστεί ένα δεύτερο και πιθανώς ένα τρίτο ομοιοπαθητικό φάρμακο. Όμως στο τέλος της θεραπείας ο οργανισμός ισορροπώντας το ορμονικό του σύστημα δεν θα έχει πια λόγο να αντιδρά και κατ’επέκταση η νόσος θα υποχωρήσει πλήρως χωρίς να παραμείνει το παραμικρό σημάδι που να θυμίζει ινοκυστική νόσο.

ΙΝΟΑΔΕΝΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

Πρόκειται για καλοήθη μονόπλευρη μάζα που αναπτύσσεται στις γυναίκες ηλικίας 20-40 ετών. Οι διαστάσεις του ινοαδενόματος φτάνουν από 1- 5 cm σε διάμετρο. Η ανάπτυξη του όγκου προκαλείται από την εγκυμοσύνη ενώ η απορρόφησή του μετά την εμμηνόπαυση. Η επίσημη θεραπεία είναι η χειρουργική αφαίρεση.

Η ομοιοπαθητική διαφωνεί πλήρως με αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισης του αδενώματος του μαστού διότι απλούστατα ο οργανισμός αντιδράει αντιρροπιστικά. Δηλαδή εάν αφαιρέσουμε χειρουργικά ένα ογκίδιο τότε ο οργανισμός εξισορροπιστικά το ξαναβγάζει στο ίδιο σημείο ή σε κάποιο άλλο σημείο του οργανισμού. Και μάλιστα την δεύτερη φορά που θα ξαναβγεί αυξάνει ο κίνδυνος κακοήθειας. Η ομοιοπαθητική προσφέρει πλήρη απορρόφηση του αδενώματος ισορροπώντας αρχικά το ορμονικό σύστημα του οργανισμού. Η διαδικασία είναι σταδιακή δηλαδή αρχικά διαπιστώνουμε την μείωση των διαστάσεων του αδενώματος μέχρι την πλήρη εξαφάνισή του χωρίς να εμφανίζεται στον οργανισμό η παραμικρή παρενέργεια.

ΕΠΙΛΟΧΙΑ ΜΑΣΤΙΤΙΔΑ

Είναι μονόπλευρη εντοπισμένη φλεγμονή με εντοπισμένο πόνο και τοπικό ερύθημα. Αιτιολογικός παράγοντας είναι το μικρόβιο staphylococcus Aureus και η επίσημη θεραπεία είναι αντιβίωση. Οι γυναίκες στην πρώτη τους εγκυμοσύνη είναι πιο επιρρεπείς στην μαστίτιδα. Η ομοιοπαθητική δεν συμφωνεί με την αντιβίωση ως θεραπεία της μαστίτιδας ειδικά αν πρόκειται για εγκυμοσύνη που η χημική της ουσία μπορεί να περάσει τον πλακούντα και να προκαλέσει διαταραχές στο έμβρυο. Επιπρόσθετα με την αντιβίωση απλά καταστέλλεται η φλεγμονή και δεν θεραπεύεται πλήρως ποτέ. Πρόκειται για πολύ απλή θεραπευτικά περίπτωση για την ομοιοπαθητική είτε συνυπάρχει πυρετός είτε όχι. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο θα προκαλέσει την μόνιμη υποχώρηση της φλεγμονής σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η πρόκληση πυρετού στην θεραπευτική διαδικασία ισοδυναμεί με ενδυνάμωση του αμυντικού μηχανισμού και πλήρη ίαση εφόσον αντιμετωπισθεί ομοιοπαθητικά.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

Ο μέσος όρος εμφάνισης του καρκίνου του μαστού είναι τα 60-62 χρόνια. Η αιτιολογία παραμένει άγνωστη. Ωστόσο η χρήση οιστρογόνων αυξάνει τον κίνδυνο ανάπτυξής του. Ο καρκίνος του μαστού είναι πολυκεντρικός δηλαδή πάνω από μια κακοήθης εστία εμφανίζεται στον ίδιο μαστό κατά 40% των ασθενών και κατά 2% των ασθενών στον άλλο μαστό. Σε συχνότητα 5-8% ο καρκίνος εμφανίζεται αργότερα μετά την θεραπεία στον άλλο μαστό. Ο καρκίνος του μαστού εμφανίζεται στο άνω έξω τεταρτημόριο κατά 45% των περιπτώσεων, κεντρικά στο 25% των περιπτώσεων, στο άνω έσω τεταρτημόριο κατά 15%, στο κάτω έξω τεταρτημόριο, στο κάτω έσω τεταρτημόριο κατά 5%. Η λεμφαδενική διασπορά είναι κανόνας με συμμετοχή των μασχαλιαίων λεμφαδένων. Αιματογενώς ο καρκίνος διασπείρεται στα οστά, στο συκώτι και στους πνεύμονες. Η ριζική μαστεκτομή θεωρείται επίσημα σήμερα δραστική μαζί με την ακτινοβολία για την αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού. Η ακτινοβολία θεωρείται σήμερα συνοδευτική θεραπεία στους μικρούς όγκους, στην τμηματική μαστεκτομή και στους μασχαλιαίους λεμφαδένες. Χρησιμοποιείται δόση 4.500-5000 rad iridium 192. Παρενέργειες όπως οίδημα, αδυναμία, περικαρδίτιδα και οστική νέκρωση συμβαίνουν στο 2% των ασθενών. Το 75% των ασθενών με καρκίνο του μαστού υποβάλλονται σε χημειοθεραπεία σε λιγότερο από 10 χρόνια από την εμφάνισή του. Σε πολλούς από αυτούς τους ασθενείς η νόσος έχει διασπαρθεί την στιγμή της διάγνωσής τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις η χημειοθεραπεία χρησιμοποιείται για να αντιμετωπίσει τις μεταστάσεις. Η δράση της χημειοθεραπείας στις γυναίκες στην εμμηνόπαυση δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική. Ως ορμονοθεραπεία χρησιμοποιείται η ταμοξιφένη ένα αντιεστρογόνο αλλά μόνο το 1/3 των ασθενών απαντούν σε αυτή την θεραπεία.

Ο καρκίνος του μαστού δεν μπορεί να ειπωθεί πως θεραπεύεται πλήρως με την ομοιοπαθητική. Εκείνο που μπορεί να υποσχεθεί η ομοιοπαθητική είναι ότι μπορεί να ισχυροποιήσει το αμυντικό σύστημα του οργανισμού ώστε να παλέψει αυτήν την αρρώστια νικώντας την, ή τουλάχιστον να μπορέσει να ζήσει μια γυναίκα περισσότερα χρόνια και μάλιστα με αξιοπρέπεια. Εναλλακτικά θα πρέπει η γυναίκα να κάνει την μαστεκτομή και την χημειοθεραπεία πάντα με αμφίβολο αποτέλεσμα , που όμως το μόνο σίγουρο είναι πώς θα εξασθενήσει το αμυντικό σύστημα του οργανισμού της. Εάν συμβεί αυτό τότε οι μεταστάσεις θα γίνουν ο καθημερινός φόβος της γυναίκας. Παρόλ’αυτά επειδή η πλειονότητα των γυναικών δεν μπορούν να ξεφύγουν από την κλασική μέθοδο αντιμετώπισης της νόσου, η ομοιοπαθητική μπορεί να αναλάβει να ισχυροποιήσει στο βαθμό που είναι δυνατόν ένα κατασταλμένο ανοσοποιητικό σύστημα μετά από χημειοθεραπεία. Τότε δύο πράγματα μπορούν να συμβούν. Εάν πρόκειται για δυνατό οργανισμό το ανοσοποιητικό σύστημα θα ενδυναμώσει έστω και μετά την χημειοθεραπεία. Εάν πρόκειται για ήδη αδύνατο ανοσοποιητικό σύστημα η ομοιοπαθητική δεν θα καταφέρει να κάνει πολλά πράγματα στην θεραπευτική πορεία. Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για τις γυναίκες που βρίσκονται στο αρχικό δίλημμα επιλογής της θεραπείας τους ή τουλάχιστον έκαναν την πρώτη ακτινοβολία ή χημειοθεραπεία. Στην περίπτωση των μεταστάσεων από καρκίνο του μαστού π.χ. η ομοιοπαθητική μπορεί να προσφέρει μόνο παρηγορητική θεραπεία για τον πόνο.

ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΑΣ

* ΙΝΟΜΥΩΜΑΤΑ

Είναι καλοήθεις όγκοι που εκφύονται κατά 95% από το σώμα της μήτρας και κατά 5% από τον αυχένα της. Τα ινομυώματα αποτελούν το 10% των γυναικολογικών προβλημάτων και εμφανίζονται κυρίως κατά την 5^η δεκαετία της ζωής. Η πλειονότητα των γυναικών με ινομυώματα δεν έχουν συμπτώματα. Όταν όμως εμφανίζονται τα συμπτώματα, εξαρτώνται από τον αριθμό, το μέγεθος, τις διαστάσεις και την θέση του όγκου. Τα γυναικολογικά συμπτώματα είναι αιμορραγία, πιεστικά φαινόμενα, πόνος, υπογονιμότητα, συχνοουρία, ουρητηρική απόφραξη. Η πιο κοινή περίπτωση αιμορραγίας είναι οι κηλίδες αίματος πριν από την έμμηνη ρύση. Συχνά η αναιμία είναι το αποτέλεσμα της απώλειας αίματος. Τα ινομυώματα στον αυχένα της μήτρας προκαλούν εκτός των άλλων λευκόρροια και κολπική αιμορραγία. Η κλασική θεραπεία είναι η χειρουργική αφαίρεση του ινομυώματος ή ολόκληρης της μήτρας. Στην περίπτωση της χειρουργικής αφαίρεσης μόνο του ινομυώματος αυτό ξαναεμφανίζεται κατά 15-40% των περιπτώσεων. Η γυναικολογία θεωρεί ότι μόνο η αφαίρεση της μήτρας είναι ολοκληρωμένη θεραπεία.

Η ομοιοπαθητική διαφωνεί πλήρως με την χειρουργική αφαίρεση του ινομυώματος όπως επίσης και με την χειρουργική αφαίρεση της μήτρας η οποία οδηγεί την γυναίκα σε πρώιμη εμμηνόπαυση με όλες τις παρενέργειες όπως εξάψεις, εφιδρώσεις, πρώιμη οστεοπόρωση, σεξουαλική αποστροφή κ.λ.π. Με λίγα λόγια η αφαίρεση της μήτρας διαταράσσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τα φυσιολογικά επίπεδα των ορμονών και δημιουργεί αναπηρία στην γυναίκα η οποία καθίσταται ανίκανη να τεκνοποιήσει. Μετά την αφαίρεση της μήτρας οι γυναικολόγοι αφήνουν την γυναίκα στο έλεος των παρενεργειών της εμμηνόπαυσης ή της χορηγούν ορμόνες(χημικά σκευάσματα) οι οποίες αυξάνουν τον κίνδυνο της καρκινογέννησης. Όσο για τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την πρόληψη της οστεοπόρωσης δεν καταφέρνουν να περιορίσουν την δραματική απώλεια οστικής μάζας μετά την αφαίρεση της μήτρας. Όταν η γυναίκα επιλέξει να θεραπεύσει το ινομύωμα με ομοιοπαθητική γλιτώνει από τις ταλαιπωρίες της εγχείρησης και το ογκίδιο απορροφιέται από τον οργανισμό χωρίς να υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα υποτροπής δηλαδή επανεμφάνισής του. Και αυτό επιτυγχάνεται απλά δίνοντας χρόνο λίγων μηνών για να δράσει το ομοιοπαθητικό φάρμακο. Και το αποτέλεσμα έρχεται χωρίς να χάσει η ασθενής την γυναικεία της υπόσταση, δηλαδή εξακολουθώντας να είναι γόνιμη, να έχει σεξουαλική επιθυμία και φυσιολογική οστική μάζα.

ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΟΥ ΑΙΔΟΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΛΠΟΥ

Κάποια στιγμή κατά την διάρκεια της ζωής κάθε γυναίκας μπορεί να εμφανιστεί λευκόροια. Παρόλο που τα κολπικά υγρά θεωρούνται φυσιολογικά, όταν προκαλούν ερεθισμό ή αποκτούν άσχημη οσμή θεωρούνται παθολογικά. Συνήθως αυτές οι περιπτώσεις είναι αποτέλεσμα φλεγμονών του κόλπου ή του αιδοίου. Άλλες αιτίες μπορεί να είναι ψυχικό στρες, όγκοι και τραυματισμοί. Αυτού του είδους οι διαταραχές αποτελούν τον σημαντικότερο λόγο των επισκέψεων σε γυναικολόγο. Οι μικροοργανισμοί που προκαλούν λευκόρροια είναι : Trichomonas vaginalis, Candida, Cardnerella, Chlamydia, Helminthes(παιδιά). Είναι ασυνήθιστο να προκληθεί λευκόρροια από γονόροια ή φυματίωση. Η θεραπεία γίνεται με αντιβίωση. Η ομοιοπαθητική προσφέρει πλήρη θεραπεία σε συντομότερο χρονικό διάστημα.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΑΙΔΟΙΟΥ

Εμφανίζεται στις μεταμηνοπαυσιακές γυναίκες. Συνήθως υπάρχει ιστορικό ερεθισμού του αιδοίου με φαγούρα, τοπική δυσφορία, και πιθανή αιμορραγία. Η διάγνωση γίνεται με βιοψία. Κονδυλώματα προϋπάρχουν κατά το 5% των περιπτώσεων του καρκίνου του αιδοίου. Ο καρκίνος του αιδοίου αναπτύσσεται αργά και παρά το γεγονός ότι οι μεταστάσεις είναι απρόβλεπτες, συνήθως τα καρκινικά κύτταρα παραμένουν για μεγάλο διάστημα στους τοπικούς λεμφαδένες. Οι μακρινές μεταστάσεις διαχέονται με το λεμφατικό σύστημα στους μηριαίους και βουβωνικούς λεμφαδένες. H θεραπεία γίνεται χειρουργικά με αιδιεκτομή και λεμφαδενεκτομή τόσο των εν τω βάθη όσο και των επιφανειακών λεμφαδένων. Ακολουθεί χημειοθεραπεία, ενώ η ακτινοβολία είναι κατάλληλη στην περίπτωση της ατελούς χειρουργικής αφαίρεσης. Το 60% των ασθενών επιβιώνουν 5 χρόνια μετά την επέμβαση. Όσο μικρότερες είναι οι διαστάσεις του όγκου τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα της μετάστασης.

Η θέση της ομοιοπαθητικής είναι καταρχήν προληπτικής για τις γυναίκες που κάνουν την ομοιοπαθητική τρόπο ζωής τους, ενώ στις γυναίκες που πρωτοεμφανίζεται ο συγκεκριμένος καρκίνος επικουρική μαζί με τις επίσημες θεραπείες ώστε να μειωθεί στο ελάχιστο η μεταστατική πιθανότητα υποτροπής. Το σίγουρο είναι πως επειδή πρόκειται για έναν αργά αναπτυσσόμενο όγκο, η ταυτόχρονη θεραπεία της ομοιοπαθητικής με την χημειοθεραπεία ενισχύει το θεραπευτικό αποτέλεσμα.

ΥΠΕΡΠΛΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΜΗΤΡΙΟΥ

Πρόκειται για μια άκρως σημαντική βλάβη εξαιτίας της πιθανής της σχέσης με την πλειονότητα των καρκίνων του ενδομητρίου. Μέχρι τώρα υποθέτουμε ότι το ενδομήτριο απαντάει με κυτταρικό πολλαπλασιασμό όταν διεγείρεται με οιστρογόνα(ορμόνες). Η συνεχής οιστρογονική διέγερση προκαλεί διάταση των αδένων και το ενδομήτριο παίρνει την μορφή του τυριού. Όμως είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι το φαινόμενο αυτό είναι αναστρέψιμο αν σταματήσει η οιστρογονική ή προγεστινική διέγερση. Η συχνότητα της υπερπλασίας του ενδομητρίου είναι 40% για γυναίκες ηλικίας 40-50 χρόνων, 25% για γυναίκες 50-60 χρόνων, και 15% για γυναίκες κάτω των 40 χρόνων. Ο χρόνος που απαιτείται για να δημιουργηθεί η υπερπλασία είναι 1-2 χρόνια. Εάν η υπερπλασία την στιγμή της διάγνωσης παραμείνει αθεράπευτη τότε θα αναπτυχθεί καρκίνος του ενδομητρίου κατά 20-25%. Η θεραπεία για τις σοβαρές μορφές υπερπλασίας του ενδομητρίου είναι η υστερεκτομή, ενώ για τις ηπιότερες μορφές είναι ορμονική θεραπεία προγεστερόνης καθημερινά για 2 εβδομάδες με ένα μήνα. Το ενδομήτριο θα πρέπει να επιστρέψει στην φυσιολογική του μορφή σε 6- 12 μήνες. Διαφορετικά η γυναίκα θα προχωρήσει σε υστερεκτομή.

Η ομοιοπαθητική διαφωνεί πλήρως με την επίσημη αντιμετώπιση της υπερπλασίας του ενδομητρίου διότι το λιγότερο που έχει να κάνει μια γυναίκα με αυτήν την διαταραχή είναι να σταματήσει την λήψη ορμονικών χημικών σκευασμάτων. Μόνο με αυτήν την κίνηση το ενδομήτριο θα πρέπει να επιστρέψει στην φυσιολογική του κατάσταση. Η ομοιοπαθητική για τις γυναίκες που την επιλέξουν θα ισορροπήσει το διαταραγμένο γυναικείο ορμονικό σύστημα και θα αναστρέψει την λανθασμένη πορεία του οργανισμού προς την ανάπτυξη καρκινικών βλαβών. Η γυναίκα θα νοιώσει καλύτερα σωματικά και ψυχικά θα αποκτήσει ένα φυσιολογικό ενδομήτριο και κυρίως δεν θα χάσει τα γεννητικά της όργανα με την υστερεκτομή.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ (ΕΝΔΟΜΗΤΡΙΟΥ) ΤΗΣ ΜΗΤΡΑΣ

Είναι ασθένεια των γυναικών του λεγόμενου ανεπτυγμένου κόσμου.

Παρόλο που η αιτιολογία αυτού του καρκίνου παραμένει άγνωστη, η συχνή χρήση οιστρογόνων (ορμονών) θεωρείται σήμερα ως ο μεγαλύτερος παράγοντας κινδύνου. Για να κατανοήσουν οι γυναίκες την σπουδαιότητα αυτού του παράγοντα στην ανάπτυξη του καρκίνου της μήτρας, πρέπει να γίνει γνωστό ότι οι γυναίκες που κάνουν χρήση οιστρογόνων μετά την εμμηνόπαυση έχουν 4-8 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να αναπτύξουν αυτήν την πάθηση συγκριτικά με τις άλλες γυναίκες. Άλλοι παράγοντες κινδύνου είναι η παχυσαρκία, ο διαβήτης, και οι γυναίκες που δεν έχουν κάνει παιδιά. Οι γυναίκες που δεν έχουν κάνει παιδιά έχουν 3 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα ανάπτυξης του συγκεκριμένου καρκίνου από εκείνες που έκαναν παιδιά. Ο καρκίνος της μήτρας μπορεί να πάρει διάφορες ιστολογικές μορφές από τον πολύ καλά διαφοροποιημένο (πολύ καλή πρόγνωση) έως τον αναπλαστικό(κακή πρόγνωση). Ο καρκίνος αυτός αναπτύσσεται σε διαστάσεις μέσα στο ενδομήτριο, προς τον μυϊκό ιστό και το περίνεο, προς τις σάλπιγγες και τις ωοθήκες, προς τους λεμφαδένες, τις φλέβες και τις αρτηρίες της μήτρας, ακόμα και προς τα σπλάχνα. Ωστόσο μεταστάσεις εμφανίζονται πολύ αργά. Κολπικές μεταστάσεις εμφανίζονται κατά το 10-15 % των γυναικών που αποφασίζουν να κάνουν υστερεκτομή. Μετά την υστερεκτομή δεν είναι σπάνιες οι μεταστάσεις στο συκώτι, στους πνεύμονες και στα οστά. Καθώς ο καρκίνος αναπτύσσεται η μήτρα μεγαλώνει σε μέγεθος και σε σφαιρικότητα. Η θεραπεία γίνεται αρχικά με χειρουργείο και μετά με ακτινοβολία. Η πρόγνωση αφορά 5ετή επιβίωση κατά 75-95% των περιπτώσεων. Η υποτροπές εμφανίζονται πριν την 5ετία.

Η θέση της ομοιοπαθητικής είναι υποστηρικτική μαζί με τις άλλες θεραπείες ώστε ενισχύοντας το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού να αυξηθεί το προσδόκιμο της επιβίωσης και να ελαττωθούν οι υποτροπές της νόσου.