ΨΥΧΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

ΨΥΧΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

Η αυτοκτονία στην Ελλάδα και σε άλλες μεσογειακές χώρες ενώ ήταν χαμηλή τις περασμένες δεκαετίες, πρόσφατα αυξήθηκε κυρίως στους νέους άντρες και στους ηλικιωμένους. Ως κιτία κύρια αιτία της είναι η αποσύνθεση της κοινωνίας και η απώλεια των αξιών της. Τα ποσοστά αυτοκτονιών σχετίζονται με τα ποσοστά ανεργίας. Η ανεργία θεωρείται εγωιστική όταν αφορά τον αποχωρισμό του ατόμου από την κοινωνική ομάδα όπως μετά από πένθος, από μετακόμιση στους πρόσφυγες, ή άτομα που ζουν μόνα τους όπως είναι οι διαζευγμένοι και οι εργένηδες. Ένας άλλος κοινωνικός παράγοντας που ευνοεί την αυτοκτονία είναι η διαθεσιμότητα των μέσων. Δηλαδή σε μια ανεπτυγμένη κοινωνία είναι εύκολο κάποιος να αποκτήσει όπλα. Τα άτομα με ιστορικό αυτοκτονιών στην οικογένεια, βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο αυτοκτονίας.. Πάντως ένας μεγάλος αριθμός ατόμων που πραγματοποίησαν αυτοκτονίες είχαν συμβουλευτεί τον οικογενειακό τους γιατρό στις εβδομάδες που προηγήθηκαν της αυτοκτονίας, γεγονός που σχετίζεται με την ανάγκη αναγνώρισης των ατόμων σε κίνδυνο με σκοπό την πρόληψη. Η κατάθλιψη θεωρείται η κύρια αιτία αυτοκτονίας στους ηλικιωμένους ενώ η κατάχρηση ουσιών στους νεαρούς. Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά είναι συχνότερη στις γυναίκες άνω των 35 ετών, στους άγαμους και διαζευγμένους και σχετίζεται με την κατάθλιψη. Το άτομο αυτό είναι απελπισμένο, έχει αποφασίσει να πεθάνει και σχεδιάζει προσεκτικά την απόπειρα, λαμβάνοντας μέτρα ενάντια στην ανακάλυψή του. Σε αυτούς τους ασθενείς με συναισθηματικές διαταραχές η ψυχιατρική χορηγεί χημικά φάρμακα που καταστέλλουν τις πνευματικές ιδιότητες και τον ψυχικό κόσμο τους. Από την άλλη πλευρά τα φάρμακα αυτά πρέπει να λαμβάνονται εφ΄όρου ζωής.

Η ομοιοπαθητική προσφέρει σε αυτούς τους ασθενείς σταδιακή βελτίωση της ψυχοδιανοητικής τους κατάστασης μέχρι του σημείου της πλήρους πνευματικής και ψυχικής ισορροπίας. Το ιδανικότερο βέβαια είναι ο ασθενής με τάσεις αυτοκτονίας να ξεκινήσει ομοιοπαθητική θεραπεία από την στιγμή που τα κοντινά του άτομα αρχίσουν να το αντιλαμβάνονται. Όταν ο ασθενής αυτός ξεκινήσει να παίρνει ψυχοτρόπα φάρμακα, τότε η ικανότητα αποκατάστασης της νόσου από την ομοιοπαθητική μειώνεται, λόγω του ότι τα χημικά φάρμακα παρακωλύουν την δράση των ομοιοπαθητικών. Βέβαια μπορεί να συνυπάρξει η ταυτόχρονη θεραπεία η οποία όμως εις γνώσει του ασθενούς και των συγγενών του θα καθυστερήσει να δώσει καρπούς. Από την άλλη πλευρά ο ασθενής λαμβάνοντας τα χημικά φάρμακα αναπτύσσει μια σχέση εξάρτησης με αυτά και του είναι αδιανόητο να κατανοήσει πως θεραπεία σημαίνει ελευθερία όχι μόνο από την εμμονή της αυτοκτονίας αλλά και από την καθημερινή πατερίτσα τωυ χαπιών του.

• ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΤΡΕΣ

Τα ψυχολογικά στρες αφορούν απειλή ή βλάβη του ατόμου ή ακόμα απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Οι αντιδράσεις σε μια μεγάλη ποικιλία στρεσογόνων παραγόντων όπως ατυχήματα, φυσικές καταστροφές είναι παρόμοιες και περιλαμβάνουν φόβο, άρνηση, αποφυγή. Η έντονη υποκειμενική ανησυχία συνοδεύεται από εφίδρωση, ταχυκαρδία, ξηροστομία. Τα άτομα αυτά συχνά αισθάνονται αμήχανα, σαστισμένα, αποπροσανατολισμένα και μπορεί να περιφέρονται άσκοπα. Η άσκοπη δραστηριότητα, η αϋπνία και οι εφιάλτες είναι επίσης συχνά φαινόμενα. Κύριες αιτίες είναι η απώλεια εργασίας, η μετακόμιση ή το διαζύγιο. Τα συμπτώματα διαρκούν για τουλάχιστον ένα μήνα. Αυτά είναι επίμονες ενοχλητικές σκέψεις ή αναβίωση του τραυματικού γεγονότος με την μορφή ονείρου. Επίμονη ανησυχία με διαταραχή του ύπνου και της συγκέντρωσης. Συναισθηματικό μούδιασμα με απώλεια ενδιαφέροντος για τις καθημερινές δραστηριότητες ή ακόμα για τις διαπροσωπικές σχέσεις. Η απώλεια του συντρόφου ή του στενού συγγενή θεωρείται παγκοσμίως το εντονότερο στρες. Η αντίδραση στο πένθος είναι αρχικά σοκ χωρίς φόβο, ίσως μόνο με κλάμα. Ακολουθεί μετά αίσθημα θυμού καθώς και αισθήματα ενοχής επειδή το άτομο πιστεύει πως δεν έκανε όσα έπρεπε για τον νεκρό. Το επόμενο στάδιο είναι έντονα όνειρα και ψευδαισθήσεις ότι το νεκρό άτομο είναι ακόμα ζωντανό. Ακολουθεί θλίψη, απελπισία λόγω της αποδοχής ότι το νεκρό άτομο δεν θα επιστρέψει. Η παθολογική θλίψη είναι η καθυστερημένη έναρξη του πένθους. Η ψυχιατρική καταστέλλει τις εκδηλώσεις της αντίδρασης στο στρες με αντικαταθλιπτικά φάρμακα τα οποία ο ασθενής θα πρέπει να παίρνει σε όλη του την ζωή. Ακόμα και όταν σκεφτεί να τα διακόψει οι εκδηλώσεις του στρες θα επανέρχονται οπότε ο ασθενής θα πείθεται διπλά ότι πρέπει να συζήσει μαζί τους για την υπόλοιπη ζωή του.

Η ομοιοπαθητική προσφέρει απαλλαγή από όλες αυτές τις αρνητικές σκέψεις και ισορροπία του ψυχικού και συναισθηματικού κόσμου σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το χρονικό διάστημα εξαρτάται κάθε φορά από την σοβαρότητα της κάθε περίπτωσης χωρίς όμως να αφορά ποτέ όλη την ζωή όπως συμβαίνει με τα χημικά φάρμακα.

ΑΓΧΩΔΕΙΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

Το άγχος είναι μια δυσάρεστη συναισθηματική κατάσταση, η οποία συνοδεύεται από ένα υποκείμενο βίωμα φόβου, που μπορεί να ακολουθείται από αίσθημα επερχόμενης απειλής ή θανάτου στο άμεσο μέλλον. Το άγχος είναι συνήθως ένα φυσιολογικό φαινόμενο, το οποίο αποτελεί αντίδραση στο στρες και σε ευνοϊκές συνθήκες είναι ευεργετικό. Το παθολογικό άγχος εκδηλώνεται με κρίσεις π.χ. πανικού όταν δεν υπάρχει εξωτερικό ερέθισμα ή με φοβίες. Ο πανικός χαρακτηρίζεται από επανειλημμένες κρίσεις οι οποίες εκδηλώνονται απροειδοποίητα με έντονο φόβο, δυσφορία, αίσθημα επερχόμενης καταστροφής, ταχυκαρδίες, εφίδρωση, αίσθημα πνιγμού, τρόμο, απώλεια ελέγχου, φόβος ότι το άτομο θα τρελαθεί ή θα πεθάνει. Στις περισσότερες περιπτώσεις η κρίση πανικού διαρκεί μόνο λίγα λεπτά. Η ανάπτυξη του φόβου αναμονής που συνοδεύει μια κρίση πανικού αποτελεί επιπλοκή που καθιστά το άτομο απρόθυμο να μείνει μόνο σε πλήθος, σε δημόσιους χώρους και γενικά μακριά από το σπίτι του. Ο φόβος δεν υποχωρεί με λογικές εξηγήσεις και συνήθως το άτομο αποφεύγει τις καταστάσεις που τον προκαλούν . Η αγοραφοβία εκδηλώνεται με άγχος όταν το άτομο βρίσκεται σε μέρη ή καταστάσεις που η διαφυγή μπορεί να είναι δύσκολη ή στις οποίες μπορεί να μην υπάρχει βοήθεια αν εκδηλωθεί η κρίση πανικού. Οι καταστάσεις που προκαλούν κρίση πανικού αποφεύγονται ή αναζητείται συνοδός για τις εξόδους. Η ψυχιατρική αντιμετωπίζει αυτές τις διαταραχές με αγχολυτικά χημικά φάρμακα τα οποία όμως δεν θεραπεύουν ποτέ μόνιμα.

Η ομοιοπαθητική αποκαθιστά πλήρως σταδιακά όλες αυτές τις αγχωτικές διαταραχές .Το άτομο απολαμβάνει την ζωή χωρίς άγχος, πανικούς και κυρίως χωρίς χημικά φάρμακα.

ΠΑΙΔΟΨΥΧΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ

Διαιρούνται σε διαταραχές της διαγωγής, αναπτυξιακές διαταραχές, διαταραχές των απεκκριτικών οργάνων, υπερκινητικές διαταραχές, κακοποιήσεις και διαταραχές ύπνου.

  • Οι διαταραχές της διαγωγής χαρακτηρίζονται από επίμονη αντικοινωνική συμπεριφορά όπως : απειθαρχία, ψευδολογία, σκασιαρχείο, επιθετικότητα, σεξουαλική ασυδοσία και καταστροφές ιδιοκτησίας. Η αναλογία αγοριών κοριτσιών είναι 3 : 1. Στο 20% των περιπτώσεων υπάρχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και κακή σχέση με τους συνομηλίκους. Οι διαταραχές της διαγωγής ταξινομούνται σε κοινωνικού τύπου όταν θεωρούνται φυσιολογικές από τους συνομηλίκους και την οικογένεια και αντικοινωνικές όταν η συμπεριφορά τους είναι μοναχική και απορρίπτεται από τους γονείς και τους συνομηλίκους. Οι διαταραχές της αγωγής σχετίζονται στενά με αναπτυξιακές διαταραχές των σχολικών ικανοτήτων και συγκεκριμένα με διαταραχές της ανάγνωσης.
  • Οι αναπτυξιακές διαταραχές χαρακτηρίζονται από την ανικανότητα σύναψης σχέσεων με άλλους ανθρώπους και προσαρμογής στις μεταβολές της ζωής. Τα παιδιά αυτά έχουν πολύ μεγάλη δυσκολία να επεξεργαστούν τα συναισθηματικά σήματα που παίρνουν από το περιβάλλον τους. Τα παιδιά αυτά προσκολλώνται σε ορισμένα αντικείμενα, έχουν περιορισμένο εύρος ενδιαφέροντος και εμφανίζουν απροσδόκητες εκρήξεις με γέλια και κραυγές. Εάν συνυπάρχει και χαμηλή νοημοσύνη ονομάζονται αυτιστικά παιδιά. Τα παιδιά αυτά είναι συνήθως ντροπαλά, πεισματάρικα και εμφανίζουν καθυστέρηση στην ομιλία, ενώ οι γονείς είναι συνήθως υπερπροστατευτικοί.

  • Οι διαταραχές των απεκκριτικών οργάνων περιλαμβάνουν την ενούρηση και την εγκόπριση. Ενούρηση είναι η ακούσια κένωση της ουροδόχου κύστεως μετά την ηλικία των 5 ετών η οποία δεν οφείλεται σε οργανικούς λόγους. Στους αιτιολογικούς παράγοντες ανήκει το θετικό οικογενειακό ιστορικό, τα συνταρακτικά οικογενειακά γεγονότα, η αναπτυξιακή καθυστέρηση, και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς του παιδιού. Η εγκόπριση είναι η αφόδευση σε ακατάλληλο σημείο. Τα περισσότερα παιδιά έχουν αποκτήσει έλεγχο της αφόδευσης μέχρι την ηλικία των 4 ετών. Η εγκόπριση μπορεί να οφείλεται σε θυμό ή σε έναν ψυχολογικό μηχανισμό που ενεργοποιείται όταν το παιδί εν μπορεί να αντέξει την αυξανόμενη ανεξαρτησία που αναμένεται από αυτό. Οι γονείς δεν πρέπει να τιμωρούν το παιδί.

  • Οι υπερκινητικές διαταραχές χαρακτηρίζονται από μειωμένη προσοχή, υπερδραστηριότητα, παρορμητικότητα, αδεξιότητα και καθυστέρηση της γλωσσικής ανάπτυξης. Είναι συχνότερο στα αγόρια. Συχνά αυτήν η διαταραχή συνοδεύεται με άγχος και δυσκολία στην ανάγνωση.

  • Οι διαταραχές του ύπνου εμφανίζονται με ανήσυχο ύπνο , αφυπνίσεις κατά την νύχτα και παραμιλητό στον ύπνο. Στους νυχτερινούς τρόμους, το παιδί ανακάθεται τρομοκρατημένο και φωνάζει αλλά εν μπορεί να ξυπνήσει αρκετά ώστε να καθησυχαστεί. Οι νυχτερινοί τρόμοι εμφανίζονται κατά τον βαθύ ύπνο και επιδεινώνονται με το στρες. Οι εφιάλτες μπορεί να είναι εξίσου τρομακτικοί και συχνά σχετίζονται με το στρες.

  • Η σχολική αποφυγή αρχίζει με σωματικά συμπτώματα όπως κεφαλαλγία και κοιλιακό πόνο. Αναγνωρίζεται ως φόβος αποχωρισμού μητέρας παιδιού, φόβος μιας συγκεκριμένης πτυχής του σχολείου και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Οι γονείς είναι συχνά υπερπροστατευτικοί και συχνά με συζυγικά προβλήματα

Η ομοιοπαθητική θεραπεύει σταδιακά και μόνιμα όλες αυτές τις παιδοψυχικές διαταραχές ισορροπώντας το παιδί τόσο σωματικά όσο πνευματικά και ψυχικά. Το σημαντικότερο από όλα είναι πως το παιδί παίρνει τα ομοιοπαθητικά φάρμακα τα οποία σημειωτέον δεν έχουν καμία παρενέργεια, μόνο για το χρονικό διάστημα της θεραπείας και όχι μόνιμα όπως πιθανόν να συμβαίνει με τα χημικά φάρμακα. Σκοπός της ομοιοπαθητικής είναι η κατάκτηση της υγείας χωρίς να παίρνει κάποιος καθημερινά τα φάρμακά του.

  • ΨΥΧΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ

Ήπια στενοχώρια εμφανίζει το 50-70% των γυναικών μετά τον τοκετό και δεν θα πρέπει να θεωρείται αφύσικο φαινόμενο. Παρόλ’αυτά τα συναισθήματα που βιώνει μια γυναίκα είναι αρκετά σοβαρά ώστε να απαιτούν προσοχή. Τα κυρίαρχα συναισθηματικά χαρακτηριστικά αφορούν συναισθηματική αστάθεια, ευσυγκινησία χωρίς λόγο, ευερεθιστότητα, διαταραχές ύπνου, φόβο ως προς την ικανότητα ενασχόλησης με τις ανάγκες του βρέφους. Η αιτιολογία παραμένει άγνωστη. Η κατάσταση αυτή είναι αυτοπεριοριζόμενη και υποχωρεί μόνη της.

Η επιλόχεια κατάθλιψη εκδηλώνεται στο 10 -15% των νέων μητέρων με έναρξη εντός των πρώτων 6 εβδομάδων μετά τον τοκετό. Τα χαρακτηριστικά είναι παρόμοια με εκείνα της κατάθλιψης. Σε αντίθεση με την απλή στεναχώρια το 50% των περιπτώσεων παρουσιάζει κατάθλιψη ένα χρόνο μετά. Οι αιτιολογικοί παράγοντες είναι κοινωνικοί και σχετίζονται με την ύπαρξη συγκρούσεων μεταξύ συζύγων καθώς και έλλειψη εμπιστοσύνης.

Η ομοιοπαθητική ισχυροποιεί τον ψυχικό κόσμο των γυναικών και δεν επιτρέπει την εκδήλωση της κατάθλιψης σε αυτήν την ευαίσθητη περίοδο της ζωής τους.

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Η κατάθλιψη αποτελεί διαταραχή του συναισθήματος με βασικό χαρακτηριστικό την επιδείνωση της διάθεσης. Οι περισσότεροι καταθλιπτικοί παρουσιάζουν μείωση του αισθήματος ευχαρίστησης και αρνητικούς τρόπους σκέψης. Τα αποτελέσματα της κατάθλιψης αντανακλούν στον ύπνο, στην όρεξη και στην libido. Στην κατάθλιψη ο ύπνος μειώνεται και ο ασθενής παρουσιάζει πρώιμη αφύπνιση και την μέγιστη επιδείνωση της διάθεσης κατά τις πρωινές ώρες. Η όρεξη μειώνεται με αποτέλεσμα απώλεια βάρους σε σοβαρές περιπτώσεις άρνηση λήψης των υγρών. Στο περιεχόμενο της σκέψης συχνά κυριαρχούν αρνητικές απαισιόδοξες σκέψεις αναφορικά με τον εαυτό, τον κόσμο και το μέλλον, σκέψεις θανάτου ή αυτοκτονίας και αισθήματα ενοχής και προσωπικής αναξιότητας. Η προσοχή και η συγκέντρωση μειώνονται. Οι σημαντικότεροι παράγοντες που εμπλέκονται στην παθογένηση της κατάθλιψης είναι τα ανεπιθύμητα γεγονότα της ζωής όπως το πένθος, η απώλεια των γονέων, η κακοποίηση στην παιδική ηλικία. Οι αντίξοες κοινωνικές συνθήκες ειδικά η ανεργία και η έλλειψη στενών διαπροσωπικών σχέσεων εμπιστοσύνης αυξάνουν αυτήν την τρωτότητα. Η ύπαρξη σοβαρών σωματικών νοσημάτων κυρίως καρκίνου σχετίζονται με την εκδήλωση της κατάθλιψης. Η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται ψυχιατρικά με τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα τα οποία προκαλούν εξάρτηση και ουσιαστικά δεν θεραπεύουν την νόσο παρά μόνο μειώνουν την ένταση των συμπτωμάτων της.

Η ομοιοπαθητική θεραπεύει πλήρως και μόνιμα την κατάθλιψη. Η θεραπευτική διαδικασία είναι σταδιακή στο πέρασμα του χρόνου. Δηλαδή ένα μήνα μετά την έναρξη ο ασθενής αισθάνεται βελτίωση περίπου 10% των συμπτωμάτων του, το δεύτερο μήνα 20% και ούτω καθ’εξής. Το βέβαιο είναι πως ο ασθενής θεραπεύεται χωρίς να έχει ανάγκη τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα.

ΑΝΟΡΕΞΙΑ – ΒΟΥΛΙΜΙΑ

Ανορεξία χαρακτηρίζεται από νοσηρό φόβο αύξησης του σωματικού βάρους. Τα άτομα αυτά κάνουν συχνά δίαιτα, ασκούνται έντονα, εμφανίζουν δυσκοιλιότητα, είναι απομονωμένοι κοινωνικά, υποτιμούν την σωματική τους εικόνα. Το υπερβολικό αδυνάτισμα συχνά καλύπτεται με μακιγιάζ και φαρδιά ρούχα. Το δέρμα τους είναι συνήθως ωχρό και ξηρό ενώ το πρόσωπό τους καλύπτεται από χνούδι. Το 95% των περιστατικών αφορά γυναίκες και στο 85% των περιπτώσεων η νόσος εκδηλώνεται ανάμεσα από το 13ο και 20ο έτος της ηλικίας. Εκλυτικούς παράγοντες αποτελούν η εφηβεία και το στρες. Μια άλλη πιθανή αιτία μπορεί να είναι η επιθυμία αναστολής της σεξουαλικής ωρίμανσης.

Κύριο χαρακτηριστικό της βουλιμίας είναι οι κρίσεις υπερφαγίας. Συχνές κρίσεις υπερφαγίας υπάρχουν κατά την εφηβική ηλικία. Οι γυναίκες επικρατούν έναντι των αντρών.

Η ομοιοπαθητική ισορροπεί μακροχρόνια αυτές τις δύο παθολογικές καταστάσεις ισορροπώντας αρχικά τον ψυχισμό αυτών των ανθρώπων, και αργότερα σταματάει η τάση προς το υπερβολικό αδυνάτισμα ή την υπερφαγία.