ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ

• Οστεοαρθρίτιδα του γόνατος.

Εμφανίζεται κυρίως σε παχύσαρκες γυναίκες και αποτελεί την συχνότερη εντόπιση αυτής της πάθησης. Πρόκειται για εκφύλιση της άρθρωσης που ξεκινάει από τον μηνίσκο. Στην οστεοαρθρίτιδα του γονάτου διογκώνεται ο υποδόριος ιστός, ειδικά στην έσω επιφάνεια που υπάρχει ευαισθησία στην πίεση. Συχνά επίσης υπάρχει υγρό στην άρθρωση ιδιαίτερα σε περιόδους παρόξυνσης και σε προχωρημένα στάδια κατά τις κινήσεις του γόνατος. Κριγμός, πλάγιο-πλάγια αστάθεια από χαλάρωση συνδέσμων και παραμόρφωση. Συστήνονται ασκήσεις για την ενίσχυση του τετρακέφαλου γιατί από αυτόν τον μύ εξαρτάται η σταθερότητα του γόνατος. Επειδή υπάρχει περιορισμός στην κινητικότητα της άρθρωσης, ο τετρακέφαλος είναι συνήθως ατροφικός, και σε αυτό οφείλεται ένα μέρος από τον πόνο του γόνατος κατά το βάδισμα. Οι ενδοαρθρικές ενχύσεις κορτιζόνης που γίνονται συχνά πρέπει να αποφεύγονται, εξαιτίας των επιπλοκών που προκαλούν όπως η φθορά της άρθρωσης και η μόλυνση. Η χειρουργική θεραπεία εφαρμόζεται σε περιπτώσεις αποτυχίας της συντηρητικής θεραπείας. Η ολική αντικατάσταση της άρθρωσης με τεχνητή άρθρωση (αρθροπλαστική) χρησιμοποιείται εδώ και 20 χρόνια αλλά δεν έδωσε ικανοποιητικά αποτελέσματα. Γι’αυτό δεν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι η μέθοδος βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της έρευνας και εφαρμόζεται μόνο στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός από την αρθρώδεση. Ο βελονισμός έχει πολύ μεγάλες δυνατότητες στην περίπτωση της οστεοαρθρίτιδας του γονάτου με πόνο. Είναι η καλύτερη και η σπουδαιότερη ένδειξη επί των αρθρώσεων. Βελτιώνει την ανατομία και την φυσιολογία της άρθρωσης, μειώνει αισθητά τον πόνο και καθυστερεί για αρκετά χρόνια την χειρουργική επέμβαση.

• Οστεοαρθρίτιδα του ισχίου.

Προκαλείται από αίτια που διαταράσσουν την αρμονική σχέση μεταξύ κεφαλής μηριαίου και κοτύλης. Τα αίτια είναι κυρίως φλεγμονές, οστεοχονδρίτιδα της κεφαλής του μηριαίου οστού, άσηπτη νέκρωση. Κύριο σύμπτωμα της πάθησης είναι ο πόνος. Ο πόνος αρχικά εκδηλώνεται μετά από κούραση, αργότερα κατά την ανάπαυση, και συνοδεύεται όταν η πάθηση προχωρήσει, από δυσχέρεια στην βάδιση και χωλότητα. Εντοπίζεται στην βουβωνική χώρα, στην πρόσθια επιφάνεια του μηρού. Κατά την εξέταση διαπιστώνεται περιορισμός στις κινήσεις της άρθρωσης που αφορά κυρίως την επαγωγή-προσαγωγή, εσωτερική-εξωτερική στροφή. Σε τελικά στάδια το σκέλος παίρνει ανώμαλη θέση, δηλαδή κάμψη, προσαγωγή και εξωτερική στροφή. Αντισταθμιστικά στην οσφυϊκή μοίρα δημιουργείται υπερλόρδωση, ενώ συγχρόνως ανυψώνεται το αντίθετο προς την πάθηση ημιμόριο της λεκάνης. Οι ασθενείς νοιώθουν πόνο στην μέση με αντανάκλαση στον μηρό. Η θεραπεία είναι συντηρητική και χειρουργική. Η συντηρητική περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή και φυσικοθεραπεία. Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται είναι αντιφλεγμονώδη. Όλα τα φάρμακα μπορεί να βλάψουν τον βλεννογόνο του στομάχου. Η ενδαρθρική έγχυση κορτικοειδών έχει περιοριστεί τα τελευταία χρόνια σε μεγάλο βαθμό επειδή προκαλεί καταστροφή του αρθρικού χόνδρου. Σύμφωνα με τις τελευταίες απόψεις η καταστροφή της άρθρωσης οφείλεται 1) σε βλαπτική επίδραση της κορτιζόνης σον μεταβολισμό του κολλαγόνου 2^η) Στην άμεση και ταχεία άρση του πόνου, που επιτρέπει την ελεύθερη χρήση της άρθρωσης που πάσχει με αποτέλεσμα την ταχύτερη καταστροφή της. Τόσο στην οστεοαρθρίτιδα του ισχίου όσο και του γονάτου οι ασθενείς πρέπει να αποφεύγουν να βαδίζουν μεγάλες αποστάσεις, να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν σκάλες. Επιπλέον πρέπει να διατηρούν το βάρος τους σε χαμηλά επίπεδα. Η ολική αντικατάσταση της άρθρωσης (ολική αρθροπλαστική ισχίου) συνίσταται σε ολική αντικατάσταση της άρθρωσης με τεχνητή κεφαλή μηριαίου και πλαστική κοτύλη. Η καθήλωση της άρθρωσης γίνεται με ειδικό πλαστικό τσιμέντο. Οι ενδείξεις της ολικής αντικατάστασης της άρθρωσης περιλαμβάνουν βαριές αλλοιώσεις της άρθρωσης με μεγάλο περιορισμό της κινητικότητας, πόνος κατά την ανάπαυση και ηλικία πάνω από 50. Αιτία αποτυχίας της άρθρωσης είναι η μόλυνση και η χαλάρωση της άρθρωσης. Η διάρκεια αντοχής της τεχνητής άρθρωσης στις καθημερινές καταπονήσεις του ισχίου, σε επιτυχείς επεμβάσεις φτάνει τα 10 και στην καλύτερη περίπτωση τα 15 χρόνια.

Ο βελονισμός έχει μεγάλη επιτυχία στην οστεοαρθρίτιδα του ισχίου ελαττώνοντας τον πόνο, επιτρέποντας μεγαλύτερου βαθμού κινητικότητα στην άρθρωση του ισχίου και κυρίως παρατείνοντας τον χρόνο υποβολής του ασθενούς σε αρθροπλαστική. Ο βελονισμός τόσο με την χρήση των μεσημβρινών όσο και με την διερεύνηση των trigger points προκαλεί αναγέννηση του αρθρικού χόνδρου και ομοιόμορφη μυϊκή φόρτιση του ισχίου λόγω της λύσης των ινωδών οζιδίων και των μυϊκά ψηλαφητών δεσμίδων.

• Οστεοαρθρίτιδα του αγκώνα

Είναι σπάνια και προκαλείται κυρίως από ενδοαρθρικά κατάγματα. Κύριο εύρημα είναι η δυσκαμψία η οποία προοδευτικά αυξάνει και κατά δεύτερο λόγο ο πόνος και η διόγκωση της άρθρωσης. Θεραπευτικά γίνεται η συνηθισμένη συντηρητική αγωγή με φυσικοθεραπείες και κινησιοθεραπεία. Η χειρουργική επέμβαση δεν έχει ικανοποιήσει θεραπευτικά.

Ο βελονισμός επιφέρει βελτίωση της κινητικότητας της άρθρωσης, ελάττωση του πόνου και παράταση της επιδεινούμενης άρθρωσης.

• Επικονδυλίτιδα του αγκώνα. (tennis elbow)

Οφείλεται κυρίως σε επαναλαμβανόμενες απότομες κινήσεις έκτασης της πυχεοκαρπικής άρθρωσης, που προκαλούν έμμεσα μερική ρήξη ινών της κοινής έκφυσης των εκτεινόντων του καρπού από τον έξω επικόνδυλο του βραχίονα. Άλλα αίτια είναι η πίεση του κερκιδικού νεύρου, η αυχενική σπονδυλαρθρίτιδα κ.λ.π. Η πάθηση αρχίζει με ενοχλήματα πόνου και δυσχέρειας σε ορισμένες παθήσεις του χεριού. Ο ασθενής χαρακτηριστικά δυσκολεύεται στο άνοιγμα ή κλείσιμο της βρύσης ή στο στρίψιμο του κλειδιού της πόρτας του αυτοκινήτου ή του σπιτιού, στο σερβίρισμα του τσαγιού κ.λ.π. Η θεραπεία είναι συνήθως συντηρητική και περιλαμβάνει 1) συνδυασμό ακινητοποίησης του μέλους με τοπικές ενχύσεις κορτικοειδών. Η κινητοποίηση γίνεται με γύψινο νάρθηκα.

Ο βελονισμός έχει απόλυτη επιτυχία στην περίπτωση της επικονδυλίτιδας του αγκώνα. Προσφέρει χαλάρωση της άρθρωσης, απαλλαγή από τον πόνο και την φλεγμονή.

• Περιαρθρίτιδα ώμου

Εμφανίζεται σε άτομα 25-50 ετών και χαρακτηρίζεται από εντονότατο πόνο και περιορισμό των ενεργητικών κινήσεων του ώμου. Η άρθρωση φλεγμαίνει πιθανόν ύστερα από μικροτραυματισμό, ή υπερβολική χρησιμοποίηση του μέλους με οίδημα που προοδευτικά αυξάνει και προκαλεί ισχυρότατο πόνο. Η φλεγμονή υποχωρεί μετά από 2-3 εβδομάδες. Τα συμπτώματα αρχίζουν την νύχτα και αναγκάζουν τον άρρωστο να σηκωθεί, διότι δεν βρίσκει πουθενά ανάπαυση του ώμου. Υπάρχει μεγάλη ευαισθησία στην περιοχή της βλάβης σε βαθμό που καμιά φορά η απλή ψηλάφηση είναι αδύνατη. Ως θεραπεία συνιστάται η ανάρτηση και η ακινητοποίηση του μέλους με τρίγωνο πανί μπροστά στον θώρακα, η άμεση χορήγηση παυσίπονου και η έγχυση τοπικού αναισθητικού με κορτικοειδές στο σημείο της μεγαλύτερης ευαισθησίας. Ο βελονισμός θεραπεύει πλήρως την περιαρθρίτιδα του ώμου τόσο στην οξεία όσο και στην χρόνια φάση της. Ελαττώνει τον πόνο και επιτρέπει την καλύτερη κινητικότητα της άρθρωσης.

• Καθηλωμένος ώμος (Frozen shoulder)

Κύρια χαρακτηριστικά αυτής της οντότητας είναι ο αιφνίδιος πόνος στον ώμο και ο περιορισμός των κινήσεων της άρθρωσης χωρίς παθολογικά ευρήματα στις ακτινογραφίες. Η αιτιολογία της πάθησης δεν είναι γνωστή. Υπεύθυνη για τις κλινικές εκδηλώσεις της πάθησης είναι η άσηπτη φλεγμονή που οδηγεί σε μεγάλο περιορισμό των κινήσεων της άρθρωσης. Η πάθηση παρουσιάζεται συνήθως σε άτομα ηλικίας 40-60 χρόνων και περνάει από τρεις φάσεις : την οξεία, την χρόνια ή την υποξεία και την φάση της αποκατάστασης. Αρχίζει συνήθως αιφνίδια, πολύ συχνά την νύχτα, με πόνο στην περιοχή του ώμου, που προοδευτικά επιτείνεται, ενώ παράλληλα περιορίζονται οι κινήσεις της άρθρωσης. Ύστερα από μερικές εβδομάδες ο αυτόματος πόνος ελαττώνεται σημαντικά και την οξεία φάση διαδέχεται η χρόνια με την μόνιμη δυσκαμψία. Επακόλουθο της δυσκαμψίας είναι η ατροφία του δελτοειδούς και των άλλων μυών. Στο τρίτο στάδιο της πάθησης ο πόνος είναι ελάχιστος ενώ η κινητικότητα της άρθρωσης βαθμιαία βελτιώνεται για να φτάσει στα φυσιολογικά όρια. Η χρονική διάρκεια του συνολικού κύκλου της πάθησης κυμαίνεται από 6 μήνες ως 2 χρόνια. Η πάθηση κάνει τον κύκλο της μέχρι να αυτοιαθεί και δεν επηρεάζεται ιδιαίτερα από διάφορα θεραπευτικά μέσα. Στην οξεία φάση με τους έντονους πόνους γίνεται ανάρτηση του μέλους με τριγωνικό επίδεσμο και δίνονται παυσίπονα και αντιφλεγμονώδη φάρμακα. Ο ασθενής κατά την διάρκεια της θεραπείας εκτελεί ήπιες ενεργητικές ασκήσεις. Στην χρόνια φάση που ο πόνος έχει υποχωρήσει εφαρμόζεται πρόγραμμα με χειρισμούς για την κινητοποίηση της άρθρωσης. Με τον τρόπο αυτόν επιταχύνεται η αποκατάσταση της κινητικότητας της άρθρωσης. Η ενδαρθρική έγχυση κορτικοειδών δεν συνιστάται.

Ο βελονισμός βοηθάει στην επιτάχυνση της κινητικότητας της άρθρωσης του παγωμένου ώμου καθώς και στην ελάττωση του πόνου.

• ΔΙΣΚΟΠΑΘΕΙΑ

Η δισκοπάθεια αποτελεί συχνό επώδυνο σύνδρομο, σε νέα και μέσης ηλικίας άτομα, που εντοπίζεται στην οσφυϊκή και αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης και οφείλεται σε πίεση των ριζών των νεύρων από τον μεσοσπονδύλιο δίσκο. Οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι αποτελούνται από ινώδη δακτύλιο και στο κέντρο από έναν πυρήνα με μαλθακή αλλά ασυμπίεστη μάζα. Ο ρόλος τους είναι να κατανέμουν ισομερώς και να αμβλύνουν (όπως το αμορτισέρ του αυτοκινήτου) τις πιέσεις που ασκούνται καθημερινά πάνω στην σπονδυλική στήλη, καθώς και να σταθεροποιούν τον έναν σπόνδυλο με τον άλλον. Ο όρος δισκοπάθεια επικράτησε επειδή δείχνει ότι πρόκειται για βλάβη του δίσκου παρά για παρεκτόπιση του πυρήνα. Ο όρος κήλη του μεσοσπονδυλίου δίσκου είναι πιο σωστός διότι εκφράζει αυτό ακριβώς που συμβαίνει δηλαδή την μετατόπιση και προβολή του πυρήνα μέσω του ινώδους δακτυλίου. Ο όρος πρόπτωση του μεσοσπονδυλίου δίσκου χρησιμοποιείται συχνά στην αγγλοσαξονική βιβλιογραφία (prolapsed). Κατά την δισκοπάθεια αλλοιώνεται η βιοχημική σύνθεση τόσο του πυρήνα όσο και του δακτυλίου με αποτέλεσμα να ελαττώνεται η ελαστικότητα του δίσκου. Σε αλλοιώσεις μέσης βαρύτητας ο ινώδης δακτύλιος παθαίνει μερική ρήξη, με αποτέλεσμα μεγαλύτερη πίεση στις ρίζες των νεύρων. Σε βαρύτερες αλλοιώσεις του δίσκου ο ινώδης δακτύλιος παθαίνει τέλεια ρήξη και ο πυρήνας μπαίνει μέσα στον νωτιαίο σωλήνα και προκαλεί πίεση στην ρίζα του νεύρου(οσφυοισχυαλγία). Η πίεση αυτή προκαλεί οίδημα και φλεγμονή στην νευρική ρίζα. Παίρνοντας κάποιος με αυτό το πρόβλημα αντιφλεγμονώδη φάρμακα, έχει μια σύντομη χρονικά βελτίωση λόγω της μερικής συρρίκνωσης του πυρήνα και όχι λόγω της ανάταξής του. Για λόγους μηχανικούς (μεγαλύτερη επιβάρυνση) η δισκοκήλη συμβαίνει κατά κανόνα στην οσφυϊκή μοίρα και κατά δεύτερο λόγο στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης.. Παλαιότερα θεωρούνταν ως κύριο αίτιο της δισκοπάθειας ο τραυματισμός. Σήμερα είναι γενικά παραδεκτό ότι προηγείται του τραυματισμού μια διαταραχή της βιοχημικής σύστασης του δίσκου. Ο τραυματισμός είναι κατά κανόνα έμμεσος, όπως παράδειγμα το σήκωμα βάρους, η μετακίνηση ενός επίπλου, το ανασήκωμα ενός παιδιού στις γυναίκες. Πολλές φορές η απλή κάμψη της σπονδυλικής στήλης, ο βήχας ή ένα φτέρνισμα μπορεί να προκαλέσουν την πρόπτωση του πυρήνα μέσα από τις ρωγμές που έχουν ήδη δημιουργηθεί στον ινώδη δακτύλιο. Πολλές φορές η τραυματική αφορμή που προκαλεί την έναρξη των συμπτωμάτων φαίνεται ασήμαντη επειδή οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ότι η πίεση που ασκείται πάνω στον μεσοσπονδύλιο δίσκο, όταν σκύβουμε για να σηκώσουμε ένα βάρος, δεν είναι ίση αλλά πολύ μεγαλύτερη από το βάρος που σηκώνουμε. Όταν σηκώνουμε με το σώμα μας σε κάμψη ένα βάρος 10 κιλών, η πίεση που ασκείται πάνω στον μεσοσπονδύλιο δίσκο είναι περίπου 50 κιλά δηλαδή πενταπλάσια. Η τυπική εικόνα της οσφυϊκής δισκοπάθειας είναι χαρακτηριστική. Πόνος στην μέση που αρχίζει ύστερα από το σήκωμα ενός βάρους ή μιας απότομης κίνησης. Ο πόνος μπορεί να είναι τοπικός ή να αντανακλά στο ένα ή στο άλλο σκέλος. Άλλοτε πάλι ο πόνος μπορεί να αρχίσει από την κνήμη ή τον μηρό και να μετακινηθεί αργότερα προς την μέση. Ανεξάρτητα από τον τρόπο έναρξης, ο πόνος επιτείνεται με το βήχα ή το φτέρνισμα. Η θεραπεία είναι η αυστηρή κατάκλιση σε στρώμα που να μην βουλιάζει. Η ύπτια θέση με μαξιλάρι κάτω από τα γόνατα φαίνεται πως ανακουφίζει τους περισσότερους ασθενείς. Φαρμακευτικά χρησιμοποιούνται αναλγητικά, μυοχαλαρωτικά και αντιφλεγμονώδη φάρμακα. Η χειρουργική θεραπεία εφαρμόζεται στο 10% των περιπτώσεων των αρρώστων με δισκοκήλη όταν η συντηρητική θεραπεία δεν απέδωσε ή όταν ακολουθούν σοβαρά νευρολογικά φαινόμενα.

Ο βελονισμός έχει θέση ανάμεσα στην συντηρητική θεραπεία και την εγχείρηση. Δίνει πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα τόσο στην ελάττωση του πόνου όσο και στην αποκατάσταση της βλάβης. Δρα χαλαρωτικά στο μυϊκό σύστημα που υπάρχει ανάμεσα στους σπονδύλους. Το αποτέλεσμα είναι να μεγαλώνει το μεσοσπονδύλιο διάστημα και να αποσυμπιέζεται η αντίστοιχη νευρική ρίζα.

• ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΑΡΠΙΑΙΟΥ ΣΩΛΗΝΑ

Ο καρπιαίος σωλήνας είναι ένας ανατομικός χώρος που καταλαμβάνεται εξ ολοκλήρου από το μέσο νεύρο. Οποιοδήποτε αίτιο ελαττώσει την χωρητικότητά του, προκαλεί πίεση στο μέσο νεύρο. Τέτοια γνωστά αίτια είναι η φλεγμονή των τενόντων, η οστεοαρθρίτιδα του καρπού, η εγκυμοσύνη κ.λ.π. Ιδιαίτερα συχνή είναι η πάθηση αυτή στις γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση. Σε πολλές περιπτώσεις όμως δεν βρίσκεται κανένα αίτιο που να μπορεί να ενοχοποιηθεί. Χαρακτηριστικά συμπτώματα της πάθησης είναι ο πόνος στον καρπό και μουδιάσματα ή μυρμηγκιάσματα στην παλαμιαία επιφάνεια των τριών πρώτων δαχτύλων του χεριού και το μισό του παράμεσου δαχτύλου. Τα ενοχλήματα αυτά είναι χειρότερα την νύχτα και αναγκάζουν τους ασθενείς να σηκώνονται και να περπατούν ή να βγάζουν το χέρι τους έξω από το κρεβάτι για να ανακουφιστούν. Ο πόνος μερικές φορές αντανακλά στον αγκώνα ή στον βραχίονα. Μακροχρόνια προστίθεται μυϊκή αδυναμία του αντίχειρα, πράγμα που δυσκολεύει τις λεπτές κινήσεις του χεριού όπως το ράψιμο ή την συγκράτηση των λεπτών αντικειμένων κ.λ.π. Η θεραπεία είναι χειρουργική. Υπάρχει πάντοτε βέβαια ο κίνδυνος διατομής του κινητικού κλάδου του μέσου νεύρου κατά την διάρκεια της επέμβασης.

O βελονισμός είναι η θεραπεία επιλογής για το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα ο οποίος χαλαρώνει το μυϊκό σύστημα αυξάνοντας τον ελεύθερο χώρο του καρπιαίου σωλήνα και ελαττώνοντας την πίεση στο μέσο νεύρο. Με αυτόν τον ανώδυνο τρόπο ο ασθενής όχι μόνο απαλλάσσεται μόνιμα από τον πόνο αλλά αποφεύγει τις παρενέργειες της χειρουργικής επέμβασης η οποία τις περισσότερες φορές δημιουργεί υποτροπές πόνου.

• ΝΕΚΡΩΣΗ ΜΗΡΙΑΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ

Παρουσιάζεται συνήθως μετά τα 40 χρόνια και είναι αποτέλεσμα διαταραχής στην αιμάτωση της κεφαλής του μηριαίου οστού. Πολύ πιθανόν οφείλεται σε απόφραξη των μικρών αγγείων. Η πάθηση αρχίζει με έναν ελαφρύ πόνο στο ισχίο χωρίς περιορισμό των κινήσεων σε αντίθεση με την οστεοαρθρίτιδα. Στην συνέχεια η κεφαλή του μηριαίου προοδευτικά καταστρέφεται. Συνήθως η θεραπεία είναι χειρουργική.

Ο βελονισμός είναι καταπληκτική θεραπεία επαναιμάτωσης των μικρών αγγείων της μηριαίας κεφαλής και συστήνεται στους ασθενείς να εξαντλούν τα περιθώρια του, πριν υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση.

• ΠΛΑΤΥΠΟΔΙΑ

Είναι η ελάττωση του ύψους ή και η εξάλειψη της ποδικής καμάρας. Διακρίνεται σε α) χαλαρή πλατυποδία που οφείλεται συνήθως σε χαλαρότητα των συνδέσμων του άκρου ποδός. Η πλειονότητα των ασθενών αυτών είναι παιδιά. Οι γονείς συνήθως παραπονιούνται για εύκολη κούραση των παιδιών, συχνές πτώσεις κατά το βάδισμα ή το τρέξιμο, και γρήγορη φθορά των παπουτσιών από την εσωτερική πλευρά των τακουνιών. Κατά την ιατρική εξέταση εκτός από την πτώση της παιδικής καμάρας, συχνά η κεφαλή του αστραγάλου και το σκαφοειδές προεξέχουν προς τα έσω. Συστήνεται ανύψωση του τακουνιού.

Β) Στην δύσκαμπτη πλατυποδία ο ασθενής που συνήθως είναι έφηβος ή άτομο μεγαλύτερης ηλικίας παραπονείται για πόνο και δυσκαμψία στα πόδια. Τα αίτια διακρίνονται σε συγγενή και επίκτητα. Στα συγγενή ανήκουν η οστική ή χόνδρινη γέφυρα που συνδέει την πτέρνα με τον αστράγαλο και ο κάθετος αστράγαλος που αποτελεί ανωμαλία της διάπλασης του ποδιού κατά την οποία ο αστράγαλος κάνει άρθρωση με το σκαφοειδές. Ειδικά στην περίπτωση του κάθετου αστράγαλου η παραμόρφωση είναι εντυπωσιακή, διότι πραχτικά αναστρέφεται η καμπυλότητα της καμάρας. Στα επίκτητα ανήκουν τα κατάγματα και οι φλεγμονές. Τα συγγενή αίτια συνήθως αντιμετωπίζονται χειρουργικά όμως και πάλι δεν επέρχεται πλήρης αποκατάσταση.

Σε αυτού του είδους τα προβλήματα η ρεφλεξολογία προσφέρει θεαματικά αποτελέσματα στην εξάλειψη της πλατυποδίας τόσο από συγγενικά όσο και από επίκτητα αίτια.

• ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΚΡΟΥ ΠΟΔΟΣ

1. Ιπποποδία: Είναι η μόνιμη κάμψη του άκρου ποδός προς το πέλμα.
2. Πτερνοποδία : Είναι η μόνιμη ραχιαία έκταση του άκρου ποδός. Η πτέρνα βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο από τα δάχτυλα.
3. Κοιλοποδία: Είναι η αύξηση του ύψους της ποδικής καμάρας.
4. Ραιβοποδία είναι η παραμόρφωση στην οποία ολόκληρο το πόδι βρίσκεται σε υπτιασμό, ενώ το πρόσθιο τμήμα του σε λίγη προσαγωγή.
5. Βλαισοποδία: Σε αντίθεση με την ραιβοποδία ολόκληρο το πόδι βρίσκεται σε πρηνισμό, ενώ το πρόσθιο τμήμα του σε μικρή επαγωγή. Η παραμόρφωση αυτή προκαλεί ελάττωση του ύψους της ποδικής καμάρας, ή πλήρη εξάλειψή της.

Όλες οι ανωτέρω παραμορφώσεις αποκαθίστανται με την ρεφλεξολογία.

• ΑΚΑΝΘΑ ΠΤΕΡΝΑΣ

Είναι μια φλεγμονή η οποία προκαλεί πόνο στην έκφυση της πελματιαίας απονεύρωσης της πτέρνας και εμφανίζεται στα ηλικιωμένα άτομα. Συνήθως συστήνεται έγχυση κορτιζόνης η οποία ανακουφίζει μόνο προσωρινά. Τόσο ο βελονισμός όσο και η ρεφλεξολογία προσφέρουν μόνιμη αποκατάσταση αυτής της επώδυνης πτέρνας.

• ΔΥΣΚΑΜΠΤΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΑΚΤΥΛΟΣ

Πρόκειται για περιορισμό της ραχιαίας έκτασης της πρώτης άρθρωσης του μεγάλου δακτύλου και πόνος κατά την βάδιση. Η άρθρωση είναι συνήθως διογκωμένη. Το πρόβλημα αυτό αντιμετωπίζεται συνήθως με ανάπαυση και αντιφλεγμονώδη. Η ρεφλεξολογία αποκαθιστά πλήρως την διαταραχή αυτή.

• ΣΦΥΡΟΔΑΚΤΥΛΙΑ

Η πρώτη φαλαγγοφαλαγγική άρθρωση βρίσκεται σε κάμψη ενώ η δεύτερη σε έκταση με αποτέλεσμα να αναπτύσσεται κάλος στην ραχιαία επιφάνεια της πρώτης από την πίεση του παπουτσιού. Το πρόβλημα αποκαθίσταται με ρεφλεξολογικούς χειρισμούς.

• ΓΑΜΨΟΔΑΚΤΥΛΙΑ

Είναι σύγκαμψη των δύο φαλαγγοφαλαγγικών αρθρώσεων, συνήθως σε περισσότερα από ένα δάχτυλα. Είναι πιθανόν συνέπεια μυϊκών διαταραχών και με τον χρόνο η διαταραχή αυτή μπορεί να γίνει μόνιμη. Η ρεφλεξολογία αποκαθιστά αυτήν την διαταραχή.